De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Zoo luidt Duitschlands antwoord.
Treffende zinsneden uit de groote sporipaleis-rede van den Führer en Rijkskanselier Adolf Hitler
ter gelegenheid van de zevende verjaring van den dag der machtsovername.
Uw eigen geschiedenis logenstraft U, Mr. Chamberlain!
Sedert 300 jaren hebben Uw staatslieden bij het
uitbreken van een oorlog altijd gesproken als Gij, Mijnheer
Chamberlain, thans spreekt. Gij hebt altijd „voor
God" en „voor den godsdienst" gestreden. Gij hebt
„nooit" een materieel doel gehad.
Echter wilde Engeland niet de eenige strijder voor
God zijn; het heeft steeds anderen uitgenoodigd om
aan dezen „edelen" strijd deel te nemen. Dat doen de
Engelschen ook thans. En het is voor hen de moeite
waard geweest:
Veertig millioen vierkante kilometer veroveringen!
Een eenige reeks van verkrachtingen, van afpersingen,
van tyrannieke mishandelingen, van verdrukkingen,
van uitplunderingen.
Men heeft om alles oorlogen gevoerd. Men voerde
oorlog om zijn handel uit te breiden; men voerde oorlog
om anderen te dwingen opium te rooken; men voerde
oorlog om goudmijnen te veroveren of om de heerschappij
over diamantvelden. Het waren steeds materieele
doeleinden, altijd echter onder zoogenaamd edele
voorwendsels. Dat men terloops nog de Duitsche koloniën
in de zak stak, dat men onze vloot wegnam, dat
men de Duitsche schuldvorderingen op het buitenland
inkasseerde, zijn maar bijkomende omstandigheden in
den „edelen" strijd voor de „heilige religie'. Als mijnheer
Chamberlain met den bijbel rondloopt en zijn
„vrome" oorlogsdoelstellingen predikt, dan lijkt het mij,
alsof de duivel met het gebedenboek een arme ziel aanhaalt.
Dan isMr. Churchill loch een andere kerel! Hij spreekt
vrijmoedig uit, wat de oude Mr. Chamberlain stilletjes
denkt en hoopt. Hij zegt hel: Ons doel is de ontbinding,
de vernietiging van Duitschland! Ons doel is, indien
mogelijk, de verdelging van het Duitsche volk. Deze
openhartigheid, gelooft het mij, begroet ik.
Ook de Fransche generaals zeggen vrijmoedig waarom
het gaat. Ik geloof, dat wij ons zoo ook gemakkelijker
verstaan. We weten precies welk doel ze hebben.
Het is het Duitschland van 1648 dat hun voorzweeft, het
verbrokkelde en uiteengescheurde Duitschland!
Wij weten het precies: Hier in Midden-Europa wonen
er meer dan 80 millioen Duitschers. Als deze menschen
een eenheid vormen, vertegenwoordigen zij een macht.
Als zij verdeeld zijn, zijn ze weerloos en zwak. Wat doet
het er toe of 30, 50 of 200 kleine staten protesteeren of
voor hun levensrechten opkomen? Wie neemt daarvan
notitie? Als er echter 80 millioen optreden, is het reeds
iets anders. Vandaar de afkeer van de staatsvorming van
Italië, van de staatseenheid van Duitschland. Het liefst
zouden ze deze staten weer in hun vroegere beslanddeelen
ontleden.
Dat is het probleem, dat thans aan de orde is. Hier
zijn groote naties, wien in den loop der eeuwen ten
gevolge van haar oneenigheid hun levensaandeelen in
deze wereld door bedrog ontnomen werden. Deze
naties hebben thans echter haar oneenigheid overwonnen.
Zij zijn thans als jonge volken in den kring der
andere getreden en stellen nu hun eischen. Tegenover
hen bevinden z-ich de zoogenaamd bezittenden. Deze
volken, die groote gebieden van de wereld zonder zin
of doel eenvoudig blokkeeren, ja, buitendien nog enkele
jaren geleden Duitschland uitplunderden, plaatsen zich
nu op het standpunt der zoogenaamd bezittende klassen
onder de volken.
