Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

176 | Het Socialisme in Leuven
* Kanttekeningen bij de
gemeenteraadsverkiezingen
1970 in Leuven, in Kadoc-
K.U.Leuven, archief Rik De
Groe, 15.6
Op de vroegere eigendommen
van De Proletaar werd
Goudsbloemhof gebouwd.
Achteraan bevindt zich het
inmiddels gerenoveerde
sociale woningencomplex
Balsembloemhof uit de jaren ’50
belager van toen ‘de nieuwe Pontifex
Tobback I’ evenmin een goed woord over.*
Alfons Vranckx trok de BSP-lijst, maar hij
liet verstaan minister te willen blijven. De
Leuvense CVP kreeg klappen, waarvan
vooral de PVV (+ 3 zetels) profiteerde.
De CVP werd de derde partij en dat was
ongezien in de Leuvense stadspolitiek.
Ontevreden zelfstandigen van liberale,
maar vooral katholieke huize hadden met
een dissidente middenstanderslijst, de
Leuvense Belangen, aan de verkiezingen
deelgenomen. De lijst behaalde maar één
zetel, maar ging wel lopen met bijna 2000
stemmen. Ook de Volksunie kwam met één
zetel in de gemeenteraad. De BSP, die van
het ‘stedelijk circus van Fons de Temmer’
de inzet van de campagne had gemaakt,
werd met 8 zetels de grootste fractie en vatte
na 12 jaar oppositie opnieuw post achter
de bestuurstafel, ditmaal met de CVP.
het college smets-tobback
De BSP liet de sjerp aan Alfons Smets,
maar bezette op de bevoegdheid Financiën
na alle sleutelposten. Openbare Werken,
Urbanisatie en Huisvesting kwamen in
handen van coming man Louis Tobback
die eerste schepen werd. Sylvain Libert
(Onderwijs, Jeugd en Cultuur) en Guillaume
‘Jomme’ Daniëls (Sport en Feestelijkheden)
vervolledigden het socialistische trio.
Daniëls werd in 1974 gedeputeerde van
de provincie, maar overleed kort daarna.
Als voorzitter van Sint-Maartensdal werd
hij opgevolgd door Louis Tobback en als
schepen door Arthur ‘Tuur’ Vanzeebroeck.
Deze laatste mocht 20 jaar later onder het
burgemeesterschap van zijn toenmalige
collega dit mandaat opnieuw uitoefenen.
Theo Stroobants werd voorzitter van de
COO.
Inzake stadssanering en huisvesting nam
deze ploeg de draad van Tielemans op
waar zijn opvolgers die hadden laten liggen.
De ontvolking van de stad, vooral van
jonge gezinnen en meer begoeden, bleef
onrustbarend hoog. Wie geld genoeg had,
trok naar gemeenten als Lubbeek, Linden,
Oud-Heverlee en Rotselaar, waar kwistig
werd omgesprongen met ruim bemeten
bouwkavels. De stadsvlucht naar de
randgebieden werd in Leuven opgevangen
door studentenhuisvesting, waardoor zelfs
afgeleefde gebouwen een aantrekkelijke
investering werden. Studenten of ‘studentenmelkers’
betrokken steeds meer huizen
tegen huurprijzen die gezinnen niet meer
konden betalen.
Voor een inhaaloperatie inzake huisvesting
koos het college voor een samenwerking
tussen de stad, via de pas opge-