Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

158 | Het Socialisme in Leuven
Afficheslag tijdens de
Schoolstrijd
De Eenheidswet
Het soberheidsprogramma
moest in vijf jaren tijd 100.000
nieuwe arbeidsplaatsen scheppen.
De overheid zou meer steun
verlenen aan privé-investeringen
om een jaarlijkse groei van
het BNP met 4% te bekomen.
De rekening die de loon- en
weddetrekkenden toegeschoven
kreeg woog zwaar: 6 miljard
frank. nieuwe belastingen, die
voor 85% onrechtstreeks waren.
De staatsuitgaven zouden
worden verminderd met zowat
10 miljard frank. Daarvoor werd
zwaar gesnoeid in de sociale
sector. Om misbruiken tegen
te gaan, werden werklozen en
zieken scherper gecontroleerd.
Het overheidspersoneel werd
het zwaarst getroffen door een
vermindering van de sociale
voordelen en een nivellering
naar beneden van de wedden.
Het pensioenstatuut werd
bedreigd, terwijl de bijdragen
ervoor verhoogden.
in 1959. Bij de bedienden bleef het ACV de
grootste. De christelijke arbeidersbeweging
had zich bij haar uitbouw gespiegeld
aan de socialistische concurrent. Terwijl
de socialistische vakbond nog goed stand
bij de fabrieksarbeiders, was het ACV
veel sterker aanwezig bij de werknemers
van de dienstensector en de non-profit.
Dat veel werkgevers in die sectoren van
katholieken huizen ware, hielp natuurlijk
wel. De aanhang van het ACV was vooral
terug te vinden in de nieuw gebouwde
wijken in de randgemeenten. Daar werden
plaatselijke werkingen opgezet om de
leden in de beweging te verankeren en ver
van de linkse concurrent te houden. In de
oude Kesselse en Leuvense arbeiderswijken
probeerde het ACV voet aan de grond
te krijgen, maar zonder veel succes. Die
bleven rood kleuren. In de proletarische
wijken rond de Sint-Jacobs-, de Sint-Quintens
en de Sint-Geertruikerk had het ACV
volgens eigen tellingen nauwelijks leden.
Straat per straat, steeg per steeg stelden ze
vast dat de loontrekkenden in stad Leuven
in 1962 nog voor 4/5 socialist stemden. De
machtsverhoudingen waren ook zichtbaar
tijdens de koningskwestie, toen het ABVV
in het heetst van de strijd grote bedrijven
kon ‘plat’leggen. Dat was tien jaren later al
veel minder het geval.
de staking van de eeuw
(winter 1960-1961)
Einde van de jaren ’50 keerde de socialistische
beweging terug naar haar sociaaleconomische
wortels. Noodgedwongen,
want boven de regio pakten donderwolken
zich samen. In de metaalsector regende
het ontslagen als gevolg van tijdelijke
werkloosheid in o.m. de Ateliers de la Dyle
en Donckers. Umafo in Herent en Céramique
de la Dyle in Wilsele stonden op het