Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

174 | Het Socialisme in Leuven
Veel ouderen denken
vandaag nog altijd met enige
weemoed terug aan de
vakantiemogelijkheden die
de gemeente Wilsele haar
inwoners aanbood. In 1950
werd voor de kinderen een villa
aan zee gehuurd en in 1955
werd in Arbre een domein van
7 ha met een kasteel, park en
vijvers aangekocht. Ook scholen
konden daar terecht.
de Lo en Beneden-Kessel, aan de voet van
en tegen de Kesselse bergen. Tussen het
provinciaal domein en de E 314 in Kesseldal
kregen de stoutste dromen van het
CVP-bestuur vorm. In het vroegere moeras
konden verschillende gemeenten decennialang
hun afval kwijt. Op die vuilnisbelt
zag het bestuur bouwmogelijkheden voor
een volledig nieuw stadsdeel dat Leuven
als stad naar de kroon zou steken. Al in
1963 waarschuwde de BSP voor het verkavelen
van het vroegere stort. Er werden
verkavelingvergunningen afgeleverd voor
appartementscomplexen, met daartussen
naar aloude traditie eengezinswoningen.
Sommigen spraken smalend van het ‘Manhattan
aan de Vunt’. Pas toen iedereen
dit als een stedenbouwkundige miskleun
erkende, was het te laat, de verkavelingsvergunningen
waren afgeleverd. Toen de
vastgoedmarkt zich in de jaren ’90 herstelde,
werd het gebied volgebouwd.
Inzake sociale woningbouw trad de
nieuwe meerderheid in de voetsporen van
haar voorgangers. In 1966 kreeg Heuvelhof
eindelijk een werkbare raad van bestuur
en een nieuwe voorzitter: Frans Verlinden.
Het ‘rode’ Blauwput en Casablanca werden
omgeven met woonwijken, waarvan
de straatnamen alleen al de gewijzigde
politieke verhoudingen weerspiegelden.
Vóór 1958 klonk daarin een linkse symboliek,
na 1958 werden alleen nog katholieke
en Vlaamse voormannen vereeuwigd, om
duidelijk te maken wie het voortaan voor
het zeggen had. Achter de wijk Heuvelhof,
aan de rand van het park, werden huisjes
bijgebouwd. Zo werd de wijk in de volksmond
opgedeeld in rode huisjes en huisjes
van de CVP. Vanaf 1968 startten werven
aan de Strijdersstraat, de Partisanenstraat,
de Waterleidingsstraat en Lozicht met als
kers op de taart de twee woonblokken
Lolanden.
Alleen in Wilsele konden de mannen van
‘De Daad’ o.l.v. Leopold Decoux nog massaal
nieuwe kiezers bekoren. Hij bleef aan
het roer van Wilsele tot aan de fusie in
1976. Wars van antiklerikalisme, kon hij
zelfs op de stille sympathie van de dorpsgeestelijkheid
rekenen. Dat was met alle
schoolperikelen ooit anders geweest! Bij
de gemeenteraadsverkiezingen van 1952
haalde de BSP 63% van de stemmen en
in 1970 maar liefst 69%. In 1976 viel de
BSP terug op 49%. In dat fusiejaar moest
Leopold Decoux inzake voorkeurstemmen
alleen Louis Tobback laten voorgaan.
De bedrijven aan de Vaart zorgden voor
een goed gespekte gemeentekas. Dat was
de gemeente aan te zien, want daarmee
financierde de socialistische ploeg een degelijke
straatverlichting, een sporthal, een
sportschuur, een overdekt zwembad en
bejaardencentra en vooral geasfalteerde