Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

62 | Het Socialisme in Leuven
Socialistische affiche
wetgevende verkiezingen
1921
maakte meer kans in een eigen huis in een
landelijke omgeving. De arbeider bleef weg
uit het café en ver van het goddeloze en
gezinsbedreigende socialisme.
Na de verwijdering van de BWP uit de
regering haalden de katholieken hun slag
thuis met de wet-Moyersoen (1922) die met
bouwpremies de verwerving van een eigen
woning aanmoedigde. Met dezelfde bedoeling
verstrekte het Woningfonds van de
Bond voor (toen nog) Kroostrijke Gezinnen
vanaf 1928 zeer voordelige leningen. Krediet-
en woningbouwmaatschappijen van
katholieken huize behielden de idealen
‘eigendom’ en ‘huisgezin’ ook in de naam.
eindelijk de bouw van
sociale huurwoningen
Na lang aandringen kon de BWP het
Leuvense stadsbestuur overtuigen van
het nut van een lokale huisvestingsmaatschappij.
Die kwam er in juni 1921 met de
Maatschappij voor de Bouw van Goedkope
Woningen. Het kapitaal werd bijeengebracht
door de stad, het Rijk, de Provincie,
het Weldadigheidsbureel en een aantal
Leuvense bedrijven. Onder het voorzitterschap
van Louis Tielemans bouwde de
maatschappij tussen 1922 en 1932 meer
dan 400 woningen in de binnenstad en
in Heverlee. Ze begon met de bouw van
tuinwijken in de Voorzorgstraat en aan de
Tervuursevest. Omwille van de grondprijzen
werd niet langer geopteerd voor tuinwijken,
maar voor rijwoningbouw. Dat gebeurde
o.m. aan de Brusselse Poort, tussen
de Brusselsestraat en de Mechelsestraat, in
de Nerviërsstraat en de Heilige Geeststraat.
In de Sint-Servatiusgang, de Bastinwijk en
het Torentje werd teruggegrepen naar de
gangenstructuur. Vóór de oorlog had het
stadsbestuur met het oog op de geplande
sanering een reeks huizen in de Slachthuiswijk
gekocht. Daarvan waren er 21 afgebrand.
De socialistische fractie stelde voor
de oorlogsschadevergoeding te gebruiken
voor de bouw van arbeiderswoningen. De
rechtbank van oorlogsschade zag dat niet
zitten. Pas in 1936 kreeg de stad haar zin
en bouwde 12 woningen in de Hogestraat
en 6 in de Noormannenstraat.
Na de Eerste Wereldoorlog kwam de
sociale woningbouw ook op gang in de
gemeenten rond Leuven: grond was er genoeg
en een stuk goedkoper dan in de stad.
Vooral arbeidersgezinnen met wat spaargeld
zochten een alternatief buiten de stad.
De Goede Haard - een huurderscoöperatief
van iets meer begoeden (onderwijzers en
kaders van de Centrale Werkplaatsen) -
legde in 1922 in Heverlee op de helling van
het Lammekensveld een ‘tuinbouwkwartier
voor bedienden’ aan. Tussen 1925 en
1930 werden daar 180 huizen gebouwd
die als wijk bekend bleef als park Matadi.
Na de verkoop van de barakken pakte de
Maatschappij voor de Bouw van Goedkope
Woningen het Vogelenkwartier tussen
de Middelweg en de Naamsesteenweg
aan. Ook aan de Tiensepoort en langs de
Tiensesteenweg kwamen buurten voor de
arbeiders aan de spoorweg, de
Centrale gevangenis, Vander Elst en
Philips. Aan de overzijde van de spoorweg
werd met de bouw van kleine, vrij een