Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

wegen, hoewel later - ook bij partijgenoten
- twijfel rees over de kwaliteit en de
duurzaamheid ervan. Dank zij de autoweg
A 2 overbrugde hij zelfs de beide ‘Wilsele’s’
door een bijkomende afrit/oprit af te
dwingen. Het gemeentelijk basisonderwijs
werd uitgebreid. Aansluitend daarbij werd
een rijksmiddenschool gebouwd. Wie have
en goed verloren had in de door bombardementen
geteisterde woonwijken, kon
bij de gemeente goedkope bouwgronden
kopen. Samen met de Samenwerkende
Maatschappij voor de Huisvesting werden
huizen in de Verbovenstraat (1949) en de
Koksijdewijk (1952-’53) gebouwd. Voor de
oudere inwoners kwamen er Ouderenvreugd
en de Tielemanswijk (1962). In
de wijk Schoonzicht werden de appartementen
van Schorenshof gebouwd. Kleine
Landeigendom bouwde huizen in de wijk
Puthof (1955) en in het gebied Kwade Hoek
in Wilsele Putkapel (1975-’78). Kleine Landeigendom
kocht ook 8 ha grond achter het
gemeentehuis en bouwde er een ‘witte
wijk’ van ongeveer 100 woningen.
Vrijwel uniek was de wijze waarop de werkersbonden
bij het gemeentebeleid betrokken
bleven. Ze stelden de lijsten samen,
organiseerden polls en volgden het beleid
op de voet. Het socialistische verenigingsleven
kende een grote bloei met muziek- en
vooral turnverenigingen (Ontvoogding en
Vooruit). De fusie van 1976 en de eerste
gemeenteraadsverkiezingen van Groot-
Leuven bezegelden het lot van deze rode
burcht. Vanaf 1964 gingen de socialisten
in Herent/Wijgmaal coalities aan, eerst met
de liberalen, na 1971 met de CVP. De socialist
Wilfried De Pauw werd burgemeester.
de gemeenteraadsverkiezingen
van 1970
Net zoals Frans Verlinden in Kessel-Lo
kreeg ACV-vakbondsman Laurent Mathys
het voorzitterschap van Sint-Maartensdal
als troostprijs voor het mislopen van
een lucratief mandaat, in zijn geval het
voorzitterschap van de Commissie van
Openbare Onderstand. Met een ‘gekleurde’
toewijzingspolitiek hield hij waar het kon
‘armoedzaaiers van de COO’ buiten en
haalde hij zonen en dochters van vrienden
binnen. Kwatongen beweerden dat
hij wilde voorkomen dat Sint-Maartensdal
een socialistisch bolwerk zou worden.
Louis Tobback bracht in december 1969
als COO-lid onregelmatigheden aan het
licht bij de toewijzing van appartementen.
Onder de huurders telde hij 10 geneesheren,
3 doctors in de rechten, 1 substituut
van de procureur, 9 leerkrachten… en een
pak niet-Leuvenaars, voor wie een appartementje
in Sint-Maartensdal een tweede
verblijf was. Op zijn voorstel trok de COOraad
het mandaat van Mathys in onder
goedkeurend gemompel en dito stemgedag
van de katholieke rechterzijde, waardoor
hij de traditionele wedijver binnen de
standenpartij die de CVP toen nog was
aanwakkerde.
Aan de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen
van 1970 lag burgemeester
Smets immers danig overhoop met zijn
eigen partij. De CVP had al leden van de
gemeenteraadsfractie zien overlopen naar
de PVV en ging verdeeld tussen de ACWvleugel
en de rechterflank de verkiezingen
in. Deze laatste trok inzake lijstvorming
het laken naar zich. Laurent Mathys nam
openlijk afstand van de CVP-lijst, die in zijn
ogen weinig sociale inslag had.
Uiteraard had hij voor zijn socialistische
1951-1994 | 175
De ‘witte wijk’ in Wilsele