Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

162 | Het Socialisme in Leuven
Volgens Prosper
Vanlangendonck was bij de
opbouw van de zaal in de
achtergevel een fles ingemetseld
met daarin de namen van de
oprichters en eindigend met
‘Leve het socialisme’). Als ooit
die muur zou verdwijnen ‘en die
flesch teruggevonden wordt,
dan zullen toch alreeds lang de
arbeiders de vruchten van hun
arbeid genieten en dan zullen
er geen menschen meer zijn
die leven op of door den arbeid
van anderen. En wat is en zijn
zal, is en zal zoo zijn, omdat het
socialismus het alzoo wildet.
Sla dan maar die flesch aan
stukken die tijden herinnert
dat Liefdadigheidsgestichten,
Armbureelen en Nachtverblijven
bestonden om menschen te
helpen die trots hard zwoegen
hongerden; of die van werkhuis
tot werkhuis, van stad tot stad
zich ellendig voortsleurden,
overal hunne ledige armen
aanbiedende om werk: dus
brood.’
Ons Leven, p. 37.
Wijkclub Emile Vandervelde
nam het in 1954 met succes op
tegen het partijbestuur.
verbonden was. Ook bij de mutualiteit
brokkelde de ideologische binding af. De
ziekenbond had in de jaren ’50 voor haar
uitdeinende aanbod aan diensten almaar
meer vierkante meters in de Mechelsestraat
ingepalmd. De vakbeweging week
uit naar de Maria-Theresiastraat. Van de
oude Proletaar bleef alleen de feestzaal
over en die werd dan nog om veiligheidsredenen
gesloten. Met de afdrachten van
mandatarissen werd in 1964 het café
De Lange Trappen gehuurd en onder de
socialistische benaming ‘Floréal’ uitgebaat
als café en als pleisterplaats van de
socialistische verenigingen of wat daarvan
overbleef. In 1978 werd de opgesmukte
benedenverdieping van de oude Proletaar
opnieuw in gebruik genomen als feestlokaal
met vergaderruimten. Een decenniumlang
werd het centrum een begrip
in het Leuvense progressieve milieu. Vele
activiteiten reikten verder dan het strikt
socialistische. In 1989 verdween met de
afbraak voor een parking de laatste stenen
getuige van de oude reus.
Toch bleef de socialistische beweging ‘de
Mechelsestraat’ trouw. Even verderop
werd het Oratoriënhof aangekocht. Tientallen
militanten staken een fors handje toe
en verbouwden het oranje Baghwancentrum
om tot een nieuw rood epicentrum.
Zelfs De Dageraad zong het daar hoewel
steeds minder stem- en toonvast, nog lang
uit.
Ook in Leuven werd het ‘reële socialisme’
na de jaren ’60 slechts een schim van wat
het ooit was. Van de zang-, toneel-, en
andere verenigingen bleef gaandeweg
weinig over. Het zieltogende verenigingsleven
sprak jongeren nog weinig aan. Zij
lieten ‘zich te gemakkelijk meeslepen naar
de bestaande amusementsgelegenheden’,
kloeg jeugdverantwoordelijke Sylvain
Libert in 1956. In dat jaar bestonden enkel
nog in Leuven de Rode Valken en Pioniers.
Jongsocialisten waren er te Kessel-Lo en
Wilsele.
Niemand betwistte het nut van een goed
georganiseerde jeugdbeweging voor de
toekomst van de partij. De naoorlogse
kaders, opgegroeid en gevormd in de Rode
Valkenbeweging, waren daarvan het meest
levendige bewijs. De partij zelf was echter
maar matig geïnteresseerd in de jeugdbeweging.