Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

142 | Het Socialisme in Leuven
B.: Heverlee: hoek Berkenhof -
Pater Perquylaan
O.: Kessel-Lo: Leopold
Béosierlaan
sloppenwijken woonde, herhuisvesten
in wijken of woningbouwcomplexen met
gemeenschappelijke voorzieningen. Die
zouden bijdragen tot de ontwikkeling van
een socialistisch gemeenschapsleven.
Heverlee gooide het over een andere boeg.
Net zoals hun levensbeschouwelijke voorgangers
uit de 19 de eeuw wilden christendemocraten
door het bevoordelen van de
eigendom en dan liefst in de vorm van een
huisje met tuin, van de arbeiders eerder
kleinburgers maken.
Na de Tweede Wereldoorlog bleek ook
uit de wetgeving hoe uiteenlopend, zelfs
tegenstrijdig, de visie van socialisten en katholieken
was. De eersten deden beroep op
de wet van partijgenoot Brunfaut uit 1949
over de financiering van de infrastructuur
en van de groepswoningbouw in de sociale
huursector. De wet-De Taeye (1948) kwam
met forse premies en goedkope leningen
tegemoet aan de eigenaarsaspiratie van
de katholieken. Gegadigden moesten een
klein spaarpotje achter de hand hebben.
De keuze die lokale overheden maakten
was politiek gekleurd: tegenover het
homogene rode Kessel-Lo stond het even
homogene katholieke Heverlee en dat
was te zien aan wat gebouwd werd. Beide
gemeenten hadden dezelfde ambitie: hun
grondgebied openstellen voor de verwachte
groei van de Leuvense rand. De ‘formule
Heverlee’ werd aangeprezen als het katholieke
alternatief op de ‘rode’ huisvestingspolitiek
in Kessel-Lo. Kessel-Lo mocht haast
exclusief kiezen voor arbeidershuisvesting
en huurwoningen. Heverlee wilde met een
gevarieerd aanbod aan ‘huisjes met tuin’
of ‘villa’s met park’ tegemoetkomen aan