De breuk van het voorvredesverdrag van Versailles.

Adolf Hitiers waarschuwing voor net Bolsjewistische bevaar
Kernstuk van Adolf Hitiers slotrede op den Partijdag der Eer te Neurenberg.
De nationaal-socialistische leer ziet het doel van den staat
in het behoud van het volkskarakter. Zij gelooft, daarmede
nog het eerst een weg gewezen te hebben om die vraagstukken
op te lossen, die uit de ongelukkige grenslijnen der Europeesche
staten gerezen zijn. Een leer, die de kunstmatige of gewelddadige
onderdrukking van een volk als iets onnatuurlijks
afkeurt, geeft den Europeeschen staten wellicht de eenige
mogelijkheid om het eens te worden over deze vraagstukken,
zonder dat door nieuwe oorlogen telkens weer nieuw leed en
nieuw onrecht behoeft te ontstaan.
Wij kennen elk volk uitdrukkelijk het recht toe, volgens zijn
eigen opvattingen, behoeften en wereldbeschouwing politiek en
maatschappelijk zalig te worden, mits het tegenover ons dit
zelfde standpunt inneemt
Wij ontkennen niet de zware beklemming, die ons alleen
reeds omvat bij de gedachte, dat andere landen een slachtoffer
zouden kunnen worden van het bolsjewisme, dat wij als onzen
doodsvijand beschouwen.
Deze doodelijke vijandschap berust niet op een koppige
afkeuring van een idee, dat met onze opvatting in strijd is,
maar op de natuurlijke tegenweer tegen een even waanzinnige
als duivelsche leer, die niet alleen de geheele wereld, maar ook
ons bedreigt.
De eerste strijd van het nationaal-socialisme tegen het kommunisme
vond niet in Rusland plaats. Het sowjet-kommunisme
had reeds in 1918—1920 getracht Duitschland te vergiftigen.
Eens trachtte het met zijn wereldbeschouwing ons land te
doordringen, zooals het thans tracht langs militairen weg zijn
bolsjewistisch-militaire krachten geleidelijk dichter aan onze
grenzen te brengen.
Dit bolsjewisme, dat toen de Moskovische joodsche sowjetbloedhonden
Lewin, Axelrothl, Neumann- Bela-
K u h n e. a. naar Duitschland trachtten te brengen, hebben wij
uitgeroeid. En alleen omdat wij dagelijks zien dat er geen
eind komt aan de bemoeiingen van de joodsche sowjetmachthebbers,
zich in onze binnenlandsche Duitsche aangelegenheden
te mengen, zijn wij gedwongen het bolsjewisme ook buiten
onze grenzen als onzen doodsvijand te beschouwen.
Wij hebben het bolsjewisme in Duitschland moeten bestrijden
als een wereldbeschouwing, die tracht ook ons volk te vergiftigen
en te vernielen. En wij zullen het, wanneer het mocht
probeeren het Spaansche ongeluk over Duitschland te brengen,
verder bestrijden. Wij zullen ons niet laten bedotten door het
gezwam dier zwakkelingen, die 'eerst aan het gevaar gelooven,
wanneer zij er door verslonden worden.
Het is niet het doel van het bolsjewisme de volkeren van
ziekten te bevrijden, maar integendeel het gezonde, ja het
gezondste uit te roeien en het laagste daarvoor in de plaats
te brengen.
Ik kan mij niet verzoenen met een wereldbeschouwing, die
overal als eerste daad bij het aan de macht komen
niet de bevrijding van het arbeidende volk, maar de bevrijding
van het in de tuchthuizen ondergebrachte schuim
van de menschheid doorvoert,
om dan deze dieren los te laten op de radelooze menschheid.
Wij hebben ons geweerd tegen het indringen van deze wereldbeschouwing,
niet, omdat wij niet willen dat den Duitschen
arbeider de weg naar boven niet opengesteld wordt, maar
omdat wij niet willen,
dat, zooals in Rusland, in het Duitsche volk 98% van alle
leidende posten door volksvreemde joden worden bezet,
daar wij onder geen beding willen, dat voor dit doel ook
nog onze eigen nationale intelligentie zal worden afgeslacht.
