De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

De Zeeoorlog tusschen Duitschland en Engeland
Wanneer men • de
positie van Engeland
en van Duiischland
bij het begin van den
oorlog met die bij
begin van het jaar
1941 vergelijkt, merkt
men het groote verschil
op, en men kan
zich er een beeld van
maken, hoe zich waarschijnlijk
het einde
van den oorlog zal
voordoen.
Daar Engeland een
eilandenrijk is, waarvan
de militaire
kracht op de vlooi gebaseerd
is, evenals
zijn oeconomiisch-politieke
kracht van de
veiligheid zijner verbindinoen
met de overige
wereld afhangt,
heeft voor Engeland de zeeoorlog sleeds de hoofdrol
gespeeld. Toen Engeland in September 1939 aan
Duitschland den oorlog verklaarde, was het in het bezit
van de grootste vloot ter wereld en geallieerd met
een van de sterkste Europeesche groote mogendheden.
Daar ook de kleine landen aan de Kanaalkust en aan
de Noordzee — België, Nederland, Denemarken —
nauwe verbindingen met Engeland zoowel als met
Frankrijk onderhielden, waren zij rechtstreeks afhankelijk
van deze beide landen, en daarmee waren
alle voorwaarden voor een overwinning der westelijke
staten gegeven. Duitschland bezat buitendien
slechts een relalief kleine vloot, die slechts ongeveer
10% van de vereenigde Engelsch-Fransche zeestrijdmachten
uitmaakte. Wie kon daarom ook aan een voor
Engeland succesvol einde van den oorlog twijfelen?
Zo was de situatie in September 1939.
Beschouwen wij de tegenwoordige situatie, zoo zien
wij vooreerst,- dat Engeland met geen groote Europeesche
mogendheid meer gealliëerd is, daar Frankrijk
overwonnen is en Griekenland niet tot de groote
mogendheden gerekend kan worden. Daarentegen
heeft Duitschland Italië als bondgenoot. Beschouwt men
nu de ten Oosten van Engeland en Scholland gelegen
kusten, dan valt te constateeren, dat deze vroeger
onder den invloed van de Gealliëerden stonden, thans
echler door Duitschland bezet zijn. Hetzelfde geldt
voor de Fransche Kanaalkust, waar de Duitsche kustartilierie
haar vuurmonden tegen Engeland gericht
heeft, Duitsche troepen het achterland beheerschen en
duizenden Duitsche vliegmachines slechts op het teeken
wachten om van Fransche, Belgische, Nederlandsche of
Noorsche vliegvelden tegen Engeland te starten.
Duitsche torpedobooten, torpedobootjagers en
onderzeeërs liggen in elke haven van deze schier eindelooze
kust. Zij vreezen de Engelsche vloot niet, integendeel,
zij wachten elk Engelsch vaartuig op en beschouwen
het als hun rechtmatige buit.
Waar is nu de Engelsche vloot?
Vroeger strekte zich de Engelsche blokkade tot zoo
dicht als mogelijk bij de vijandelijke havens uit, zoodat
Door Admiraal G. v. S c h o u 1 i z , Helsingfors
zelfs het verkeer tusschen deze havens onderling zoo
goed als onmogelijk was. Nu doorkruist de Engelsche
vloot de eindelooze oceanen om Engelands zeewegen
naar Afrika en Australië en naar het Amerikaansche
continent te beschermen. Dat is een omslachtige en dure
bezigheid, die nauwelijks iets zal opbrengen.
In vroegere tijden was een zeeoorlog een winstbrengende
onderneming. De Engelsche vloot trad steeds
aanvallend op en het hoofddoel was kostbare koopvaardijschepen
prijs te maken, waarmede de vloot als
ook Engeland gebaat waren. Toen zeide men:
„Zeeoorlog kweekt,
Landoorlog breek t",
en liet den landoorlog aan de continentale gealliëerden
over om zich zelf door den zeeoorlog schadeloos te
stellen.
Nu is het daarmede uit. De tijden zijn anders geworden.
In Europa heeft Engeland geen gealliëerde
meer, die tegen Duitschland kan optreden, en nog niet
eens de beste Engelsche havens, de oorlogshavens inbegrepen,
kunnen aan de vloot voldoende bescherming
bieden. Als de schepen van een lange reis terugkeeren
zoeken zij noch Porlsmouth noch Plymouth op, niet eens
de anders zoo rustige havens van Chatham en Sheerness
aan de monding van de Theems. Deze havens zijn Ihans
vernietigd en verlaten. Scapa Flow en Rosyth liggen te
ver van het Kanaal verwijderd, dat men niet onbewaakt
kan laten. De Engelsche vloot heeft dus geen veilige
vluchthaven meer en moet zich in de Iersche zee ophouden
om tegen de vliegers eenigermate beveiligd
te zijn.
Er beslaan nog wel enkele verborgen ankerplaatsen
aan de westkust van het eilandenrijk, maar daar ontbreken
de werven en de gelegenheden om brandstof en
munitie te laden. De voorraden voor de schepen moeten
dus naar die Iersche zee gebracht worden en daarvoor
ontbreekt de noodige scheepsruimte, en in dit opzicht
is spaarzaamheid dringend noodzakelijk. Bij ongunstig
weer kunnen de groote vaartuigen zich ook hier slecht
ophouden en zij zijn gedwongen om voor de Duitsche
vliegers naar zee te vluchten. De Engelsche vloot heeft
geen rust meer. Zij heeft geen gelijkwaardigen tegenstander,
dien ze in de traditioneele kielwater-formatie
zou kunnen aanvallen, zooals dit ten tijde der zeilschepen
mogelijk was; vooral vindt zij ook in de eigen
havens geen rust, en dat is voor een zeeman slechter
dan men zich voorstellen kan. Het verlies van verscheidene
van de belangrijkste eigen en gealliëerde havens
heeft de blokkade tegen Duitschland dermate verzwaard,
dat de Engelsche vloot tegen deze taak niet
opgewassen is. Dit bewijst het toenemende aantal Duitsche
hulpkruisers en handelsschepen, die voortdurend
den Engelschen blokkadering doorbreken.
Buitendien heeft het Engelsche konvooi-systeem met
steeds grooter wordende moeilijkheden te kampen, daar
de bemanningen van neutrale en in den laatsten tijd ook
van Engelsche schepen weigeren om de reis naar Engeland
te aanvaarden, omdat ze in de Engelsche bescherming
geen vertrouwen meer slellen, of zoo hooge loonen
verlangen dat de reeders deze niet meer kunnen betalen.
In gelijke mate stijgen ook de assurantiepremies, voor
zooverre de handelsschepen in de vaart op Engeland
nog verzekerd kunnen worden.
Nr. 1404 Holl,