De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

De Ondermijning van het Familieleven door het Bolsjewisme.
Kernstuk van de rede van Hoofdambtsleider Hilgenfeldt op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
Het bolsjewisme ontkent alle blijvende en vruchtdragende
gemeenschap. Het heeft daarom ook door zijn wetgeving het
gezin als grondslag der gemeenschap vernietigd. Dit heeft
daarheen geleid, dat gedurende een bepaald tijdperk op 100
gesloten huwlijken er 37 ontbonden werden, dat de helft van
alle huwlijken niet langer dan een jaar duurden. De Russische
wet op de opvoeding van de jeugd beantwoordt de vraag,
of bet kind vader en moeder moet eeren, met „Neen".
Volgens deze wet wordt de eerbied voor de ouders niet als
algemeen grondbeginsel beschouwd. Teekened hiervoor is
het, dat in de „Prawda" van 20 Mei 1934 een jonge kommunist
gevierd werd, die zijn eigen moeder aangegeven had
wegens diefstal van graan, waarop doodsstraf of dwangarbeid
staat. Deze zoon werd bijzonder onderscheiden, omdat hij
in den strijd om het Sowjet-graan zelfs niet voor de eigen
familie halt gemaakt had.
De grondslagen van het familieleven worden vernietigd
door de gemeenschappelijke eetlokalen en de groote gemeenschappelijke
woonkazernes. Hoe mogen de toestanden er in
werkelijk zijn, indien in de „Sowjetskaja Sibirs" van 12 Juni
1936 een electricien schrijven kan:
„Sedert drie jaar woon ik met mijn gezin in een beschimmelde
kelderkamer. Op mijn bedrijiskantoor wordt
deze toestand als een gewoon verschijnsel beschouwd."
Ontbreekt het hier dus aan elke zorg voor de toekomst van
het Russische gezin, de zwangere vrouw wordt nagenoeg
uit de gemeenschap uitgesloten. Volgens berichten van de
dagbladen „Iswestija", „Molot" van 14 September 1935 en
de Moscovische „Prawda" van 26 September van hetzelfde
jaar trachten vele vrouwen haar zwangerschap te verbergen
uit angst dat ze ontslagen zullen worden; zij werken dus tot
aan de bevalling.
Ofschoon het gebrek aan woningen een verlossing in huis
meestal onmogelijk maakt, is er in geen enkele wijze gezorgd
voor tehuizen voor kraamvrouwen. In een officieele statistiek
wordt als een bijzondere prestatie genoemd, dat het in de
twee jaren van 1932 tot 1934 gelukt is, in geheel Rusland, een
land van 160 millioen inwoners, het aantal bedden in de
tehuizen voor kraamvrouwen van 29.576 tot het „verbazingwekkende"
aantal van 32.796 bedden op te voeren — een
toename dus van 3.220 bedden.
Volgens een bericht van de „Komsomolskaja Prawda" van
21 Juli 1936 heerscht er in het grootste Moscovische tehuis
voor kraamvrouwen groot gebrek aan linnengoed voor de
kraamvrouwen en de zuigelingen. De behandeling van de
kraamvrouwen en de zuigelingen is meedoogenloos. In een
andere ingezonden mededeeling van de „Prawda" over de
ontoereikende verzorging van kraamvrouwen wordt gezegd:
„Alles wat wij moeders op het lichaam dragen is vervuild;
de onderlakens worden reeds na den derden dag niet
meer verschoond. Er is een zeer slechte lucht in de
zalen; wij zijn allen in een staat van opwinding, maar
kunnen er niets tegen doen."
Maar niet genoeg, dat de vrouw weerloos is, systematisch
worden alle moederlijke gevoelens vertrapt. Zooals uit het
boek „De bescherming van de moeder en den zuigeling in de
Sowjet-Unie" blijkt, worden elk jaar angeveer drie millioen
kinderen van de moeders weggenomen en in zoogenaamde
„kribben" tot „bruikbare massa-menschen" opgevoed. In het
jaar 1934 werden aldus 3.065.000 kinderen in kribben op het
land en 210.000 kinderen in stedelijke kribben opgenomen.
Opvoeding in het gezin wordt niet gewenscht. Alleen de
massa-opvoeding van de kinderen in „kribben" waarborgt
volgens de woorden van het boek het fokken van den
collectieven mensch, d. w. z. den kuddemensch.
