Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

170 | Het Socialisme in Leuven
nieuwe medische campus.
Met die uitgesproken voorkeur voor de
driehoek Leuven-Waver-Woluwe doemde
de flamingantische nachtmerrie op van
‘le très Grand Bruxelles’ dat een deel van
Vlaams-Brabant zou opslokken. Op 13
mei 1966 sprak het Belgische episcopaat
zich op een autoritaire wijze uit voor het
behoud van de Université Catholique de
Louvain (UCL) in Leuven, waarop massaal
protest van de Vlaamse studenten volgde.
Betogingen werden opnieuw dagelijkse
kost in de Leuvense straten, met tegenover
elkaar de studenten, al of niet gewapend
met kasseien en ander straatmeubilair en
de Leuvense politie met de wapenstok of
de rijkswacht met goed gevulde en schietklare
waterkanonnen. Tien jaren na de
schoolstrijd was niet de Loge of de BSP
kop van jut, maar de eigen academische
overheid. De Vlaamse studenten eisten de
volledige overheveling van de Franstalige
afdeling naar Wallonië en lanceerden de
spraakmakende slogans ‘Leuven Vlaams’
en ‘Walen buiten’. Op 14 januari 1968
kwam de Franstalige academische raad
met een expansieplan, waarin het behoud
van de vestigingen in Sint-Lambrechts-
Woluwe en Waver en het behoud van de
volledige universiteit in Leuven geëist
werd. De rellen die daarop volgden, waren
zo hevig dat de examens werden opgeschort.
Leuven veranderde gedurende
enkele weken in een bezette stad. Op de
Leuvense muren werden de eerste van China
afgekeken muurkranten geplakt, naar
verluidt een Europese primeur. Overal in
Vlaanderen schuimden ‘Lovanienses’ hun
oude colleges af. Met de massale staking
op ‘zwarte dinsdag’ 6 februari 1968 kregen
heel wat scholieren hun eerste politieke
scholing. Die generatie zou het volgende
academiejaar Leuven bevolken. Op 7 februari
1968 viel de regering Vanden Boeynants
over ‘Leuven Vlaams’. De splitsing
van de universiteit was onomkoombaar
geworden. Voor de Franstalige universiteit
werd bij Ottignies een nieuwe stad
gebouwd: Louvain-la-Neuve. De Leuvense
commilitones hadden eeuwige roem verworven
door met straatstenen de verdere
verfransing van de stad en Vlaams-Brabant
een halt toe te gooien.
Maar in de Leuvense straten keerde de
rust niet weer. Na de meirevolte van 1968
doken andere objectieven op. In plaats van
de Vlaamse Leeuw weerklonk bij sit-ins op
de Bondgenotenlaan nu ‘We shall overcome’.
De beweging kreeg een antiautoritaire
en een linkse dimensie, waarover niet
enkel kerkelijke leiders zich zorgen maakten.
Spontaan activisme werd hand over
hand in linkse, dogmatische banen geleid.
De oude Marx werd in zijn leninistische
variant van stal gehaald als de geestelijke
leidsman van de straatprotesten. Dat was
althans de indruk die de buitenstaander
kreeg. Niet alleen jongeren en intellectuelen
sloegen aan het muiten. Ook andere
groepen in de samenleving kwamen in
beweging tegen autoriteit en natuurlijk
gezag. ‘Wilde’ stakingen brachten de
sociaaleconomische regelgeving aan het
wankelen en maakten aftandse begrippen
als klassenstrijd weer actueel. Betrokkenheid
van studenten bij stakingen was in die
jaren niet langer ongewoon. In 1967 zagen
de bezetters van ‘Den Dyle’ studenten aan
de poorten verschijnen. De ‘historische’
Fordstaking in 1968 had de ban gebroken,
maar vooral vanaf de mijnwerkersstaking
in 1970 waren studenten niet meer weg te
slaan - alhoewel - aan de fabriekspoorten.
Sindsdien was de hele studentenwereld geevolueerd
in linkse zin. ‘Bourzwa’s buiten’
en andere sprekende slogans sierden nog
lang de muren rond het stadspark.
Vanaf 1966 brachten de vastenacties
Leuven in de ban van het tiersmondisme,
een beweging die in eigen land en in het
zuidelijke halfrond dezelfde vijand onder
vuur nam: het VS-imperialisme dat met
de oorlog in Vietnam een duidelijk gezicht
kreeg. Op studentenkoten verschenen de
posters van Che Guevara, na zijn dood het
boegbeeld van revolutionaire dadendrang.
Toen deze derde wereldbeweging in de
middelbare scholen voet aan de grond
kreeg, sloeg de schrik om het hart van
menig ouder in de Vlaamse huiskamers. In
de eerste helft van de jaren ’70 was er nog
voldoende elan voor massale demonstraties.
Het ging over collegegeldverhogingen,
legeraankopen of buitenlandse staatsgrepen.
Op 8 oktober 1975 werd in de straten van