De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Wie verdient aan den oorlog?
Te allen tijde zijn er gewetenloze menschen geweest, die in
hunne begeerigheid naar goud geheele volken in nood en ellende
gebracht hebben. Deze menschen zijn het dan ook, die de volken
altijd weer in nieuwe oorlogen ophitsen. Eene zeer belangrijke
bekentenis heeft de Londensche „Times" van 3 Maart 1917 gebracht.
Deze publicatie is ook nog van bijzonder belang, omdat
zij reeds voor de deelneming van de Vereenigde Staten aan
den wereldoorlog heeft plaats gevonden. Het was de amerikaansche
Jood Isaac Marcussohn, wiens volgende woorden
gedrukt werden: „De oorlog is een reusachtige zaak, waarbij
niet de heldenmoed der soldaten het schoonste is, maar wel
de organisatie der zaken. Amerika is trotsch om den gunstigen
staat waarin zich zijn zaken bevinden".
Van alle staten van Europa heeft Frankrijk de meeste oorlogen
gevoerd! Alleen de zestiende en de zeventiende eeuw hebben
voor Frankrijk 154 oorlogsjaren gebracht. Het is nu echter
karakteristiek, dat gedurende deze oorlogsjaren en bijzonders
ook gedurende de bloedige uiteenzettingen tusschen Frankrijk en
Engeland, die van 1688 tot 1815 duurden, de financiers, zooals
de leveranciers van oorlogs- en legervoorraden op beide zijden
Joden waren.
In Frankrijk heeft gedurende langen tijd de Jood Samuel
B e r n a r d („le juif Bernard") een rol gespeeld. In Engeland
was het o. a. de bankier van den engelschen veldheer Lord
Marlborough, de Jood Medina. Deze laatste heeft aan den
veldheer een jaarlijksch pensioen van 6000 pond sterling gegeven
en hij kreeg daarvoor als eerste de berichten van de veldtochten.
In de kroniek uit die dagen staat woordelijk: „De zegedagen
van het engelsche leger waren voor hem even winstbringend
als zij roemrijk waren voor de engelsche wapens. Alle kunstgrepen
van de hausse en van de baisse, de valsche berichten van
den oorlogsplaats, de vermeende aangekomen koeriers, het geheele
geheime raderwerk van den Mammon, was den eersten
joodschen vaderen van de Londensche Beurs bekend, en werd
door hen behoorlijk gebruikt."
Voor geen enkelen staat bestond toenmaals eene uitzondering.
De zaken der, wapen- en legerleveranciers bloeide evenwel
in de vredes- als in de oorlogstijden. Aanstonds na den dertigjarigen
oorlog brachten de Joden Qumperz en Elias al
het in Europa berijkbare krijgsmateriëel in hun bezit en stapelden
het in hunne filialen in Amsterdam, Lübeck en Hamburg op.
üeschutten, geweren, schietpoeder, monteeringen, alles bevond
zich in hunne handen en werd met reusachtigen winst verder
verkocht.
Zelfs Frederik de Groote, de koning van PreuBen, die bijzondere
scherpe wetten tegen de Joden uitgevaardigd had, moest
een deel van zijn legervoorraden bij Joden bestrijden. De historicus
Brabant beklaagt zich bitter: „Zestig leveranciers,
alles Joden, hadden de verpleging van het leger in hunne handen.
Voor hen gold alleen het voordeel dat zij voor hun zaken konden
behalen. Uit alle akten der kringen en der staven blijkt, dat het
schaamteloze voordeeldoen der leveranciers Zacharias en
Elias Uumperz, Abraham Mendel, Levi Seligm
a n n en aanhangers overal het zelfde was."
Ook gedurende den amerikaanschen burgeroorlog beklaagde
men zich overal over het veelvoudig, in een woord, hoogverraderlijke
drijven der Joden. Als echte hyenas van het slagveld
waren de Joden het leger steeds gevolgd. Dicht achter de
front bedreven zij eenen krachtvollen handel en overbrachten
bovendien aan hunne rassegenoten op den tegenover gestelden
kant belangrijke oorlogsberichten. De amerikaansche veldheer,
generaal Urant, zag zich op 17 december 1862 tot het volgend
bevel genoodzaakt: „Geen Jood mag zich binnen 60 mijlen
van de front ophouden."