De gevolgen van deze opvoeding in massa's is echter
kenmerkend. Reeds een jaar geleden kon ik vermelden, dat
in Rusland tegen het overhand nemen van misdadigers onder
de kinderen bij een wet zelfs de doodsstraf voor kinderen
ingevoerd werd. In dit jaar heeft de Officier van Justitie
van de Sowjet-Unie Wisjinsky in de „Wesroshdenije" van
14 April 1936 over toet succes van deze wet geschreven. In
55 tot 70 % van de gevallen is onttrekking van de vrijheid
in aanwending gebracht. Het is kenmerkend, dat over de
overige gevallen niets gezegd wordt.
Maar het zich strafbaar maken van kinderen en jongeren is
geen wonder, omdat alle opvoeding en zorg ontbreken. De
vroegere volkscommissaris voor de volksopvoeding Lunartscharsky
heeft zich over deze kwestie als volgt uitgelaten:
„Een ding zal man ons nooit vergeven, namelijk de verwildering
waaraan de ziel van onze jeugd overgeleverd
is, dezelfde jeugd, die ons moet aflossen en die onze
toekomst is."
Ook de omgeving, waarin de kinderen opgroeien, draagt
tot die verwaarloozing bij. De „Leningradskaja Prawda"
von 21 November 1934 schrijft hierover, dat het gebouw van
een tehuis voor kinderen in de buurt van de stad sedert
langen tijd niet meer onderhouden werd en dat het van een
haast onoverkombaar moeras omgeven was. De geheele
inrichting bestond uit stoelen, tafels en naakte wanden. Daar
de kachels niet in orde waren, was het er ijskoud. De wind
floot door de gebroken en niet weer gerepareerde ruiten. Hier
moesten zich 300 kinderen dag aan dag ophouden. In alle
scholen werd geklaagd over het gebrek aan brandstoffen. Het
blad „Bakinskij Rabotshij" schrijft in zijn no. 91 van het
jaar 1936:
„Het tehuis voor kinderen te Kasach bevindt zich in een
verwaarloosden toestand. De bedden in de gemeenschapszalen
zijn totaal vervuild. De kweekelingen in het
tehuis ontvangen in het geheel geen schoolonderwijs.
Ofschoon er niet genoeg ruimte is, werden aan het tehuis
onlangs nog kamers onttrokken. In drie van deze kamers
heeft zich een medewerker van de gewestelijke afdeeling
van onderwijs ingekwartierd." ^
Gevallen, dat kinderen, die in een tehuis of in kribben
ondergebracht zijn eenvoudig verloren gaan, wordt in alle
Russische bladen vermeld. Veelvuldig komt het voor, dat
kinderen in landelijke tehuizen voor werkzaamheden gebruikt
worden, die hun krachten verre te boven gaan. Zij worden
gebruikt voor zes- tot achturig werk op het veld en voor
nachtwaken op het veld gedurende den overigen tijd. Volgens
een staatsbesluit moeten alle kinderen boven de veertien jaar,
die zich nog in een staatsinstelling bevinden, naar de fabrieken
of scholen van de socialistische landgoederen overgeplaatst
worden.
Naast deze ellende in de kinderkribben maakt zich in de
opvoeding van de kinderen het ontbreken van het gezin niet
alleen door de vreeselijke toename van de misdadigheid onder
de kinderen, maar ook het steeds grooter wordende aantal
vagabondeerende kinderen bemerkbaar. Deze cijfers groeien
steeds aan, omdat de ouders hun kinderen eenvoudig voor de
deur zetten. In Moscou en Leningrad hebben in het jaar 1935
binnen twee maanden 7.500 ouders hun kinderen verstooten.
Deze kinderen beteekenen een vreeselijk gevaar voor de
goede zeden en de gezondheid. Volgens het bericht van de
„Wosroshdenij" van 4 April 1936 zijn 75% van deze kinderen
tuberculeus, 40% geslachtsziek. Hoe schokkend is het getuigenis
van Mevrouw Krupskaja, de weduwe van Lenin:
„Het meerendeel van de makkers, ook in de partij, meent,
dat verwaarloosde kinderen een erfenis uit den wereldoorlog
en den oeconomischen chaos zijn. In werkelijkheid
zijn deze kinderen, waarvan het tegenwoordig in de
straten van Moscou wemelt, voor K niet het gevolg van
ongelukken en nalatigheid van vroegeren tijd, maar van
de levensvoorwaarden van den tegenwoordigen tijd, de
werkeloosheid en in het bijzonder van de ellende onder
de boeren."
Meer dan 460.000 moeders en kinderen hebben volgens een
officieele opgave van 1935 hun vaders voor het gerecht
No. 884. Holland.