Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

194 | Het Socialisme in Leuven
… komt niet uit de lucht
gevallen
De goede relaties met de lokale christendemocratie
verliepen niet alleen via de
CVP’ers of CD&V’ers in het schepencollege.
Al vlug viel op dat Louis Tobback een
merkwaardig goede verstandhouding
ontwikkelde met ‘the powers that be’ in
Leuven, ook als die zich situeerden in de
christelijke zuil.
Zijn uitstekende relatie met Jos Daniëls, de
topman van ABB (nu KBC-verzekeringen)
was spreekwoordelijk. Knack schreef in
die tijd: ‘Louis Tobback heeft de politieke
daadkracht, Jos Daniëls de economische
ruggengraat.’
Ook met de Katholieke Universiteit van
Leuven zouden de relaties bijzonder goed,
zelfs hartelijk zijn. Ook al was Tobback een
alumnus van de Vrije Universiteit Brussel
(VUB), als burgemeester van Leuven trok
hij de kaart van de universiteit van zijn
stad. Het begin van het nieuwe millennium
kende een van de belangrijkste strategische
ontwikkelingen van de K.U.Leuven,
namelijk het vaste samenwerkingsverband
tussen de Leuvense universiteit en die
van Hasselt, en tussen de Leuvense en de
Limburgse associatie. Het was een merkwaardig
toeval dat die mee vorm werd
gegeven door Leuvense en Limburgse
(Stevaert, Claes) socialisten. Tenminste in
dit stuk België is de schoolstrijd geschiedenis
geworden. Dat de appreciatie voor
het stadsbestuur vanuit de Katholieke
Universiteit oprecht is, werd wel duidelijk
toen professor Koenraad De Backer, de
algemeen beheerder van de universiteit, in
Trends liet noteren: ‘De grote ontwikkeling
van de stad kwam er met Louis Tobback.
Het post-95-tijdperk.’
Terug naar 1995. Het nieuwe stadsbestuur
begon met bijzonder veel dadendrang. Dat
kon omdat, naar het woord van Tobback,
de vorige bestuursmeerderheden veel te
voorzichtig waren geweest: de stadskas zat
overvol. De ene publieke investering zou
de andere opvolgen, en dat was zeer uitnodigend
voor private investeerders.
Leuven boomde.
het stadscentrum wordt
het hart van de stad
Dat begon in het stadscentrum. Wie niet
goed keek, zag vooral stadsverfraaiing:
de Grote Markt die verkeersvrij werd
gemaakt, het asfalt dat werd opgebroken
en vervangen door kasseien. Handelaars
zagen aanvankelijk vooral dat het verkeer
niet meer zo onbelemmerd en algemeen
circuleerde dan voorheen en startten
een campagne: ‘Gebroken hart’. Vandaag
zullen de meeste actievoerders van toen
erkennen dat Leuven effectief een hart
kreeg. Hoe was de toestand voorheen? De
Sint-Pieterskerk fungeerde feitelijk als een
‘rond punt’. Leuven kende een specifiek
stratenplan: eigenlijk een wiel (de ring)
met spaken (de binnensteedse invalswegen)
en een naaf (de Sint-Pieterskerk). Alle
verkeer werd naar het stadshart gezogen,
en daar ‘draaide’ het. Op het openbaar vervoer
na werd die centrale naaf tussen het
stadhuis en de voornaamste kerk verkeersvrij
en moest ook het verkeersplan van de
hele binnenstad gewijzigd worden.
Leuven werd niet verkeersvrij. Het ‘lussenplan’
maakte het doorgaand verkeer wel
onmogelijk. Dat vereiste weer de heraanleg
van straten als de Bondgenotenlaan, of -
veel essentiëler - een volledig ‘herdenken’
en heraanleggen van de ring.
Vooral het stationsplein, dus de voornaamste
aansluiting tussen stad en ring, moest
ingrijpend vernieuwd worden. De legendarische
frietkoten verdwenen, maar ook
dat was eigenlijk een detail. Veel belangrijker
was de ondertunneling van de ring,
waardoor er één groot plein kwam en het
station tot bij de stad werd getrokken. Dat
vereiste dus ook een grote herdenking van
dat station, een bijzonder geslaagde innovatie
met een ondergrondse parking en
een nieuwe ondertunneling naar Kessel-
Lo, een project dat architecturaal gemarkeerd
werd door de bouw van het nieuwe
provinciale hoofdkwartier van De Lijn.
Tegen die zeer ingrijpende plannen kwam
verzet, onder meer van een actiecomité
dat het ‘hoefijzerprincipe’ bepleitte: de
ring mocht vooral niet afgewerkt worden
tot een echte ring. Er moest een obstakel