Hoe groot toenmaals de macht van het jodendom in de Vereenigde
Staten van Amerika was, blijkt uit het feit dat generaal
Grant zijn bevel op drukking van het geheele jodenschap
moest terugtrekken. De nooit kapituleerende, dappere generaal
Grant, de held van vele veldslagen, moest voor joodsche
oorlogsleveranciers en zakenmakers terugwijken.
Het schaamteloze misbruikingssysteem der Joden heeft dikwijls
tot hevige afweerstrijden der uitgeplunderde volken gevoerd:
I n Engeland werden de Joden in 1291 tot het verblijf ontzegd,
toen over het geheele land verstrooide valschmunterijen ontdekt
we iden, die het engelsche volk tot den bedelstaf brachten.
I n F r a n k r ij k hadden de Joden het fransche volk door woeker-
zaken zoodanig uitgeplunderd, dat het in 1394 het volledige uit­
jagen van alle Joden herijkte. Er waren tot 80°/o Joden in het
land.
In Spanje ging de koningin Isabella in 1492 met strenge maat­
regelen tegen de Joden voor, als deze in den Granadschen oorlog
weer in het geheim de vijanden van Spanje steunden. Toén moe­
sten 300.000 Joden Spanje verlaten.
Evenwel verstonden het de Joden zeer geschikt, weer in het
land te komen en hunne oude zakenpraktijken op nieuw te
bedrijven. Van landbouw en van erlijk handwerk hielden zij
niet. In handel, geld en muntwezen daarentegen zochten zij
steeds den voorrang te herijken. Dikwijls waren de Joden de
enkelen die over beschikbare geldmiddelen beschikten. Met
deze drongen zij zich in de gunst der vorsten en der regeeringen,
betaalden de hofhouding en financeerden de oorlogen, om er dan
dubbel en drievoudig aan te verdienen.
In alle landen ging het streven der Joden ook daarheen, hun
namen af te leggen en zulke van eerbare burgers van hun
gastland aan te nemen. Door geld verwierven vele Joden adelsbrieven
en verkregen dan spoedig toegang in de hoogste kringen
der gezelschap. Nog in den beginne der twintigste eeuw hebben
alleen in Oostenrijk 274 Joden het verstaan, den erfelijken
adeldom door het huis Habsburg te verkrijgen. In Engeland
werden de Joden tot L o r d s , in Frankrijk tot barons.
In de negentiende eeuw herijkten de Joden hunne volle gelijkstelling
met de burgers van hun gastlanden. De afzonderlijke
wetten voor Joden werden afgeschaft. Van kleine, vuile geldwisselaars
werden binnen weinige jaren groote bankiers. Het
mocht hier herinnerd worden aan de Rothschilds. De
eerste, Anselm Rothschild (1743—1812), stichtte te Fra-nfurt/
Main eene bankzaak. De zaak te Frankfurt werd door
zijn oudsten zoon aanvaard, de vier andere zonen stichtten
zelfstandige banken te Londen, Parijs, Weenen en Napels,
hielden echter nauwe voeling met elkander. Sedert den Weenschen
Congres (1815) heerschten de Rothschilds reeds over de
geheele leeningszaken der met schulden belastte staten.
De oude Rothschild had aan zijn zonen den raad gegeven:
Als je in den oorlog trekt, dan blijf van achteren, dan kun je
als eerste weer thuis zijn. Dezen vaderlijken raad had bijzonders
de Londensche Rothschild bevolgd, die zich een naam door
der zoo genoemden „Coup v a n W a t e r 1 o o" heeft gemaakt.
In vlugge vaart was hij over het kanaal in Londen aangekomen
No. 1204. Holliind. i