Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2

103
precibus adiuvari cupio, paratus et ipse pro aliis easdem preces ad Deum sine
intermissione fundere. Haec igitur, ut dixi, quamquam meditari ceperam pridem,
tamen ut amplius intentiusque meditarer divina directione carcer mihi profuit; proderit,
spero, et exilium, cui hoc etiam debeo, quod te aliosque viros eximios, tum isthic,
tum hic in Gallia vidi: quibus omnibus gratias ago, nominatim tibi, vir reverende, qui
praeter illos sane amicissimos sermones has etiam literas tui in me affectus indices
esse voluisti. Bene mones et carcerem esse hanc vitam et exilium: nam quota pars
universi est, quae nos inclusos tenet, adstrictos etiam vinculis divinae gubernationis?
exilium, a patria quippe absumus: municipatus enim noster in coelis est. Exempla
Themistoclis, Coriolani atque aliorum interdum cogito: saepius autem illorum, qui
leniter tulere illatas a civibus iniurias, qualis Aristides, Phocion, Rutilius et, quem
dicis, Scipio: sed quid opus aliunde exempla petere, cum praestantissimum nobis
in Mose exhibeant sacrae literae? qui populi liberator incertum ingratiusne acceptus
sit a suis, an ipse patientius pravos populi mores pertulerit. Virtus hic in alieno habitat;
inde plerumque adeo sine praemio est, ut et poenas incurrat, aut ubi unus
principatum in dominationem vertit, aut ubi inter plures orta factio, rem, quae publica
fuerat, privatam facit, aut ubi populus - qui mos est furentium - in membra sua, et
quidem potissima, saevit. Merito divini libri civilis imperii statum mari comparant:
nam ut maris aestus eadem loca nunc tegit, nunc destituit, ita potestas illa
ambulatoria est, neque vestigium servat: tum vero non desunt venti et fluctus, qui,
non dicam, incautos, sed vel maxime sibi caventes, alios penitus demergant, alios
diu vexatos tandem naufragos in littus eiiciant. Ad haec exempla nos quoque
accessimus, quibus propositum semper fuit in eo, quem acceperamus, statu patriam
conservare: quod nobis qua mercede steterit vides; quanto tutior tranquilliorque vita
in piis meditationibus et literato otio senescentium!
ζηλῶ σε γέρον ζηλῶ δ᾽ἀνδρῶν
ὃς ἀϰίνδυνον, βίον ἐξεπέρασ᾽
ἀγνὼς ἀϰλεής 1 .
Hoc vitae genus si mihi in posterum clemens Deus indulserit, operam dabo, ne eo
segniter abutar. Versus, quos ex Graecis apud Stobaeum Latinos feceram 2 , iam
accepi, eisque relegendis quod primum dabitur tempus impendam. Conferam et
Ratalleri libellum, pro cuius usu gratias habeo, remissurus propediem. Quos nominas
viros eruditionis fama pridem notos, videre nondum contigit; si qua dabitur eos
videndi occasio, utar, neque enim nescio quam multa sint quae ab eis doceri possem.
Vale, vir optime. VIII. Iulii 1621. Lutetiae
663. 1621 Juli 15. Aan B. Aubéry du Maurier 3
.
De publicis regni rebus, Vir Illustrissime, nihil habeo, quod scribam: satis certus
alios esse, qui id officii praestare rectius possint. Adfui hodie Praesidi Iannino, qui
fidem tuam ac diligentiam in prosequendis negotiis, quae tractari
1 Euripides, Iphig. Aul. 16 vv.; cf. Grotius, Excerpta ex tragoediis et comoediis Graecis p. 271.
2 Zie p. 15 n. 4.
3 Gedrukt Epistolae p. 58. Beantwoord door n o . 671.
Hugo de Groot, Briefwisseling van Hugo Grotius. Deel 2