Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

84 | Het Socialisme in Leuven
De stadsschouwburg en de stadsbibliotheek
werden afgewerkt.
De socialisten weten het teruglopen van
de arbeidersbevolking van Leuven aan het
stilvallen van de sociale woningbouw. De
stad zou inderdaad nooit meer de 42 000
inwoners halen van weleer en bleef hangen
op 38 000 inwoners. Het college meende
dat de krotten pas afgebroken mochten
worden nadat voor nieuwe woonst gezorgd
was. Daartoe werd besloten de onteigening
van de gronden tussen de Remyvest, de
Tervuursestraat en de Brusselsestraat op
gang te brengen.
de beeldentuin van
constantin meunier
Het schepencollege stak heel wat geld in de
verfraaiing van het openbare domein en in
broodnodige investeringen. Het was echter
niet altijd even duidelijk wie daarvan de
vruchten plukte. Dat kwam tot uiting in de
polemiek rond de aanleg van het Ladeuzeplein.
Doms wilde de opsmuk van de stad afronden
met een indrukwekkend cultureel
hoogstandje ook om het imago van de BWP
in de betere kringen op te vijzelen. De
herwaardering van het Fochplein was al
een eerste aanzet daartoe. In januari 1936
zocht het stadsbestuur Henry Van de Velde
aan voor de bouw van een technische
school aan de Rijschoolstraat, een lang
gekoesterde wens van de BWP.
De Volksplaats (nu het Ladeuzeplein) lag
er, in contrast met de nieuwe universiteitsbibliotheek
in 1928, wat droevig bij. Het
plein was opgehoogd met asresten van het
gasbedrijf en verhard met aangestampte
aarde, weliswaar omzoomd met bomen.
Sylvain Van de Weyer had op het Martelarenplein
moeten wijken en troonde nu
hoog over een zielloze vlakte. Als eerbetoon
aan Constantin Meunier wilde Doms
van het plein een streng geometrisch
opgebouwde beeldentuin maken in harmonie
met het bibliotheekgebouw. Dat plan
beviel rector Ladeuze die zo zijn redenen
had om Doms in zijn ambitie te volgen. De
universitaire leidsman ergerde zich allang
aan het lawaaierige volkse vermaak (markten
en kermissen) voor zijn bibliotheek.
Dat stoorde de academische stilte in de
bibliotheek. Het plein zelf en het gebruik
ervan deed in zijn ogen afbreuk aan de architectonische
uitstraling van het gebouw
en het prestige van de universiteit. En zo
groeide een rooms-rood vergelijk rond een
ode aan de arbeid, de ‘Voie triomphale ou
sacrée du Travail’ van de ‘ouvriëristische’
Meunier. Deze laatste werd in sommige
katholieke kringen trouwens gewaardeerd
als de ‘Michelangelo des Travailleurs’. Ook
bij socialisten stond deze grootmeester van
het sociaal realisme goed aangeschreven.
Stad en universiteit deelden het Leuvens
chauvinisme rond de figuur van Meunier,
die les had gegeven aan de stadsacademie.
In het Anatomisch Amfitheater had hij zijn
indrukwekkende werken gemodelleerd,
waarvan gipsen replica lang in de wandelzaal
van het stadhuis te zien waren.
Henry Lacoste ontwierp een waterbassin
in de vorm van een getrapte waterval
afgezoomd met beelden en bomen. Op een
schaalmodel na werd het nooit uitgevoerd.
Het project dat de ontwerper in zijn
artistieke ijver had uitgebreid tot en met
het stadspark werd kort vóór de gemeenteraadsverkiezingen
voorgesteld aan een
geselecteerd publiek en meteen voorwerp