De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Hoe Engeland zijn vrienden behandelt
De gebeurtenissen van onzen tijd volgen elkander snel
op. Een ding echter moet in de herinnering van de volken
wakker gehouden worden. Dat is de behandeling die Engeland,
ook in lateren tijd, zijn bondgenooten en onderhoorige
volken deelachtig doet worden.
Vooreerst de voorgeschiedenis. Februari 1941 liet de
Amerikaan Wood in een zitting van de senaatscommissie
zich ontvallen, dat Churchill hem in 1936 verklaard had:
„Duitschland wordt ons te machtig. Wij moeten
Duitschland vernietigen."
Chamberlains doel in München.
In 1938 werd tusschen Hitler en den toenmaligei
Engelschen minister-president Chamberlain een overeenkomst
betreffende het herstel van den vrede in het
Zuidoostelijk grensgebied getroffen. Hierbij werd de volgende
verklaring geteekend;
„Wij beschouwen deze overeenkomst als symbolisch voor
den wensch van onze beide landen om nooit weer met
elkander oorlog te voeren."
Den 19en October 1940 verried de „Times" om welke
reden Chamberlain de verklaring van München onderteekend
had:
„Als de geschiedenis van München eens geschreven zal
worden, mag niet worden vergeten dat Chamberlains politiek
ons en Frankrijk een jaar tijd gaf om ons op den
oorlog voor- te bereiden."
De handteekening, die Chamberlain onder de verklaring
van München zette is daardoor voor altijd het
zinnebeeld van de Engelsche trouweloosheid geworden.
Engeland wilde den oorlog, maar andere volken moesten
hiervoor bloeden.
Engelands verraad jegens Polen.
Om de vastberadenheid van de Poolsche regeering tot
het voeren van den oorlog te sterken, werd haar een onbegrensde
garantiebelofte gegeven. Deze belofte van hulp
was voor Polen de aanleiding om zich over het royale
vredesaanbod van Hitler heen te zetten en Duitsche grensplaatsen
in Opper-Silezië met granaten te beschieten. Nu
was Hitler gedwongen om de weermacht te doen optreden.
Binnen 18 dagen was de Poolsche weermacht vernietigd.
Polens goudschat hadden de naar Roemenië
gevluchte machthebbers meegenomen. Daar
werd hij op een Engelsch schip geladen, dat
hem naar Londen ontvoerde.
Polen had vergeefs op Engelsche hulp gehoopt. In de
zitting van het Engelsche Lagerhuis verklaarde de voormalige
minister-president Lloyd George: „Wij hebben
niet één enkele vliegmachine naar Polen gestuurd." Zoo
* werd Polen tot den oorlog opgehitst en daarna smadelijk
in den steek gelaten.
Engelands verraad jegens Noorwegen.
Toen Polen neergeworpen was zochten en vonden de
Engelsche machthebbers een nieuw slachtoffer. De Noorsche
regeering werd met succes bewerkt. Engelsche troepen
zouden in Noorwegen landen. Maar de Duitsche vloot
was er een uur eerder. Zij kon wel is waar de landing van
Engelsche troepen niet verhinderen. Het Noorsche leger
koos de zijde der Engelschen. Zoo kwam het in April 1940
tot een strijd tusschen de Duitsche troepen aan den eenen
en Noorsche en Engelsche troepen aan den anderen kant.
Zeer spoedig trokken de Engelsche zich weer terug. De
naam Andalsnes zal steeds aan de laffe vlucht der Engelschen
herinneren.
Den 15en Mei schreef het Stockholmsche blad „Svenska
Dagbladet" over den op een vlucht gelijkenden aftocht
van de Engelschen uit het gebied van den strijd bij
Namsos o.a.:
„De plotselinge inscheping van de Engelsche troepen
te Namsos was voor den Noorschen opperbevelhebber
Overste Götz als een bliksemslag uit den helderen hemel
gekomen. Kort tevoren had namelijk een bespreking plaats
gehad over een gemeenschappelijken aanval in de buurt
van Stejer. Enkele uren later — het was 's nachts om 23
uur — ontving Overste Götz van den Engelschen generaal
Carton de Wiart den volgenden brief:
„Geachte Overste Götz! Ik deel U hierdoor mede, dat wij
dit gebied moeten ontruimen. Wij laten een groote
hoeveelheid materieel achter en hopen dat dit voor Uw
dapper leger van groot nut zal zijn."
Op het tijdstip waarop Overste Götz dezen brief ontving
hadden zich de Engelsche troepen reeds heimelijk in
de haven van Namsos ingescheept. Het laatste Britsche
slagschip schoot nog een groot aantal achter gebleven
automobielen kapot. De Noren kregen dus een puinhoop
op te ruimen.
Dat was hun „groote nut". Maar de Noorsche couranten
schreven: „De waarheid is, datwij schandelijk
in den steek gelaten zijn."
De Noorsche goudschat echter was door de
Engelschen naar Londen in „veiligheid" ge=
bracht.
In het Engelsche Lagerhuis verklaarde daarop Lord
Halifax met cynische openhartigheid: „Wij hebben besloten
om elders operaties te beginnen ten einde
onze verliezen te beperken."
Het verraad jegens Nederland en België.
Nederland en België hadden hun neutraliteit opgegevên
en hun grenzen tegen Duitschland tot een vesting gemaakt,
tegen Engeland en Frankrijk daarentegen waren geen veiligheidsmaatregelen
getroffen. De Duitsche regeering had tijdig
kennis gekregen van den voorgenomen opmarsen naar het
Roergebied en verijdelde dit plan door op 10 Mei snel toe te
slaan. Binnen vijf dagen was de vesting Holland overweldigd.
Bij den opmarsch van het Duitsche leger werden in
Calais documenten der Fransche politie gevonden. In een
daarvan wordt gezegd:
„In geval van het overschrijden van de Nederlandsche
grens door de Duitsche troepen zullen de Koninklijke
Familie en de Nederlandsche regeering naar Engeland
vluchten, waar reeds alle voorbereidselen voor de ontvangst
van deze persoonlijkheden getroffen zijn. 25 Nederlandsche
vliegmachines zullen steeds voor de vlucht van
de doorluchtige persoonlijkheden en de Nederlandsche
regeering gereed staan."
De „Deutsche Zeitung in den Niederlanden" stelde
tegenover dit document een verklaring van Princes Juliana
van 8en Mei 1940, die 0. a. luidt: „Het Huis Oranje is nog
voor geen enkel gevaar gevlucht,"
De vlucht was echter reeds op zijn laatst in April voorbereid.
Ze geschiedde ook feitelijk onmiddelijk na het
binnenrukken van de Duitsche troepen. Maar terwijl de
Nederlandsche soldaten vochten en stierven had Engeland
andere zorgen. In een bericht van het Engelsche blad
Nr i.)j4 NP