Het gaat niet aan, dat 46 millioen Engelschen 40 millioen
vierkante kilometer der aarde eenvoudig blokkeeren
en verklaren: „Dat is ons door God gegeven. Wij
hebben 20 jaren geleden van jullie er nog iets bijgekregen.
Ook dat is thans ons eigendom en wij geven
het niet meer terug."
En Frankrijk? Mei zijn werkelijk niet zeer vruchtbaar
volk van nauwelijks 80 menschen per vierkante kilomeier
in het moederland heeft het zelf 9 millioen vierkante
kilometer ruimte veroverd. Duitschland daarentegen
met meer dan 80 millioen zielen heeft nog niet
eens 600.000 vierkante kilometer. Dat is het probleem,
dat opgelost moet worden en dat precies zoo zal worden
opgelost als de andere sociale vraagstukken opgelost
worden.
Thans roept nu de bezittende andere wereld: „Men
moet Duitschland verbrokkelen!", „Men moei deze 80
millioen atomiseeren!", „Men mag ze niet aaneengesloten
laten in één staat, daardoor ontneemt men hun
de kracht om hun eischen door te zetten!" Dat is het
doel, dat zich Engeland en Frankrijk in dezen oorlog
gesteld hebben!
In 1939 hebben de westersche staten het masker eindelijk
laten vallen. Zij hebben aan Duitschland, niettegenstaande
al onze pogingen en ons tegemoetkomen,
hun oorlogsverklaring gestuurd. Ze geven thans ongegeneerd
toe: „Zeker, Polen had waarschijnlijk bakzeil
gehaald, maat dat wilden wij niet." Ze geven thans toe
dat het mogelijk geweest was om tot een overeenstemming
le komen. Maar zij wilden den oorlog!
Goed dan — dat hebben mij eens de binnenlandsche
tegenstanders ook gezegd. Ik heb hun de hand gereikt,
maar ze hebben ze teruggewezen; zij riepen ook:
„neen, geen accoord, maar strijd". Goed, zij hebben den
strijd gekregen! En ik kan Frankrijk en Engeland alleen
maar zeggen: Ook zij zullen den strijd krijgen!
De eerste phase van dezen strijd was een politieke
actie. Daardoor werd ons vooreerst de rug vrij gemaakt.
Jaren lang heeft Duitschland met Italië een gemeenschappelijke
politiek gevoerd. Aan deze politiek is lot
op heden niets veranderd. De beiden staten zijn nauw
bevriend. Hun gemeenschappelijke belangen kunnen op
denzelfden noemer gebracht worden.
Verleden jaar heb ik nu getracht om aan Engeland
de mogelijkheid te ontnemen den beoogden oorlog tot
een algemeenen wereldoorlog te doen worden. De
„vrome" mijnheer Chamberlain heeft zich toen maanden
lang moeite gegeven om met den atheïst Stalin tot
overeenstemming te geraken en met hem een verbond te
sluiten. Dat is toen niet gelukt. Ik begrijp, dat men er in
Engeland woest over is, dat ik gedaan heb wat mijnheer
Chamberlain tevergeefs heeft trachten te doen. En ik
begrijp ook, dat hetgeen bij mijnheer Chamberlain „een
God welgevallige daad" geweest zou zijn, bij mij een
God niet zoo welgevallige daad is. Maar toch — ik geloof,
dat de Almachtige er tevreden over zal zijn, dat in
een zoo groot gebied een zinnelooze strijd vermeden
werd. Eeuwen hebben Duitschland en Rusland in vriendschap
en vrede naast elkaar geleefd. Waarom zou dat
in. de toekomst niet weer mogelijk zijn? Ik geloof, dat
het mogelijk is omdat de beide volken het wenschen.
Dus heeft Duitschland thans vooreerst in politiek opzicht
den rug vrij.
De tweede laak van het jaar 1939 was, ons ook in
militair opzicht vrij te maken. De hoop van de Engelsche
l oorlogsdeskundigen, dat de strijd in Polen in geen geval
No. 1284 Holl.