De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

plaats van betrouwbare berichten, politieke verdachtmakingen
en veronderstellingen te leveren. "Wat Blowitz
daar over zoogenaamde aanvalsplannen van Duitschland
op Frankrijk mededeelt is onzin. Ik ken dezen Bismarck
daar in Duitschland beter. Ik zal niet meer lang
leven maar ik zal U iets nalaten, wat ook later van
waarde zal zijn. Ik heb de „Times" met de Waarheid
groot gemaakt en daarbij Engeland niet vergeten. Maar
Engeland zal er verlaten voorstaan op het oogenblik dat
wij ons laten dwingen van de waarheid af te wijken."
Reeds korten tijd na den dood van Delane begon de
„Times" in verval te geraken. Toen Thomas Chenery in
1884 het hoofdredacteurschap van de „Times" aan
George Earle Buckle overdroeg/was de oplaag van het
blad tot op de helft gezonken.
In 1894 nam de jongste zoon van John Walter, Arthur
Fraser Walter de „Times" over. Onder zijn leiding begon
de „Times" steeds meer te vervallen tot den stijl,
dien de Parijsche correspondent Blowitz sedert geruimen
tijd in de hoofdartikels en de politieke berichtgeving
ingang had doen vinden.
Deze Blowitz was Jood. Geboren in Bohème, haatte
hij reeds sedert zijn prille jeugd het Duitsche volk. Naar
Frankrijk kwam hij als reisbegeleider en hij werd taalonderwijzer
aan Fransche meisjesscholen, waarvan hij
weldra wegens zedenmisdrijven werd weggejaagd. Zijn
relaties tot den Franschen staatsman Thiers verschaften
hem het consulaat te Riga. Dit mocht hij echter weer
afstaan toem hem de vertegenwoordiging van de
„Times" te Parijs aangeboden werd.
Thiers wist waarom hij Blowitz te Parijs vasthield.
Hij kon geen veiler sujet voor de Fransche revanchegedachte
jegens Duitschland vinden. Toen Blowitz een
jaar na den dood van Delane het Verdrag van Berlnn
nog voor de onderteekening kon publiceeren, had hi)
zich met behulp van den Franschen geheimen dienst door
deze „journalistenprestatie" bij de „Times" als vertegenwoordiger
gelegitimeerd. Sedert dezen dag vonden zijn
ophitsende artikels, die mede het fundament werden
voor de Engelsch-Fransche Entente, ongezien toegang
tot de kolommen van een blad, dat aan alle hoven en
door alle regeeringen gelezen werd en waarvan de berichten
tot dat tijdstip voor volstrekt geloofwaardig gehouden
werden.
Met den Jood Blowitz is het uur gekomen waarop de
haat tegen Duitschland eerst druppelsgewijze en lateiop
steeds meer bespeurbare wijze in de kolommen van
de „Times" toegang vindt.
1908. In de groote conferentiekamer van de „Times"
verschijnt de 62-jarige Arthur Fraser Walter met den
courantenkoning en nieuwbakken Lord Northcliffe.
Northcliffe maakt zijn richtlijnen voor de uitbreiding van
de „Times" bekend. „De prijs van het blad wordt tot
1 Penny verlaagd en zoodoende aan den prijs van de
andere bladen aangepast. Tegelijkertijd wordt wat den
inhoud van het blad betreft, meer met de behoeften van
de groote massa rekening gehouden. Ook in de politiek
moeten wij ons verheven standpunt verlaten. DeMiddeneuropeesche
staaten en vooral Duitschland zijn de vijanden
van Engeland. Wij moeten de reputatie van de
„Times" met een versterkte politieke tendenz verbinden.
Waarheid en zakelijkheid zijn hier even weinig op
haar plaats als bij een reclame die den tegenstander
moet neerwerpen.
Ik geloof dat wij binnen enkele jaren den oorlog zullen
hebben en lot daar aan toe is er nog veel te doen."
Met den dag van de overname van het blad door
Lord Northcliffe begint de ring der samenzwering zich
steeds nauwer om Duitschland te sluiten. Te Parijs werd
Blowitz door den Hollandschen Jood Lavino opgevolgd.
Te Berlijn is de Duitschlandhater George Sanders als
vertegenwordiger der „Times" werkzaam; te Weenen
zit Henry Wickham Sleed en te St. Petersburg heeft na
de opheffing van zijn verbanning Mr. Braham zijn verderfelijke
werkzaamheid weer opgenomen. Al deze
mannen, waarvan er niet één ook maar met een enkele
regel voor Duitschland zou opkomen, leveren hun berichten
aan den voormaligen Berlijnschen „Times"-correspondent
Valentine Chirol, die thans als leider van de
buitenlandsche politiek van de „Times" met een bijna
fanatieken ijver alles in het werk stelt om de meening
van Engeland en van de wereld met betrekking tot
Duitschland te vergiftigen.
De „Times" treedt nu in het tijdperk, waarin zij — ver
van de doelstellingen van een Delane — niét meer tegen
de Engelsche huichelachtigheid waarschuwt, maar als
| haar nadrukkelijkste vertegenwoordigster begint op te
treden.
Uit deze instelling jegens Duitschland, die mei ver-
. betenheid doorgezet wordt, slingert de „Times" Augustus
1914 haar van haat vervulde artikels over de geheele
wereld.
Ook in al de zware jaren die Duitschland na het einde
van den wereldoorlog ten gevolge van het Verdrag van
Versailles moest doormaken, zette de „Times" haar volkeren
vergiftigende bedrijvigheid voorf.
In het jaar 1929 werd aan de „Times" als eenig
Engelsch blad het recht tot het voeren van een wapen
verleend.
In het jaar 1933 had de „Times" nog eens de gelegenheid
om haar invloed op het Engelsche publiek in den
zin van een telkens weer door Duitschland aangeboden
Duitsch-Engelsche toenadering te doen gelden. Maar
men laat de gelegenheid voorbijgaan. De „Times" stuurt
op den oorlog aan. De ophitsingscampagne tegen het
nieuwe Duitschland verschilt in niets van de ophitsing
gedurende den wereldoorlog. In haar kolommen vindt
men de oproepen die de vernietiging van het Duitsche
volk, de uithongering, de bombardeering van de Duitsche
steden en den moord op Duitsche vrouwen en kinderen
eischen.
De aanbrekende nieuwe tijd brengt het uur der vergelding
voor het blad dat sedert tientallen jaren het
spreektrompet van de laagste Britsche instinkten geworden
is.
1940/41. Door de nachtelijke straten van London loeit
het alarmsignaal. Duitsche bommenwerpers jagen langs
den nachtelijken hemel; zij brengen de vergelding naar
Engeland.
Kort voor de ochtendschemering heeft een zware
Duitsche bom het gebouw van de „Times" getroffen. Als
neergebeukt door de vuist van een reus ligt op het puin
de geweldige gevelklok met muurbrokken die het opschrift
„The Times" dragen. Deze ruïnes zijn de getuigen
van de" vloekwaardige gevolgen van een zelfverschuldigd
noodlot, onder het geweld waarvan het Britsche
! wereldrijk ineenstort.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg