Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

het beloftevolle begin,
het ruwe ontwaken
het rood-roomse college…
Zo begon het burgemeesterschap van Louis
Tobback en kreeg Leuven een socialistisch
bestuur. Correctie: een ‘rood-rooms’ bestuur.
Dat was in het begin even wennen,
want emotioneel was het niet meteen koek
en ei tussen twee partijen die bijna achttien
jaar lang elkaar beschouwden als ‘hun
eerste politieke tegenstander.’ Het politieke
doel van de SP was de rooms-blauwe coalitie
te breken, dat van de CVP de socialisten
zo lang mogelijk uit het stadhuis te houden.
Zeker jongere en laten we zeggen enthousiastere
SP’ers moesten door Tobback
met enig geduld uitgelegd worden dat het
voortaan afgelopen was met ‘de sissen’
of ‘tsjeven’ als baarlijke tegenstanders te
zien. ‘We zitten nu in dezelfde coalitie. We
zijn partners.’ En omgekeerd moesten niet
weinig CVP’ers de bittere nasmaak van de
zware verkiezingsnederlaag doorspoelen,
en leren leven met het besef dat men na
zoveel jaren ineens ‘maar’ de tweede partij
van Leuven was.
Maar het zou vrij snel werken. De basis
werd de voorbije jaren al gelegd: het
Leuvense socialisme was bepaald niet
antikatholiek. Bovendien had Tobback
zich in de regering als een gedeclareerd
medestander ontpopt van de christendemocratische
premier Jean-Luc Dehaene.
Tijdens een van de nationale partijcongressen
onder zijn voorzitterschap, liet hij
de zaal trouwens applaudisseren voor de
CVP-premier: een zelden gezien gebaar
van politieke loyauteit. De relatie tussen
de nieuwe Tobback (SP) en eerste schepen
Carl Devlies (CVP) werkte bijzonder goed,
wellicht omdat ze complementair zijn. Alle
belangrijke beslissingen werden vooraf
doorgesproken, de twee bestuurspartijen
vochten geen discussies op straat uit.
Ze hebben allebei ook een ander profiel:
Devlies zocht de media niet op, en de media
zochten Tobback op.
1995-... | 193
L.: PaulO in Gazet van
Antwerpen
11 oktober 1994