Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

nam de partij duidelijk stelling. Ondanks
een tactisch tegenvoorstel van het college
om leden van de socialistische onderwijsvakbond
te benoemen, dwong de BWP
in januari 1930 de heropname van onderwijzer
Edward Maes af. Zijn gewezen
collega Emiel Frantzen, tijdens de oorlog
kompaan van Ursi, had minder geluk en
bleef ontslagen. Hij werd in 1932 door de
partij naar voor geschoven als kandidaatgemeenteraadslid.
Het was tekenend voor
de Vlaamsgevoeligheid van de partijmilitanten
dat hij in de poll alleen partijleider
Doms en Jean Thiriart moest laten voorgaan.
Beide ‘flaminganten’ werden verkozen.
Met Frantzen, Huyberechts en vooral
met de naar Leuven teruggekeerde Leo
Magits (1936) kwam de partij in het reine
met haar eigen Vlaamse oorlogsverleden.
Het was een sterke aanwijzing dat de
grondstroom waarop het linkse activisme
dreef, sporen had nagelaten. Het was ook
geen toeval dat het flamingantisme en
daarmee samenhangend antimilitarisme
jongeren als Alfons Vranckx en Franz
Tielemans tot eerste schreden in de politiek
aanmoedigde. Op de Guldensporenviering
van 1928 in Leuven werden de rode vlaggen
van de Socialistische Arbeidersjeugd
opgemerkt.
De Leuvense partijafdeling kreeg voor
haar Vlaamsgezinde opstelling zelfs een
pluim van De Standaard (2 oktober 1929).
In 1930 stemde het arrondissementscongres
van de BWP-Leuven voor de afschaffing van
de Franstalige scholen en afdelingen in
Vlaanderen. Het richtte een motie naar het
nationale partijbestuur waarin de culturele
autonomie van Vlaanderen werd geëist.
1919-1950 | 65
Uitstap van socialistische
zangkringen De Toekomst
en De Volksstem
1930