De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Hel Bolsjewisme in Theorie en Praktijk.
Kernstuk van de rede van Rijksminister Dr. Goebbels op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
De voorstelling die menschen en volkeren van het bolsjewisme
hebben is meestal het gevolg van de bolsjewistische
propaganda. Deze is groot in de kunst van voorspiegelen.
De wereld gelooft, dat de regeering te Moskou met de Kom=
intern (de kommunistische internationale) niets uit te staan
heeft. Tusschen de sowjet-regeering en de Komintern worden
echter de taken op geschikte wijze verdeeld. De bolsjewistische
propaganda werkt volgens een grootschi plan. Het
doel is de vernieling van de wereld. Ze is het grootsche plan
van het jodendom, de macht over alle volkeren tot zich te
trekken. Niet één arbeider, maar bijna uitsluitend joden zaten
en zitten tegenwoordig nog in de sowjet-regeering. Niet de
diktatuur van her proletariaat bestaat tegenwoordig in de
Sowjet-Unie, maar de diktatuur van het jodendom over de
gezameHjke overige bevolking.
Om zich in westelijke landen een onschuldig uiterlijk te
geven hebben de bolsjewistische „diplomaten", zoo zwaar het
hun ook viel, de omgangsvormen van fatsoenlijke menschen
aangenomen. Op den kenner van de bolsjewistische taktick
maakt het echter een' bespotfelijken indruk, dat zoo menig
knap lijkend staatsman in Westeuropa gelooft, dat het bolsjewisme
de wereldrevolutie opgegeven heeft, omdat zijn diplamtleke
vertegenwoordigers in rok en met een schoonen boord
rondloopen.
Deze komedie scheen echter den joodschen machthebbers
der Sowjet-Unie onvoldoende te zijn. Om definitief een bewijs
van onschuld te brengen, heeft zich daarom het bolsjewisme
een „grondwet" gegeven. Daarin wordt het recht op beschaving,
de vrijheid van het woord en de pers, de onaantastbaarheid
van de persoon, van de woning en van het briefgeheim
verkondt. En dat, ofschoon elke afwijking van de
meening der diktatoren met den dood gestraft wordt en
ofschoon dug aan dag door. de QPU. (voorheen de Tsjeka)
duizenden vertwijfelde menschen, in kudden bijeen gedreven,
verband of doodgeschoten worden.
De Westeuropeesche arbeider ziet in de Sowjet-Unie een
staat van proletariërs, dus een staat. Hij gelooft, dat het in
Rusland den arbeidenden stand gelukt is de kapitalistische
uitbuiters van de bann te schuiven en de diktatur van het
proletariaat op te richten; daar heeft de arbeider zijn staat,
het „vaderland van den werkman" gesmeed.
Hoe staat het nu met de werkelijkheid? In de
kommunistische „Leningradskaja Prawda" schrijft een werkster:
„Met mijn lKjarigen zoon, mijn broer en mijn tuberkuleuze
zuster wonen wij in een donker kamertje. Onze klachten
bij het kommunistisch stadskomité hebben niet gebaat,"
De prijs van het brood steg van 1928 tot 1935 van 9 tot
75 Kopeken per kilo. De maandloon van een sowjetarbeider
viel, gemeten aan den broodprijs, 78%. Wil de Russische
arbeider leven, dan moet hij werken volgens het Stachanoff-systeem.
Daardoor is de arbeidsnorm zoo ver
opgeschroefd, dat de massa der arbeiders deze nooit kan bereiken.
De gevolgen zijn loonkortingen. Voor voeding moet
de Russische arbeider, ofschoon die alleen uit brood, koolsoep
en gort bestaat, alleen 75 % van zijn inkomen uitgeven. Indien
hij zich zou willen voeden als een Duitsche arbeider, dan zou
hij daarvoor .gemiddeld het dubbele van zijn loon moeten
uitgeven.
Aan de Sowjet-Unie bleef het voorbehouden, de slavernij
weer in te voeren. Alleen reeds de arbeidsmethode van den
sowjetarbeider volgens het beruchte Stacbanoff-aandrijfsysteem
verdient den naam van slavenarbeid. Ongeveer
&ls millioen menschen beleven in de dwangarbeidskampen van
de Sowjet=Unie de hel op aarde. In 300 reusachtige dwangarbeidskampen
perst het bolsjewisme het laatste uit de arbeiders.
Aan het Stalin-Witte-Zee-Kanaal, dat door dwangarbeiders
gebouwd werd, zijn honderdduizenden lijken begraven.
