De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

„Exchange Telegraph" heet het o. a.: „Terwijl de Duitsche
troeoen in Nederland binnendrongen wa en de Engelsche
Zeestrijdkrachten belast met het ,in-veiligneid-brengen* van
de waardevolle Nederlandsche activa."
Op deze wijze konden de gezamenlijke Neder=
landsche goudreserves en diamanten ter waarde
van vele millioenen Ponden naar Engeland ont*
voerd worden.
Ook de Belgen werden in hun hoop op de beloofde
Engelsche hulp schandelijk bedrogen. De Amerikaansche
pers meldt het volgende: In een gedenkschrift dat de
Koning van België aan President Roosevelt door den
Amerikaanschen gezant te Brussel, Cudahi, deed toekomen
wordt o. a. gezegd: „Met het Belgische leger was een half
millioen vluchtelingen ingesloten, die sedert drie dagen
geen levensmiddelen meer hadden en letterlijk voor een
paniek stonden."
In plaats van aan de Belgen hulp te verkenen hadden
de Engelschen een andere taak, die ze voor dringender
hielden:
De gezamenlijke goudvoorraad van de Belgi=
sche Bank ten bedrage van 21 milliard en 700
millioen Franken, alsmede de goudvoorraden
van de vele publieke Belgische instellingen
werden naar Engeland gebracht.
Engelands verraad jegens Frankrijk.
In zijn rijksdagrede van 7 Mei 1937 had Adolf Hitler
aan België en Frankrijk een 25-jarig vredespact aangeboden.
Ook de Nederlandsche regeering zou, indien dit door haar
gewenscht werd, kunnen deelnemen. Frankrijk is niet op
dit vredesaanbod ingegaan.
De Fransche gezant, Graaf Ferdinand de Brinon, verklaarde
den Parijschen vertegenwoordiger van het Amerikaansche
agentschap „News Service", Louis P. Harl,
o. a. het volgende:
Genoodzaakt door den sterken druk van buiten keerde
Daladier de overeenkomst van München den rug toe.
Gedurende een bijeenkomst die in het voorjaar 1939 te
mijnen huize tusschen Pierre Laval en den Poolschen
gezant plaats vond, bezwoer Laval den Poolschen gezant,
zijn regeering tot een voorzichtige en verstandige politiek
, te nopen. De Poolsche gezant antwoordde verachtelijk:
„Wij zullen U dwingen oorlog te voeren."
Toen Duinkerken beschoten werd gaf de Britsche
generaal Alexander zijn troepen plotseling bevel om zich
naar Engeland in te schepen. De Franschen moesten den
aftocht der Engelsche troepen over het Kanaal dekken en
hun offervaardigheid met duizenden dooden boeten. De
Fransche admiraal Darlan zond aan Churchill een schrijven,
waarin hij o. a. zeide:
Het Engelsche leger heeft zijn woord gebroken. En de
Engelsche marine maakt zich gereed om de Fransche soldaten,
die door hun offervaardig optreden den overtocht
naar Engeland voor de Engelsche soldaten mogelijk gemaakt
hebben, aan hun lot over te laten.
Dat was de dank van Engeland aan Frankrijk voor zijn
vreeselijke bloedoffers: Fransche kolonies werden beschoten;
door de beschieting van Dakar verloren de Franschen
2000 dooden. Fransche oorlogs- en handelschepen werden
beschoten of geroofd.
Den Franschen goudschat wilden de Engelschen
rooven. Het Fransche schip, dat den schat
in .veiligheid' zou brengen, ontsnapte echter
naar Martinique.
Engelands verraad jegens Zuid=Slavië en
Griekenland.
De Engelsche gezant Halifax hield 26 April 1941 te
Atlanta/USA een redevoering waarin hij o. a. het volgende
verklaarde: „Wij wisten dat Hitler het trachtte te vermijden
op de Balkan te moeten vechten om niet den
ongehinderden toevoer van de daar vandaan komende
leveringen te onderbreken. Het feit dat Hitler den oorlog
trachtte te vermijden, was een bijzonder goede reden om
hem er toe te dwingen."
In nauwelijks 20 dagen had de Duitsche weermacht de
Servische en de Grieksche legers verslagen. Meer dan
300.000 Servische soldaten geraakten in gevangenschap.
De meer dan 200.000 Grieksche gevangenen kregen van
Adolf Hitler permissie om dadelijk naar huis terug te keeren.
Zuid-Slavië en Griekenland werden schandelijk in den
steek gelaten. De Engelschen vluchtten nadat ze maar even
in aanraking met de Duitsche troepen gekomen waren naar
de Grieksche kusten om met hun schepen te ontkomen.
Deze terugtocht werd hun echter door de Duitsche luchtmacht
zeer zwaar gemaakt. Vele volbezette schepen werden
naar den bodem van de zee gestuurd.
Maar de Servische en ook de Grieksche goud=
schat werden door Engelsche schepen ontvoerd.
Aan het Grieksche front moesten de Australische en
Nieuwzeelandsche troepen den aftocht van de Engelschen
dekken. Onder elke 10 dooden van deze troepen bevonden
zich maar 2 Engelschen. Wij herinneren aan Duinkerken.
Hier moesten, zooals reeds gezegd is, de Franschen de
vlucht van de Engelschen over het Kanaal dekken en deze
bescherming met tienduizenden dooden betalen. Maar toen
het grootsche gedeelte der Engelsche troepen op het eiland
in veiligheid was, kreeg de Fransche bondgenoot van de
Engelschen den eenen trap na den anderen.
Het toppunt van hoon en spot was de rede van den
Engelschen minister-president Churchill voor de radio van
21 October 1940, die eindigde met de woorden: „God
zegene Frankrijk. Dat is het dagelijksche gebed van mij
en van geheel Engeland. Goeden nacht, mijn lieve
Franschen, slaapt wel en verzamelt Uw krachten voor de
morgenschemering, die eens zal komen. Lang leve Frankrijk
!"
Dat zeide dezelfde Churchill, die dadelijk na het ineenstorten
van Frankrijk begon met het bombardeeren van
Fransche Kolonies en die het Fransche eiland Martinique
door oorlogsschepen liet bewaken om den Franschen goudschat
te rooven. In den zin van dezen Churchill schreven
ook de beduidendste Engelsche bladen, b. v. het Londensche
blad „Sunday Pictorial" een jaar na het ineenstorten
van den Franschen bondgenoot:
„Als wij alle Fransche schepen in den grond moeten
booren en de Fransche bevolking moeten laten verhongeren
om de blokkade van onze vijanden door te voeren, mogen
wij niet dralen, hiertoe over te gaan."
Zoo behandelt Engeland zijn bondgenooten en de onderhoorige
volken. Onder den zwaren last van den vloek van
de lafaardig in den steek gelaten volken en onder de slagen
van de Duitsche weermacht zal het wereldrijk ineenstorten
en op een goeden dag zal het niet meer zijn.
Engeland zal vallen!
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 15, Hochallee 127
FaJken - Verlag, Hamburg
Br. & Co