Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

modernistische architectuur aan hadden
overgehouden. In 1977 was het verlieslatende
Slachthuis overgedragen aan de
nv Leuvense Vleesgrossiers. Na de sluiting
werd het slachthuis in 1990 verkocht.
Op het goed werd tot ieders verbazing
130 miljoen BEF geboden door sv Multico,
waarachter gewezen groene voorman
Bruno Buysse schuilging. De betaling ervan
sleepte echter jaren aan en werd slechts na
een pak compensaties uiteindelijk toch betaald.
Op vraag van de socialistische fractie
besliste het college de opbrengst ervan te
besteden aan o.m. sociale woningbouw.
Leuven hield aan 18 jaren CVP-PVV-beleid
een aantal nieuwe imponerende visitekaartjes
over: de nieuwe brouwerij van
Inbev en het ‘Versailles’ van de Cera, een
zonneblakerende telg van de Boerenbond.
Ook de universitaire ziekenhuizen verlieten
de binnenstad voor een indrukwekkend
complex aan de rand, waarvan kunstwerk
‘Het Teken’ het beeldmerk werd.
socialistisch progressieve
eenheid (1983-1988)
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van
1982 haalde Leuven de nationale pers en
dito politieke aandacht door een tot dan
toe uniek politiek experiment: een linkse
eenheidslijst. Die kwam niet uit de lucht
gevallen.
De nationale ‘parti fort et uni’ was niet langer
opgewassen tegen de communautaire
stormen. In oktober 1978 spatte de BSP/
PSB uiteen in twee autonome partijen: de
Socialistische Partij en de Parti Socialiste.
Aan Vlaamse zijde liep de boedelscheiding
uit op een aflossing van de wacht en
een opfrissing van het partij-imago o.l.v.
Karel Van Miert. Vastgeroeste visies en de
levensbeschouwelijke beschutting binnen
de vrijzinnigheid hadden in het recente
verleden geleid tot zware beoordelingsfouten
tegenover ontwikkelingen binnen
de christelijke zuil, tegenover de Vlaamse
Beweging en de nieuwe sociale bewegingen.
Het School- en Cultuurpact hadden de
scherpste kantjes van de levensbeschouwelijke
tegenstelling weggevijld. De partij
was afgesneden van wat de jaren ’60 en ’70
opleverden aan progressieve dynamiek.
Evenmin had de partij op haar eigen werfterrein
kunnen profiteren van de sociale
verschuivingen die het gevolg waren van
de industrialisatie van Vlaanderen. Voeg
daarbij de fout ingeschatte strategie uit de
jaren ’50, die gerekend had op externe factoren
(industrialisatie, ontkerkelijking) om
in Vlaanderen door te breken. Meer nog,
in het Leuvense was de fabrieksindustrie
een economisch randverschijnsel geworden.
Om te overleven moest de beweging
andere bevolkingslagen aanboren. Vele
afgestudeerde universitairen bleven in
de stad hangen en deden tientallen actie-,
opvang- en opbouwwerken ontstaan. Dat
relatief jonge en politiek bewuste publiek
herkende zich zeker niet in de traditionele
aftands ogende SP. Maar ook jongeren in
het algemeen volgden op politiek vlak niet
langer de platgetreden voetsporen van hun
ouders.
Bevrijd van de bevoogding door de grote
Waalse broer, ging de SP zich bijgevolg
duidelijker profileren (b.v. inzake het
Zaïrebeleid en de rakettenkwestie). De SP
streefde naar meer openheid in eigen rangen
(De Morgen, Socialistische Standpunten,
SEVI, open kieslijsten), en stelde zich
op levensbeschouwelijk vlak toleranter
op: er ontstond met de operatie Doorbraak
1951-1994 | 181
Antirakettenbetoging 1985
Met in de SP-delegatie o.a. Jos
Wijninckx, Jef Ulburghs, Marc
Galle, Louis Tobback, Karel Van
Miert, Frank Van Acker op de
eerste rij.
De SPE op mars van Warschau
naar Leuven?
De gemeenteraadsverkiezingen
van 1982 vielen in de jaren van
de antirakettenbetogingen.
CVP-karikatuur op SPElijsttrekker
Cyrille Van Mellaert
en lijstduwer Louis Tobback.
Passe-Partout, 9 augustus 1982