Wij zijn de bouwers van een komende aarde - Leuven

122 | Het Socialisme in Leuven
Socialistische
verkiezingspropaganda
pagina rechts
Boven:Wij houden woord: de 18
maanden worden werkelijkheid
1 meistoet,1955
R.: De CVP voert het land naar
de ondergang
1 meistoet, 1954
L.: De turnkring De Proletaar
1 meistoet (s.d.)
de jaren vijftig kleuren rood
meerderheid in de rand,
maar…
De gemeenteraadsverkiezingen van 1946
baadden in de sfeer van de bevrijdingsdagen.
In Herent-Wijgmaal won de BSP 2
zetels. In Kessel-Lo en Wilsele bleef met
behoud van het aantal behaalde zetels de
meerderheid overeind. In die gemeenten
stonden de verkiezingen volledig in het
teken van de wederopbouw van de geteisterde
wijken. Vooral Blauwput had een
zware tol betaald.
De BSP behaalde in Kessel-Lo bijna 46% van
de stemmen, de communisten 3,8%. In het
nog rodere Wilsele probeerde de CVP het
tij te keren met een nietsontziende roddelcampagne.
Zo werd gewezen op enkele
oorlogsopdrachten die burgemeester-senator-arbeider
Henri Corbeels had aangenomen,
terwijl zoon Jef Corbeels verweten
werd propagandist te zijn geweest van De
Mans eenheidsvakbond. De aanvallen tegen
de ‘rode ezelskliek’, het ‘rood gespuis’ en
het ‘roode ongedierte’ werden afgeslagen
door een nieuweling: Leopold Decoux. In
Heverlee bleef de CVP met 9 zetels en 4
socialisten in de oppositie de lakens uitdelen.
De CVP zou het tot 1976 alleen voor het
zeggen hebben, met achtereenvolgens uitgesproken
ACW-ers Jozef Eerdekens, Stani
De Rijck en Frans Cnops als burgemeester.
Hoewel de BSP enkele notoire weerstanders
op haar lijst plaatste, boekte de partij
in Leuven zelf geen noemenswaardige
vooruitgang. Dat werd vooral aan de
communisten geweten en naar slechte
gewoonte ook aan de vrouwelijke kiezers,
die meer dan in 1938 op de CVP zouden
gestemd hadden. De CVP kon bovendien
rekenen op de electorale aanhang van het
vooroorlogse rexisme en het Vlaams-nationalisme.
Ze won 2 zetels en kon met 13 op
23 mandaten een homogeen college installeren.
Alfons Smets werd burgemeester.
Een nieuwkomer, maar een blijver: hij zou
die functie tussen 1946 en 1976 gedurende
24 jaar uitoefenen.
‘Hoog de harten, Kameraden! De meerderheid dewelke de C.V.P. behaalde heeft zij te danken, buiten
de vroegere Rex- en V.N.V.-leden, aan de niet-Leuvenaars, de ingeweken kloosterlingen, meer dan
1800 paters en nonnekens met de zoovele pastoors, die we best leiden kunnen, maar zich zouden
moeten bezig houden met hun godsdienst, in plaats van de preekstoel te misbruiken voor politieke
doeleinden, ze worden toch betaald met het geld van iedereen, ook van niet-C.V.P.-ers.’
De Volkswil, 30 november 1946
… oppositie op het stadhuis
te leuven (1946-1952)
Alle aandacht was in die jaren gericht op
de heropbouw van de stad. Net zoals in
1919 kwam de overheid slechts met geld
over de brug na opmaak van een algemeen
plan van aanleg. Met het oog daarop nam
de gemeenteraad in mei 1946 een aantal
principiële opties: met uitzondering van de
Vaartkom als industriezone, werd de binnenstad
een woonzone. De straatjes langs
de Dijle werden om hun pittoresk uitzicht
behouden. Op de eigendom van de paters
Assumptionisten werd een buurtpark gepland.
De vesten moesten voor de sluiting
van de ring rond Leuven overgedragen
worden aan de staat. Een nieuwe invalsweg
was nodig om doorgaand verkeer
uit de bochtige en historisch waardevolle
Mechelsestraat te houden. De uitvoering
van die plannen liet jaren op zich wachten.
De goede intenties zetten de toon voor de
komende decennia. Pas in 1954 werd de
stad erkend als geteisterde stad.
De socialisten vielen de CVP-meerderheid
precies op hun wederopbouwpolitiek
aan. De CVP-meerderheid gaf te veel uit
aan kerken en kloosters zonder zich veel