Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

200 | Het Socialisme in Leuven
V.l.n.r. Steve Stevaert, Louis
Tobback, Frank Vandenbroucke
Zo gunstig de context voor de SP was in
1994, zo moeilijk was ze nu. En dat bleek
ook uit de verkiezingsuitslag. De SP was
nog wel (veruit) de grootste partij, maar
was van 40,5 procent getuimeld tot 31,7
procent. De CVP had zich nog niet hersteld
van de dreun van 1999 en deelde mee in
de klappen. De winnaars waren de VLD
(+7%), Agalev (+5%, het VB (+2,7%) en de
Volksunie, die opnieuw bijna 5 procent
van de stemmen haalde en weer in de
Leuvense gemeenteraad vertegenwoordigd
was. Steve Stevaert, die in Hasselt de volstrekte
meerderheid had gehaald en zich
zo manifesteerde als de nieuwe politieke
leider van de Vlaamse socialisten, sprak op
de verkiezingsavond opbeurende woorden:
‘Van mij mag elke socialist in elke gemeente
de verkiezingen verliezen zoals Louis
Tobback dat doet, namelijk door meer dan
dertig procent van de stemmen te halen.’
Dat was een vorm van troost, maar ‘troost’
is een begrip dat een politicus toch niet te
vaak moet gebruiken. Het werd nog een
bittere ervaring voor Tobback toen Magda
Aelvoet meestapte met Rik Daems in een
poging een ‘anti-Tobback-coalitie’ op de
been te brengen. Maar Carl Devlies bleef
de gemaakte afspraken gestand en ging
niet in op het aanbod om zelf burgemeester
te worden. Aan de onderlinge mandatenverhouding
werd niets gewijzigd.
De Leuvense socialisten hadden hard
gewerkt, gehoopt op beloning, maar
desondanks forse schrammen opgelopen.
Tobback had in 1994 vanuit de nationale
politiek Leuven veroverd, in 2000 kreeg
hij de nationale krachtsverhoudingen als
een boomerang in de nek. Louis Tobback
(en met hem zijn partij) had het voordeel
dat hij nu wist waar hij stond. Niet meer in
Brussel, maar in Leuven. Leuven zou daar
nog lang aan herinnerd worden.