De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

lieren te voorzien. Als er echter in 1941 bij een staalproductie
van 82,9 millioen ton slechts zooveel staal
over was dat er alleen maar 963.000 brt. scheepsruimte
gebouwd kon worden, dan zal zelfs de grootste leek
den bluf doorzien. Er kan niet plotseling zooveel staal
aanwezig zijn om schepen met een gezamenlijke
tonnage van 20 millioen brt. te bouwen.
Al zou de jaarlijksche staalproductie in de Vereenigde
Staten in de komende jaren tot 100 millioen
tonnen gewicht opklimmen, toch zal er op verre na
niet zooveel geproduceerd kunnen worden als de
werfindustrie noodig zou hebben om 20 millioen brt.
handelsscheepsruimte te bouwen.
Om de op papier gebouwde handelsschepen op zee
te beschermen is voorts nog een groote oorlogsvloot
noodig. Voor het bouwen van oorlogsschepen is
echter nog veel meer staal noodig dan voor het bouwen
van handelsschepen. Pantser en bewapening eischen
veel staal. De regeering van de Vereenigde Staten
heeft reeds medegedeeld dat voor de reeds verloren
gegane slagschepen, kruisers, vliegkampschepen en
andere eenheden 6,5 millioen ton in aanbouw zijn.
Daarbij komen nog honderdduizenden pantsergevechtswagens,
meer dan honderdduizend vliegtuigen en
millioenen handvuurwapens.
Wat heeft nu de voor de staalproductie verantwoordelijke
daarop te zeggen? Washington meldde
31 Augustus 1942:
De oorlogsproductiechef Nelson heeft het ontslagverzoek
van den voorzitter van het bureau voor
ijzer en staal in ontvangst genomen en verklaard
dat de volgende maanden kritiek zouden
zijn.
Iedereen zal nu begrijpen dat de Amerikaansche
propagandisten de wereld bluffen om bij hun volken
en de neutralen den indruk, te wekken dat zij den
oorlog niet kunnen verliezen. De bloote feiten dwingen
echter tot de volgende conclusies:
zij kunnen den oorlog niet winnen omdat zij niet
voldoende schepen hebben;
zij kunnen de in den grond geboorde tonnage niet
vervangen omdat zij geen grondstoffen en geen
vakarbeiders hebben;
zij kunnen de verloren bemanningen niet weer op
de planken van hun schepen tooveren.
De Engelsche minister van landbouw Hudson verklaarde
begin Juli 1942: „Wij mogen blij zijn als wij
in den komenden winter en in het volgende jaar alleen
maar roggebrood hebben. Aan tarwe is niet te denken
daar de schepen voor het transport ontbreken."
De Engelsche minister voor de voeding, Lord
Woolton verklaarde; „Omdat wij de nog overblijvende
tonnage voor het transport van belangrijk oorlogsmaterieel
noodig hebben, heb ik de tonnage voor het
transport van levensmiddelen tot op het uiterste
gereduceerd."
Engelands ministerpresident Mr. Churchill telegrafeerde
aan Roosevelt: „Ik verzoek U instructies te
geven dat er geen pakjes met geschenken van
Amerika naar Engeland gestuurd worden, daar de
scheepsruimte dringend noodig is voor het transport
van voor den oorlog belangrijke goederen."
Het moet dus al heel slecht met de tonnage der
geallieerden gesteld zijn, aangezien er geen pakjes
met geschenken meer getransporteerd mogen worden.
Als de fantastische cijfers van de Amerikanen met betrekking
tot het bouwen van handelsschepen verwezenlijkt
zouden kunnen worden, dan zouden zich
noch Churchill, noch zijn ministers er zorgen over behoeven
te maken waar ze de scheepsruimte voor het
transport voor de zoo dringend benoodigde levensmiddelen
vandaan moeten nemen.
Het reeds genoemde tijdschrift „Iron Age", het
grootste vakblad voor de staalproductie der Vereenigde
Staten, deelt in zijn Augustus-editie over den
stand van den Amerikaanschen handelsscheepsbouw
het volgende mede:
Tot einde Maart 1942 waren in het geheel 1456 schepen
bij de Amerikaansche werven besteld. Voor het
bouwen van deze schepen waren 17 werven met
167 hellingen beschikbaar. Van deze bestellingen
werden tot 15 Maart 1942 slechts 22 schepen in dienst
gesteld; 61 liepen van stapel en voor verdere 145
werd de kiel gelegt.
Volgens mededeelingen van de „Iron Age" vereischt
het bouwen van een schip vanaf het leggen van de
kiel tot de aflevering drie tot vijf maanden. Ieder
scheepsbouwvakman zal echter in twijfel trekken of
men een schip dat de benaming „zeewaardig" verdient
in drie tot vijf maanden kan bouwen. Het bouwen van
de machineele inrichting van een schip eischt alleen
al meer tijd. Maar zelfs al ware dit mogelijk, dan zou
op de 167 hellingen drie maal per jaar een nieuwe kiel
gelegd kunnen worden. Nemen wij de gemiddelde
grootte van een schip aan met 7000 brt. — wat volgens
onze meening nog vrij hoog is — dan zou in een jaar
een tonnage van in het geheel 3.507.000 brt. gebouwd
kunnen worden. Om nu echter de snoevend verkondigte
20 millioen ton scheepsruimte te bouwen zouden
de Amerikanen dus glad zes jaren noodig hebben. De
ruwe werkelijkheid ziet er zoo uit:
De Duitsche duikbooten, oppervlakte-strijdkrachten
en vliegtuigen samen met dezelfde strijdkrachten
van Italië en Japan hebben tot einde September
1942 meer dan drie en twintig millioen brt.
geallieerde scheepsruimte in den grond geboord.
De redevoeringen van de geallieerde staatslieden
en economisten verraden eiken dag hoe slecht het met
het ruggegraat van de Engelsch-Amerikaansche oorlogsvoering,
het zeetransport gesteld is. Al mogen ze
snoeven zooveel zij willen, de harde feiten bewijzen
dat hun fantastische cijfers niets anders dan bluf zijn.
Deze en andere vlugschriften ter verspreiding van de waarheid zijn gratis verkrijgbaar bij den uitgever.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken -Verlag, Hamburg
Br. & Co.