DE STRIJD TEGEN DE PROSTIT[1TIE - digitale bibliotheek voor de ...

105
moet, kan hij haar niet reglementeren. Zulke reglementen en al de bepalingen
, die zij voorschrijven , zijn immoreel.
Ten slotte zij hier nog opgemerkt , dat de Voorzitter , van wien
deze gansche beweging was uitgegaan , bij herhaling te kennen gaf,
wat hij reeds in eene door hem uitgegeven brochure gezegd had, dat
de Staat aan het kwaad , welks bestaan hij erkent , doch niet kan
uitroeijen, geenszins zijnen vrijen loop moet laten. Hij moet het bestrijden;
doch op eene andere wijze dan die waarop het thans geschiedt. Hij moet
alle onzedelijkheid met gestrengheid te keer gaan, maar niet het kwaad
binnen zekere grenzen toelaten en het binnen die grenzen aan zeker
toezigt onderwerpen ».
Wat nu de wetgeving betreft , die van al deze bespreking
het onderwerp was , zoo herinneren we , dat in dit tijdvak
en wel bepaaldelijk na 1851 alle nu nog van kracht zijnde
«Plaatselijke Verordeningen op de zoogenaamde publieke vrouwen
en huizen van ontucht » werden ingevoerd , waarvan we
hierachter een overzicht laten volgen , die van den Haag als
legger nemende , omdat deze tot grondslag der meeste anderen
heeft gestrekt.
De beraadslagingen over de Verordeningen zijn meestal
met gesloten deuren gevoerd , zoodat de beweegredenen die
tot hare vaststelling leidden , - niet dikwijls bekend werden.
In het hierachter volgend opstel van Dr. Donkersloot , zijn
echter in den aanhef de gronden , waarop bepaaldelijk de
Haagsche verdedigd werd medegedeeld , dat waarschijnlijk
ook de meeste geneeskundige inspecteurs tot den wensch en
de andere gemeenteraden tot de invoering van dergelijke
verordeningen zullen gebracht hebben.
We hebben verder reeds medegedeeld het rapport in 1859
door de raads-commissie te Utrecht uitgebracht , het protest
door het raadslid Soury in den Haagschen gemeenteraad
uitgesproken , en eindelijk het ontkennend antwoord (met 19