De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

De waarheid over het Reuter-bureau.
Israël Beer Josaphat,
In het jaar 1816 werd den uit
Galicië geïmmigreerden en te
Kassei wonenden rabbinaatsbeheerder
Samuel Levi Josaphat een
zoon geboren, die de voornamen
IsraëlBeer kreeg. Deze Jodentelg
heeft op de wereldpers
zulk een invloed weten uit te
oefenen, dat het de moeite waard
is zich eens kritisch met hem bezig
le houden.
Reeds vroeg ontwikkelde Israël
Beer Josaphat een uitgesproken
neiging tot sjacheren en handelen.
Daartoe gaf hem de geldschieterszaak
van zijn oom goede gelegenheid.
In plaats van zijn oom le dienen
deed hij met merkwaardige sluwheid
en geslepenheid geldzaken
voor eigen rekening. Spoedig liet
hij zich niet alleen doopen, maar
nam ook te zelfder tiid een ande­
de zoo Senaamde Baron von Reuter. r en naam aan. Israël Beer Josaphat
aar een^ar^atuur van een n o e m c | e pgyl
] ulj us Reuler.
Achter dezen naam vermoedde niemand meer een
Jood. Daarom gelukte het hem ook onder deze vermomming
een betrekking te krijgen in een grooten Berlijnschen
boekenhandel. Gesteund door hel vertrouwen van
den goedgeloovigen eigenaar werd hij in 1848 belast
met de waarneming van de belangen der firma op de
bekende boekenhandelaarsbeurs te Leipzig. Daar verduisterde
hij de gezamenlijke kasontvangsten van hel
geheele jaar ten bedrage van 6.000 daalders en vluchtte
daarmede over de grens. In Parijs speelde hij de rol van
politiek vluchteling en richtte een inlichtingenkantoor op
voor zakenlieden en couranten. Het vooruitstrevende
Agentschap Havas te Parijs (gefinancierd door de
Joodsche bankiers Hirsch en Erlanger deed hem een
te groote concurrentie aan. Daarom vestigde hij in 1851
zijn bureau in Londen, waar hij om zoo te zeggen het
monopolie bezat.
Het Jodendom bezit over de geheele wereld in zijn
overal verspreide handelslieden die hand aan hand
werken een soort vennootschap. Het is een merkwaardig
verschijnsel dat een groot gedeelte der vaktermen
van de internationale gauwdieventaal Joodsch is.
Het vaaks! komt het woord „baldowern" voor, d.w.z.
uiihooren, inlichtingen verschaffen. Reuler loonde spoedig
dal hij op dit gebied een bijzonder soort vakman was.
Spoedig gelukte hel hem met de „Times" op voet van
zaken te komen; nu kon Reuter-Josaphat zijn bureau
grootscheeps optrekken.
Hij liet kabels en telegraaflijnen aanleggen die hij met
woekerwinsten van deels meer dan 600 % weer verkocht.
Zoo verkocht hij b.v. de voor een bedrag van 100.000
Pond Sterling aangelegde kabellijn Londen-Hannover
later voor 726.000 Pond Sterling. Overal waar de mogelijkheid
bestond om aansluiting aan nieuwe telegraafnetten
te verkrijgen verstond Reuter het om zich een
domineerende positie te verschaffen. Vooral gelukte het
hem in den Amerikaanschen burgeroorlog geld te maken.
Hij liet de aankomende schepen snelle jachten legemoel
varen en de ontvangen berichten door telegrafen naar
Londen doorgeven. Hier werden ze voor beursspeculaties
en krantenzaken in klinkende munt omgezet.
In Engeland bestond toen nog altijd een soort rasbewustzijn.
Man zag den kleinen Jood, die in zijn zucht
om een waardig uiterlijk ten toon te spreiden den indruk
van een karikatuur maakte, over den schouder aan. Ook
was de straat waar hij voor zijn altijd grooter wordende
kantoren een huis gekocht had, naar buiten al le zeer een
uithangbord van hetgeen er in werkelijkheid achter zat.
Het was namelijk de oude Jodensteeg (Old Jewry) te
Londen.
Reeds in het jaar 1871 had Reuter-Josaphat den titel
van baron gekocht. De permissie om den titel ook in
Engeland te voeren verkreeg hij echter eersl kort voor
zijn dood. Duitsche wapenkundigen hadden het voorstel
gedaan dat Reuter in zijn wapen een zak met 6.000 daalders
en het devies „non olet" (Geld stinkt niet) zou opnemen.
Men had dus zijn gauwdievenstreken bij zijn vertrek
uit Duitschland niet vergeten.
In 1872 wisl Reuter-Josaphai den Sjah van Perzië te
bewegen hem omvangrijke concessies voor spoorwegen
en voor de exploitatie van de bodemschatten van Perzië
te verleenen. Maar in plaats van spoorwegen le bouwen
en bodemschatten te exploileeren versjacherde hij de
concessie tegen een andere waardoor hij het oprichtersprivilegie
voor de Bank van Perzië verkreeg. Dus was
hij weer eens bij het Joodsche einde van alle dingen
aangekomen, het gelduitleenen.
In 1879 ging de leiding van het Reuter-bureau dan
over op zijn zoon H e r b e r f, die het nog beter dan zijn
vader klaarspeelde om zich met zijn Joodsch aanpassingsvermogen
het air van een „echt" Engelschman le
geven.
De onder leiding van „Baron" Herbert gedurende den
wereldoorlog over de wereld verspreide leugens zijn
bekend. De gemeene verzinsels van afgehakte kinderhanden,
gekruisigde soldaten en lijkenvetfabrieken zijn
zonder twijfel voortbrengsels van ziekelijke hersens geweest.
Dat was echter geen beletsel voor de Engelsche
regeering om de verspreiding van deze waanzinnige
geruchten te ondersteunen. Maar het telkens weer verspreiden
van deze dik opgelegde leugens der Reulerbenchtgeving
werd zeits
voor de neutrale afnemers te
veel en de zaken begonnen
te kwijnen. Baron Herbert
pleegde in het jaar 1915 zelfmoord.
Nu is het gebleken dat de
leugen, zooals de Engelschman
Sir Arlhur Ponsonbv in
zijn boek„Falsehood inWartime"
schrijft, voor Engeland
een uiterst nuttig oorlogswapen
was. Regelrecht
onontbeerlijk was in dit wereldwijde
leugensysteem het
Reuler-bureau, waarvan men
den ondergang met zorg
gadesloeg. Men kocht vlug
onder de hand de aandeelen
op onder opoffering van
1. B. Rickettson-Hatt,
Hoofdredacteur van het Reuter-bureau,
bekleedde gedurende den wereldoorlog
ala officier van den Iutetligence.Service
een leidende positie.
een half millioen Pond Sterling
en verkondigde dat men
met „eerlijkheid" en „rechtschapenheid"
overeenkom-
No. 1374 holl.