Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

210 | Het Socialisme in Leuven
Vlaams Gewest, de NMBS en de stad de
handen in elkaar sloegen en het Martelarenplein
met zijn vermolmde perrons en
frietkoten omtoverden tot een plein, waar
zelfs de oude Sylvain Vandeweyer zich
minder eenzaam zou gevoeld hebben. In
nauwelijks drie jaar tijd bouwden ze daar
met een autotunnel, heraangelegde vesten,
het Joanna-Maria Artoisplein, de ondergrondse
voetgangersstraat naar Kessel-Lo,
het Martelarenplein een nieuw stadscentrum,
dat het oude op een eigentijdse wijze
naar de kroon stak. Tot voldoening van
de horeca aan het station, maar met veel
gemor bij hun collega’s rond de Sint-Pieterskerk
en stadhuis, waar de verhuis van
stadsdiensten als een commerciële aderlating
ervaren werd. De stad Leuven kocht
de verlaten terreinen van Philips aan en
zette daarmee een ontwikkeling in gang,
die aansloot op de vernieuwde stationsomgeving.
Langs de ijzeren rivier, van de
voormalige Philipssite tot aan de Blauwputbrug
is een ‘overheidsoever’ ontstaan:
een langgerekte wand van kantoren die
onderdak geven aan lokale, provinciale,
Vlaamse en federale overheidsdiensten.
Deze zetten op hun beurt ook private ontwikkelaars
aan om daar mee te investeren:
internetbedrijven, advocatenkantoren en
consultantbedrijven. De meest opvallende
metamorfose deed zich voor in de vervallen
industriële sites langs de spoorweg en de
Vaart, waarvan én de ligging én de troosteloze
aanblik maar weinig investeerders,
op wat grootwinkelbedrijven en vooral
InBev na kon bekoren. De ligging werd
met de jaren een zegen. Door de groeiende
mobiliteitsproblemen werd de goede
bereikbaarheid met openbaar vervoer een
troef, die bij de nieuw ontwikkelde zones
ontbrak. De dynamiek van de vernieuwde
stationsomgeving wordt langs de ‘achterzijde’
doorgetrokken naar Kessel-Lo. Het
station zijde Kessel-Lo krijgt eindelijk een
eigen gezicht en wat voor een. Een kleurrijk
gevelfront van woningen, kantoren en
hotels. Samen met de nieuwe woningen op
de Centrale Werkplaatsen pompt de Kop
van Kessel-Lo vers bloed in Blauwput. In
de oude industriële site Vaartkom is een
groene stadswijk aan het groeien.’
Dat klinkt als eigen lof, en dat is het ook.
En het is niet onverdiend. Het is natuurlijk
niet het volledige verhaal. Ook in Leuven is
er sociale dualisering en uitsluiting, maar
doordat de regio rijker wordt, wordt dat,
soms niet altijd terecht, niet aangevoeld.
Maar dat moet de Leuvense socialisten
niet aanzetten tot verlegenheid over wat
de voorbije jaren gepresteerd werd. Het is
namelijk de opdracht van een stadsbestuur
om te besturen. En niemand die kan zeggen
dat de drie opeenvolgende colleges onder
Louis Tobback dat hebben verzuimd.
Wat de krant De Morgen in 2009 schreef bij de opening van Museum M,
blijft vandaag nog altijd overeind: ‘Alle verhoudingen in acht genomen,
heeft Louis Tobback Leuven meer ingrijpend veranderd dan François
Mitterand dat deed met Parijs - de nieuwe Opéra, de creatie van La Défense
en La Très Grande Bibliothèque zijn nochtans geen prutswerk.
Maar de geschiedenis zal uitwijzen dat de Franse president zijn meerdere
heeft moeten erkennen in die Belgische socialist: er is slechts één ware
Petit Napoléon. Leuven vaart er zeer wel bij, sinds het Louisville aan de
Dijle werd.’