De volgende joodsche leiders dwongen tot den bouw
in moorddadige haast: Herschel, Jagoda, Davidsohn, Kwas-
nitzki, Isaaksohn, Rottenberg, Oinsburg, Brosdki, Berensohn,
Dorfmann, Kagner, Angert e. a. Juda zwaait de bolsjewistische
zweep over het „vaderland van het proletariaat".
De graanschuren van Sowjet-Rusland, die vroeger geheel
Westeuropa mede gevoed hebben, zijn niet in staat, de eigen
bevolking ook maar karig te voeden. Millioenen menschen
verhongeren. Tusschen de QPU en de boeren tiert een verwoede
strijd. De joden Kaganowitsch, Jagoda en Baumann
hebben de gedwongen kollektiveering doorgevoerd, waarbij
meer dan 15 millioen boeren ten onder gingen met hun
families, of zooals de bolsjewistische zegswijze luidt: „geliquideerd"
werden.
De phrase van vrijheid en menschenrecht is een van de bij
voorkeur gebruikte in de bolsjewistische propaganda. Op
16 November 1917 beloofde Lenin in de „verklaring over de
rechten der nationaliteiten" de vrijheid aan de volkeren van
het voormalige tsaristische rijk. Reeds op 27 April 1920 overrende
het roode leger Aserbeidsjan; November van
hetzelfde jaar O e k r a i n e , op 3 December Armenië en
op 25 Februari 1921 de jonge ' republiek Q e o r g i ë , .nadat
Moskou in het voorafgaande jaar de onaantastbaarheid uitdrukkelijk
erkend had.
In Ingermanland werd de Finsche bevolking systematisch
uitgeroeid. Van 1929 tot 1931 werden 18.000, in het
voorjaar van het jaar 1935 9.000 Finnen naar Siberië .verband.
En Juli 1936 besloot de sowjetregeering verdere 28.000 uit
hun geboorteland te verdrijven. Uit K a r e 1 i ë moesten in het
jaar 1935 4.000 naar Centraal-Azië en 3.000 naar den Oeral in
de verbanning, waar meer dan 50% tengevolge van de
onmenschelijke levens- en arbeidsvoorwaarden te gronde
gegaan zijn. Uit het Poolsch-Sowjetrussisch grensgebied
werden in het voorjaar 1936 meer dan 18.000 boeren van
Duitschen stam naar Siberië verband. Deze ongelukkige
menschen werden bij tachtigen en negentigen tegelijk in een
veewagen gestopt. Bij een dergelijke gelegenheid zei een
kommunistische leider: „Krepeer en zul je! We
kunnen jullie niet allemaal doodslaan, maar,
krepeeren zul je toch!"
In millioenen vlugschriften en dagbladen eischt het kommunisme
in de kapitalistische landen de afschaffing van de doodsstraf.
En in de Sowjet=Unie? Alleen in § 58 van het wetboek
van strafrecht zijn 14 verschillende feiten opgenoemd, waarop
de doodssiraf staat. De „clou" van de bolsjewistische boeren- '
politiek is de wet van 7 Augustus 1932, die voor elke „schuld"
van den boer slechts den dood, tien jaar tuchthuis of dwangarbeid
kent. Voor de uitvoering van deze wet misbruikt het
bolsjewisme zelfs kinderen tegenover hun eigen ouders.
De Sowjetkrant „Iswestija" van 28 Mei 1934 meldt, dat een
meisje haar vader, die kollektief graan voor zich gebruikt
heeft, aangeeft. De vader moet de door bovengenoemde
wet bepaalde doodsstraf ondergaan. Het kind wordt openlijk
gepiezen.
Met de wet van 7 April 1935 is de doodsstraf zelfs voor
kinderen ingevoerd. Hongerende kinderen in een opvoedingsgesticht
vertelden meer den eens hoe good zij het vroeger
gehad hadden. Dat was voldoende om een feit volgens § 58
te constateeren. Tien kinderen werden in tegenwoordigheid
van hum makkers door de QPU doodgeschoten.
Toen ik verleden jaar de vermoedelijk te voorziene uitwerkingen
van het 7de Komintern-kongres (25 Juli tot
21 Augustus 1935) uitlegde, zweeg de Wereld slechts en toonde
daarvoor geen begrip te hebben. D i m i t r o f f, de lasthebber
van de .sowjet-diktatuur voor de revolutioneering van de
wereld verklaarde op dit kongres:
„Met Stalin aan het hoofd kan en moet ons politiek miilioenenleger
alle moeilijkheden "overwinnen, stoutmoedig over
alle hindernissen heenstappen, de vesting van liet kapitalisme
vernielen en de zege van het socialisme in de
geheele wereld behalen." L . .
Nu. UU. llullünd.