Het nationaal-socialisme heeft voor ontelbare Duitsche kameraden
uit de onderste plaatsen den ,weg naar boven opengesteld,
echter onder ééne voorwaarde, nl. het zichtbare blijk
van bekwaamheid. De Duitsche arbeider zal niet over het
hoofd zien, dat aan het hoofd van het Rijk thans een man
staat, die nauwelijks 25 jaren geleden zelf arbeider was; hij
zal niet over het hoofd zien, dat vroegere land- en industriearbeiders
thans op talrijke leidende posten werkzaam zijn,
zelfs als Rijksstadhouders. Het kommunisme kan niet ontkennen,
dat heden in Rusland 98 % van alle ambtenaarsplaatsen, alle
leiden posities slechts door joodsche elementen ingenomen
zijn, die niet alleen nooit tot het proletariaat konden
gerekend worden, maar die zelfs nooit op een eerlijke
wijze hun brood verdienden.
Dat het in Duitschland niet anders gekomen zou zijn, wordt
bewezen door de Raden-republiek van München.
Nauwelijks een maand heeft zij bestaan, maar toch stonden
alleen joodsch-bolsjewistische leiders aan het hoofd. Den
Duitschen arbeider viel slechts de eer toe, de voltrekkingsploegen
te vormen en dan voor de te rechtertijd uitgeweken
hebreeuwsche kommunistenleiders voor de Duitsche rechtbanken
de verantwoording te dragen.
Verder keuren wij deze leer af als gevolg van onze philantropische
opvatting, die wij jegens onze medemenschen hebben.
De gebeurtenissen in Spanje hebben de wereld weer eens de
wreede bolsjewistische wijzen van strijden getoond. Het
Duitsche volk is daarvoor te goed en te fatsoenlijk.
Wij Nationaal-Socialisten hebben ook een revolutie achter
ons. Deze werd door arbeiders, boeren en soldaten gemaakt
en heeft ook een tegenstander overwonnen. Maar wij zijn
trotsch op het bewustzijn, dat er in het jaar 1933, toen de
storm der nationaal-socialistische revolutie over Duitschland
loeide, nog niet eens een vensterruit gebroken werd. Wij zijn
trotsch op het bewustzijn, dat wij zelfs pogingen tot sluipmoord
en talrijke laffe sluipmoorden, die het kommunisme op onze
aanhangers beging, met een minimum aan afweermiddelen
konden overwinnen; niet echter, omdat wij te zwak waren
om bloed te kunnen zien. Wij hebben als soldaten in den
zwaarsten oorlog aller tijden het vreeselijkste leed der menschheid
meegemaakt,
terwijl de bolsjewistische leiders als laffe vluchtelingen in
Zwitserland rondzwalkten of in Duitschland en Rusland
achter het front als onontbeerlijke zaakjesmenschen hunne
winsten opstreken.
Wij hebben onze revolutie zoo en niet anders gevoerd, omdat
het weerzinwekkend voor ons is om menschen, alleen omdat
zij onze politieke tegenstanders zijn, meer leed toe te voegen,
dan voor het behoud van onze orde onvermijdelijk is.
Elke burgeroorlog brengt leed; het meeste leed echter die
burgeroorlog, waarin opgezweepte arbeiders tegen machinegeweren
moeten stormloopen, terwijl hun joodsche leiders het
verstaan, op het beslissende oogenblik naar hun wijselijk in
het buitenland opgepotte vermogens de wijk te nemen.
Wij hebben het bolsjewisme betreden, omdat de leiders een
slachting zooals in Rusland en Spanje in het schild voerden.
Want dit is het verschil tusschen de bolsjewistische en onze
revolutie:
De eene verandert bloeiende landen in gruwelijke ruïnes,
de andere daarentegen een verwoest en verarmd rijk weer
in een gezonden staat en een bloeiende maatschappij.
Wij gelooven, dat het een grootere daad is aan 5 millioen,
den ondergang gedoemde werkeloozen weer arbeid te geven,
dan huizen en kerken in brand te steken en honderdduizenden
arbeiders, burgers en boeren elkaar te laten verscheuren en
ombrengen.
Wij hebben het bolsjewisme bestreden om algemeene maatschappelijke
redenen. Van tijd tot tijd gaat over de wereld
het schrikwekkende bericht van een hongersnood in Rusland.
Sedert 1917, d. w. z. sedert de zege van het bolsjewisme
komt er aan die ellende geen eind.
Dit zelfde Rusland, dat nu bijna twintig jaar hongert, was
vroeger eens een van de rijkste graanschuren van de
wereld.
No. 904. Holland.