Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

138 | Het Socialisme in Leuven
Spotprenten van Braem
Braem, Het schoonste land ter wereld,
p. 95
Socialistische huisvesting, gezien door de katholieken
Katholieke huisvesting, gezien door de socialisten
Sint-Maartensdal was vanaf de eerste
ontwerpen een politiek geladen, zelfs
omstreden project. Dat sloeg dan op
de obstructiepogingen van de latere
CVP-meerderheid, die van dat ‘kazerneachtig
en weinig gezinsvriendelijk’
gebouwencomplex af wilde.
Het nieuwe stadsbestuur wilde de wijk
‘ontdoen van een bepaalde opvatting’ en
het terrein verkavelen in grondgebonden
eengezinswoningen. Maar het project was
te ver gevorderd om deze fundamentele
koerswijziging enige kans op slagen te
geven. Braem moest zijn plannen wel grondig
herzien, tegen zijn zin! De wijk werd
tussen 1960 en 1971 in drie fasen uitgevoerd.
Van het oorspronkelijke concept
werd waar mogelijk afgeweken. Het ontmoetingscentrum
en het kinderdagverblijf
werden geschrapt. Door het complex werd
een verkeersweg getrokken. Van de vijver
en de oeverbegroeiing kwam ook niets in
huis. Overigens scoorden vooral de torens
slecht op gebied van brandveiligheid,
waardoor nauwelijks 30 jaren na de bouw
een grondige renovatie nodig bleek. Op de
groene buitenaanleg, toch essentieel in het
ontwerp, bleef het wachten tot het begin
van de jaren ’70.
Niettemin viel de wijk in 1966 in de prijzen.
De Société des Urbanistes et Architectes
Modernistes onderscheidde het geheel
als ‘meest opmerkelijke realisatie recent
gebouwd in België’. Een laat eerbetoon dat
Tielemans zelf niet meer mocht meemaken.
Als adjunct-minister van Financiën in de
bewindsploeg Lefèvre-Spaak (1961) lag
Tielemans aan de basis van een baanbrekende
fiscale hervorming, die de veelheid
van heffingen op de inkomsten van
alle aard verving door een progressieve
belasting op het globale inkomen van alle
natuurlijke en rechtspersonen. Toen dat
voornemen ook in eigen rangen op argwaan
stootte, dweilde hij het hele land af om de
hervorming toe te lichten.
Voor die inspanningen betaalde hij een
zware tol. Zelfs voor kameraden had hij
een slepende ziekte kunnen verbijten. In
de vroege ochtend van 21 december 1962
stierf hij op nauwelijks 56-jarige leeftijd in
de kliniek Paul Héger in Brussel.