De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Aan de kaak gesteld!
Kernstukken van de rede van den Führer ter gelegenheid van den achtsten verjaardag van de machtsovername.
Terwijl Duitschland eeuwen achtereen zijn oeconomischen
nood trachtte te lenigen door menschen tot de
emigratie te dwingen, had Engeland langzamerhand zijn
zoogenaamd wereldrijk opgebouwd. Niet uit vrijen wil
of door de macht van het denkbeeld, maar door geweld
is dit wereldrijk aaneengesmeed. Oorlog na oorlog werd
er gevoerd, volk na volk van zijn vrijheid beroofd, staat
na staat vernietigd.
Als spreekwoord wordt gezegd, dat wanneer de Engelschman
van God spreekt, hij katoen bedoelt. Dat is
heden ten dage nog zoo. Als men bedenkt hoe vroom en
geloovig deze menschen zich voordoen, die ijskoud volk
na volk een strijd opdringen die slechts hun materieele
belangen dient, dan kan men slechts zeggen: Zelden
is de menschelijke huichelarij tot een
dergelijk maximum gestegen
In elk geval is het resultaat van dezen 300 jaar langen
en met bloed bevlekten weg het feit, dat 46 millioen
Engelschen in het moederland drievierde deel van de
wereld beheerschen.
Maar niet alleen Duitschland was in dezen driehonderdjarigen
concurrentiestrijd dezeraarde uitgeschakeld.
Hetzelfde geldt ook voor Italië.
Het is van belang, dat wij telkens weer met luider stem
hierop wijzen, omdat onbeschaamde democratische leugenaars
optreden en -beweren, dat de z. g. autoritaire
staten de wereld wilden veroveren, terwijl in werkelijkheid
onze oude vijanden van ouds her de wereldveroveraars
zijn.
Daarbij is het interessant het verloop van de ontwikkeling
van de Brilsche wereldmachtspolitiek sedert ongeveer
400 jaar na te gaan.
Eerst de strijd tegen Spanje met behulp van
de Hollanders;
dan de strijd tegen de Hollanders met
behulp van andere Europeesche landen, waaronder
ook van Frankrijk;
dan de strijd tegen Frankrijk met de hulp
van Europa;
dan eindelijk de strijd tegen Duitschland
met behulp van Europa en behulp van de rest van
de wereld, welke ter beschikking stond.
De wereldoorlog die van 1914 tot 1918 Europa ontwrichtte,
was uitsluitend het beoogde product van Britsche
staatsmanskunst. Ondanks het feit dat de geheele
wereld toen tegen Duitschland gemobiliseerd was, is
Duitschland in feite niel overwonnen. Wij kunnen dat
thans rustig zeggen. De Duitsche soldaat heeft ruim vier
jaar lang stand gehouden tegen den aanval van een vijandelijke
wereld en had nog langer stand'gehouden als
niet de toen nog aanwezige lichtgeloovigheid van het
Duitsche volk in de achtenswaardigheid van de democratische
wereld en haar staatslieden er nog bijgekomen
was. Maar deze lichtgeloovigheid van het Duitsche volk
is op vreeselijke wijze beloond geworden. De geschiedenis
maakt herhaaldelijk melding van afzonderlijke woordbreuken.
Wat echter in de jaren 1918, 1919, 1920 en 1921
is geschied, waren woordbreuken aan de loopende band.
Nog nooit is een volk zoo bedrogen geworden als
toen het Duitsche volk. Wat heeft men aan dit lichtgeloovige
volk niet allemaal beloofd - en wat hebben ze
ons volk aangedaan! Men heeft het uitgeplunderd en uit­
geperst. Men heeft zich daarbij van een buitenlandschen
staatsman, een Amerikaan, bediend, om een nog grootere
lichtgeloovigheid bij het Duitsche volk te bereiken.
Wien hebben ze bedrogen en afgeperst? Den nationaalsocialistischen
staat soms? Neen, de Duitsche democratie.
De Duitsche democratie van toen had natuurlijk
gehoopt de sympathieën van de anderen te verwerven,
maar ze heeft niets anders dan het naakte
egoïsme van wreede, gemeene financiers leeren kennen,
die nu begonnen te plunderen wat er te halen was.
Vaker dan ik heeft geen mensch ooit verklaard en
neergeschreven wat hij wil; ik schreef het telkens weer:
Liquidatie van V e r s a i 11 e s. En dat dit verdrag
een gemeen document was, dat hebben tenslotte zijn
makers zelf toegegeven, ja, zij hebben zelfs toegegeven,
dat de mogelijkheid van een herziening onder hel oog
moest worden gezien.
Toen Frankrijk dezen oorlog begon, had het in het geheel
geen reden daartoe. Het was eenvoudig de lust om
weer tegen Duitschland te vechten. Maar zij zeiden: „Wij
willen de Oostmark wegnemen, Duitschland uit elkaar
rukken!" Zij hebben zich overgegeven aan fantasieën der
vernietiging van ons rijk.
En Engeland? Herhaalde malen heb ik Engeland de
hand gereikt. Het was juist een punt van mijn programma,
met het Engelsche volk tot een accoord te komen. Wij
hadden ook in het geheel geen conflict. Een enkel punt
bestond er: het teruggeven van de Duitsche koloniën en
daarover zeide ik: daar zullen wij eens onderhandelen.
Ook de lijd speelde geen rol. Ik noemde geen termijn.
Voor Engeland zijn deze koloniën doelloos. Het heeft
immers 40 millioen vierkante kilometer. Wat doet het ermede?
In het geheel niets. Het is slechts de geest van
oude woekeraars, die, wat zij bezitten niet willen afstaan.
Het zijn ziekelijke wezens, die zien dat hun buurman
niets te eten heeft, die dat wat ze bezitten niet kunnen
gebruiken, maar die het liever in de zee gooien, dan
er iets van weg te geven. Niets heb ik verlangd, wat den
Engelschen heeft toebehoord. Slechts datgene, wat zij
ons in 1918 en 1919 geroofd en gestolen hebben: — geroofd
en gestolen in strijd met de plechtige verzekeringen
van den Amerikaanschen president Wilson!
Wij hadden ten opzichte van de andere wereld geen
reden om ons aan haar wil te onderwerpen. Denken de
Engelschen misschien dat ik tegenover Engeland aan
minderwaardigheidsgevoelens lijd? Zij hebben ons destijds
met hun zwendel en hun leugen bedrogen! Maar de
Britsche soldaten hebben ons niet overwonnen!
De redenen zijn ons duidelijk. Zij haten onzen staal,
onverschillig hoe hij er uit ziet, keizerlijk, of nationaalsocialistisch,
democratisch of autoritair. Dat is hun hetzelfde
Zij haten vooral den socialen bloei van dit rijk.
En hier verbindt zich de zucht om over anderen te heerschen
met het gemeenste innerlijke egoïsme.
Daardoor is het mogelijk dat in een staat die over de
grootste rijkdommen ter wereld en over een reusachtige
levensruimte beschikt, millioenen menschen aan deze
zegeningen geen deel hebben, maar armzaliger leven dan
al de menschen in onze overbevolkte staten in het hart
van Europa. Het land, dat voor enkele menschen een paradijs
is biedt de massa in werkelijkheid slechts eindelooze
ellende, ellendige voeding, ellendige kleeding,
vooral ellendige huisvesting, ellendige verdienste en een
ellendige sociale wetgeving.
Nr. 1394 Holl.