De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Daarentegen groeit het aantal Duitsche onderzeeërs
in een steeds toenemend tempo, want deze booten
kunnen seriesgewijze gebouwd en in minder dan twaalf
maanden na de kiellegging reeds in dienst gesteld worden.
In samenhang hiermede kan men de woorden van
Adolf Hitler citeeren: „Maar onderzeebooten worden
nog en nog gebouwd."
Kenmerkend zijn ook de cijfers die in Duitschland
gepubliceerd zijn over de in den grond geboorde
vijandelijke handelstonnage. In het tweede halfjaar van
1940 zouden de Duitsche onderzeeërs 3,2 millioen en de
luchtmacht 0,7 millioen brt. tot zinken gebracht hebben.
Daarrbij zijn de verliezen door Duitsche mijnen, die
voortdurend in de Engelsche havens uitgelegd worden,
slechts voor een klein deel meegerekend, daar de
meeste door mijnen veroorzaakte scheepsrampen onbekend
blijven. Buitendien zouden 264 Engelsche of in
Engelschen dienst varende handelsschepen met meer
dan 2 millioen brt. beschadigd geworden zijn
Zelfs wanneer deze cijfers niet absoluut juist zijn,
geven zij toch een schrikwekkende schildering van de
uitwerking van den zee- en luchtoorlog op de gevoeligste
plek van de Engelsche volkshuishouding, ml. op
de verzorging met levensmiddelen en grondstoffen.
Volgens de berekeningen van neutrale vaklieden moet
Engeland sedert hef begin van den oorlog tot einde
1940 minstens de helft van de eigen en van de vreemde
voor Engeland varende tonnage verloren hebben. Geen
wonder dus dat de Engelsche regeering thans de Vereenigde
Staten nog dringender om scheepsruimte dan
om wapens verzoekt. Maar oude handelsschepen zijn
te langzaam en in de exploitatie te oneconomisch.
Buitendien houden zij in het konvooi de snellere schepen
op en stellen deze zoodoende nog meer aan de gevaren
van de Duitsche onderzeeërs bloot. Het bouwen
van nieuwe schepen duurt daarentegen te lang: voor
1942 kunnen niet eens de eenvoudigste typen geleverd
worden.
Hoe lang Engeland nog aan de Duitsche blokkade
weerstand kan bieden hangt volkomen af van de manier
waarop Duitschland den zeeoorlog voert. Politieke invloeden
spelen daarbij geen beslissende rol.
Als men de positie van de beide tegenstanders bij
het begin van den oorlog vergelijkt met de tegenwoordige
positie, dan kan men zeggen, dat
Duits ch land zeer veel sterker en Enge­
land zeer veel zwakker
geworden is, en dat over den afloop van den oorlog
op zee, in de lucht of ook op het land beslist kan worden.
Als men de vergelijking nog verder wil doorvoeren,
kan men ook de verliezen van de beide tegenstanders
aan oorlogsschepen in rekening stellen. De Engelsche
admiraliteit heeft bekend gemaakt, dat Engeland ongeveer
460 000 tons verloren heeft, terwijl de Duitsche verliezen
75 000 tons bedragen. Daarbij was de strategie
en de taktiek van de Duitsche vloot, ondersteund door
den aanvalsgeest en de offervaardigheid van de
Duitsche Luchtmacht, in hoogste mate offensief.
De Duitsche vliegers verzorgen de Hochseeflofte met
berichten over de positie en de sterkte der vijandelijke
zeestrijdkrachten en zorgen ook voor de berichten aan
de onderzeeërs, waar deze ook op de verre oceanen
mogen kruisen. Er kan er geen twijfel over bestaan, of
de Engelsche vloot en de marineluchtmacht hebben het
uiterste geprobeerd, om den vijand schade toe te
voegen. Het succes was echter onbeduidend en de verliezen
stonden niet in evenredigheid met die van den
tegenstander. De voortdurend wisselende leiding in
de Britsche Admiraliteit heeft er zonder twijfel toe bijgedragen,
om het vertrouwen in de vloot zelf te ondermijnen.
Tegenwoordig is de taak van de Engelsche vloot
dermate omvangrijk, dat ze alleen doör een overeenkomstig
opgevoerde paraafheid op de steunpunten, in
de havens en wat de verdere hulpmiddelen betreft, bedwongen
kan worden. Daar deze zich niet meer in de
vereischte conditie bevinden, de wapeningsindustrie
groote schade geleden heeft, en de strategische positie
van het eilandenrijk steeds moeilijker geworden is, kan
het resultaat van een objectief onderzoek, niettegenstaande
de materieele meerderheid van de Engelsche
vloot, niet anders duiden dan op de verrassende waarschijnlijkheid
van een spoedige Duitsche overwinning.
Verantwoordelijke Uitgever: President Heinrich Kessemeier, Hamburg 13, Hochallee 127
Falken-Verlag, Hamburg