Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

150 | Het Socialisme in Leuven
Researchpark Haasrode (1975)
weleer, geraakte als douaneopslagplaats in
onbruik.
In de regionale economische planning was
voor de Vaart geen plaats meer. De kanaalzone
was opgezadeld met een verouderd
imago, dat enkel naar vergane glorie
verwees. De grondwater- en bodemvervuiling
versterkten nog het aftandse beeld.
De interesse voor de kanaalzone taande
ook bij investeerders. Die richtten hun
blikken en kapitaal naar de nieuwe, beter
uitgeruste economische zones die vlotter
bereikbaar en toegankelijker waren voor
gemotoriseerd vracht- en personenverkeer.
De explosieve groei van de tertiaire en
quartaire sector ging totaal aan de Vaart
voorbij.
Zelfs de sluiting van de ring met het viaduct
Lüdenscheidsingel kon de kanaalzone
niet redden. Toch bleven beleidsvoerders
en ruimtelijke planners tegen beter weten
in geloven in de industriële bestemming
van het gebied. Er circuleerden allerlei futuristisch
aandoende plannen om de Vaart
een nieuw élan te geven of de bedding
ervan te herbestemmen, bijv. geheel of gedeeltelijk
te vervangen door een autoweg.
Alleen grootwinkelbedrijven en vooral
Interleuven kozen voor de kanaalzone.
Deze laatste vestigde er haar milieuactiviteiten:
overslagstation voor restafval, een
compostinstallatie en een sorteercentrum
voor gescheiden opgehaald afval.
In 1972 droeg de stad Leuven de Vaart over
aan de Staat en werd het beheer overgenomen
door de Dienst der Zeeschelde
(later nv Zeekanaal en Waterwegen). In
samenwerking met de stad Leuven en de
Vlaamse Vereniging voor Watersport werd
de Vaartkom ingericht als jachthaven. De
boottochten tussen Leuven en Mechelen,
de jaagpaden en de visserij maken van de
kanaalzone een trekpleister voor hengelaars,
fietsers, wandelaars en andere
recreanten.
Het industriële draagvlak van Leuven verschrompelde
alarmerend. Einde jaren ’40
vonden ongeveer 40 000 mensen een baan
in wat later Groot-Leuven zou worden.
Tussen 1959 en ’75 gingen in het arrondissement
ongeveer 11 000 arbeidsplaatsen in
de industrie verloren. Tussen 1974 en ‘80
steeg de werkloosheid met maar liefst
450%! In 1980 bleven in de stad slechts
7 229 banen in de industrie over, minder
dan 18% van de totale tewerkstelling.
Sindsdien daalde dat aandeel verder.