Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

de binnenstad. Publieke voorzieningen
als parken, plantsoenen, speelpleinen,
stadstuinen of stadsgroen moest bijdragen
tot de leefbaarheid van de stad en dus de
stadsbewoner, ook de arbeider en zijn
gezin, weerhouden buiten Leuven een
woonplaats te zoeken.
Tot 1932 beschikte Leuven over geen enkel
openbaar speel- of sportterrein! Kinderen
kregen vanaf dan de ruimte om te spelen,
ouderen om in het groen te verpozen.
Opvallend was de aanleg in 1934 van
de Albertsquare op het vroegere slachthuiskwartier.
Het park werd genadeloos
afgekraakt door de katholieke oppositie,
die het bestempelde als een antiklerikaal
prestigeproject: ‘Ge zult de liberalen en
socialisten zien huppelen, dartelen als
snullen, tuimelinkskes maken gelijk jonge
snaken, schreeuwen en tieren dat het stof
in de lucht zal vliegen’, zo voorspelde De
Nieuwe Tijd (29 april 1934). De Volkswil
(2 juni 1935) repliceerde fijntjes dat de
kinderen van klerikale politici geen
speelpleinen nodig hadden omdat zij wel
met vakantie naar zee konden gaan. De oppositie
moest uiteindelijk toegeven dat het
plein vooral gebruikt werd als ‘rustoord
voor kindermeiden, renteniers en rijke
mensen’ (De Nieuwe Tijd, 14 oktober 1935).
Leuven moest ‘de stad der bloemen’ worden.
De kweek van 11 000 geraniums in de
Kruidtuin, nieuwe plantsoenen aan het
Handbooghof, naast het openbaar zwembad,
tegenover het gerechtshof en aan de
verschillende kruispunten op de vesten
moesten die ambitie kleuren en geuren.
Rond de kerken werd het groen verfraaid.
Tussen de Dijle en de Leibeek werd het
buurtpark ‘Tussen de Twee Waters’
aangelegd. Den Bastin kreeg een kinderspeeltuin.
De stad betaalde een parkje met
fontein, speelplein en zitbanken aan de
stadsbegraafplaats.
Als één van hun grootste verwezenlijkingen
tijdens die periode verwezen de socialisten
naar de ‘noenmalen’ in het gemeentelijk
onderwijs. Vóór de oorlog waren die op
vraag van de BWP gesubsidieerd geweest.
Na de oorlog was het stadsbestuur daarmee
gestopt. De katholieken waren er niet
voor omdat warme maaltijden buitenshuis
de huishoudelijke opdrachten van ‘moeder
aan de haard en in de keuken’ en dus het
gezinsleven ondermijnden. De liberalen
waren van mening dat niet de scholen,
maar de COO moest instaan voor de bedeling
van warme maaltijden aan behoeftige
gezinnen. In de stadsdiensten werd de
40 urenweek ingevoerd.
1919-1950 | 83
Werklozen werden ingezet bij
het opknappen van de vesten,
pleinen en speelpleinen met
zandbakken ‘socialistische
vlooienbakken’ zoals de
katholieken die noemden in 1938.
Katholieke affiche, 1938
Opening van de nieuwe
bibliotheek door
d.d. burgemeester E. Doms
29 juni 1937