Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

ichte grondregie, de COO, de Gewestelijke
Maatschappij voor de Huisvesting Sint-
Maartensdal en privépromotoren. Deze
laatsten waren welkom als ze zich schikten
naar de objectieven van de nieuwe
meerderheid. Ze bouwden op gronden
van- en op last van de stad: Ten Wijngaerd,
Kapucijnenpoort en appartementen in de
wijk Redingenhof. Voor de herhuisvesting
van bejaarde omwonenden, die hun huisje
moesten verlaten, verwierf de stad studio’s
in het Lovaniacomplex in de Fonteinstraat
en aan de Tervuursevest/Kapucijnenvoer,
waar het zwembad gestaan had. Voor de
realisatie van Goudsbloemhof en de invalsweg
verkocht de socialistische coöperatie
haar eigendommen in de Brouwersstraat
aan de stad Leuven, waardoor die eigenaar
werd van een aaneengesloten bouwgrond.
Goudsbloemhof werd ontwikkeld door een
privé-promotor. De ‘braakgrond’ die na
de sloop van de overblijvende krotten en
gangetjes overbleef, werd bestemd voor
sociale woningbouw.
‘neen aan de buurtafbraak’
De aanleg van de invalsweg werd opnieuw
ter hand genomen. In 1973 werd het
voorontwerp goedgekeurd. Die drastische
ingreep leidde tot protest van buurtbe-
woners, dat op gang was gebracht door
studenten en architecten, al dan niet met
wortel in de studentencontestatie. Met het
actiecomité ‘Neen aan de buurtafbraak’
waaide de geest van mei ’68 duidelijk door
de geteisterde buurten. Tegenstanders
stelden dat deze weg door het sluiten van
de ring rond Leuven overbodig was en de
buurt nodeloos ontwrichtte. Vanuit verkeerstechnisch
oogpunt was de invalsweg
ongewenst, omdat hij het drukke autoverkeer
tot in het stadscentrum zou voeren.
De pogingen om alsnog de invalsweg te
blokkeren of het nieuwe kamercomplex
Camillo Torres in de buurt te integreren,
kwamen in een kwaad daglicht door gauchistische
missioneringsdrang of partijpolitieke
manipulaties. Schepen Tobback
die in de buurt politiek opgegroeid was liet
zich evenmin onbetuigd en bond vanuit de
plaatselijke wijkclubs weerwerk aan de
extreemlinkse agitatie, waardoor de op
zich redelijke tegenargumenten in een
kwaad daglicht gesteld werden. Buurtbewoners
namen afstand van de steeds hardere
politieke stellingnames en aanvallen
op de BSP. Het actiecomité overleefde de
krachtmeting niet en stierf eind 1975 een
stille dood. De invalsweg (Donkerstraat)
kwam er uiteindelijk toch, maar werd
enigszins aangepast aan de wensen van de
buurt.
1951-1994 | 177
De ‘invalsweg’ gezien vanuit
de Brouwersstraat
2011