Professionalisering van de welzijnswerker - Centre of expertise ...

4 DE KOERSWIJZIGING: VAN EVIDENCE BASED PRACTICE NAAR REFLECTIVE PRACTITIONER
Een van de oorspronkelijke doelstellingen van dit project was het beschrijven van minimaal tien best
practices, waarbij practice based evidence omgevormd moest worden naar evidence based practice.
Hiervoor moesten eerst de werkpraktijken van de professionals in kaart gebracht worden, waaruit
vervolgens geconcludeerd zou moeten worden volgens welke methodieken de betrokken professionals te
werk gingen.
Inmiddels is er een boeiende internationale discussie ontstaan tussen voor- en tegenstanders van
evidence based practice binnen het welzijnswerk.
In Nederland is met de invoering van de marktwerking en de daaruit voortvloeiende accountability en
kwaliteitsverbetering deze discussie ook van belang geworden. Vanuit het principe van ‗meten is weten‘
is de discussie van evidence based praktijken een grote rol gaan spelen in het welzijnswerk. Voorstanders
geven aan dat in navolging van de medische wereld, het welzijnswerk meer op zoek moet naar
effectiviteit van de verschillende methodieken die worden ingezet. Dit zorgt voor legitimatie van de
sector en voorkomt inzet van methodieken die niet effectief bevonden zijn. Het evidence based practice
kader is voortgekomen uit de zorg, de medische en paramedische wereld. Dit kan niet zonder meer
getransfereerd worden naar de welzijnssector waarin bijvoorbeeld mensen de instrumenten zijn en
processen de interventies zijn.
Tegenstanders dragen echter aan dat de zoektocht naar evidence based practice o.a. selectie aan de deur
van klanten met complexere problematiek bevordert en dat meetbaarheid van doelen de
noodzakelijkheid van interventies gaat overschaduwen. Het risico is in de ogen van de tegenstanders dat
de sociale sector zich vooral zou kunnen gaan richten op gemakkelijk meetbare en bereikbare doelen
wanneer zij slechts op deze doelen worden afgerekend en geëvalueerd. Beide partijen hebben een punt,
maar zijn moeilijk te combineren. Tonkens (2008) geeft een goed inzicht in de voor- en tegenstanders, de
gebruikte argumenten en de effecten binnen het professionele veld.
Spierts (2005) pleit voor een combinatie van verschillende soorten kennis en kennisbronnen, zoals
ervaringskennis en lokale kennis om te kunnen omgaan met de complexiteit van de dagelijkse
werkpraktijk van welzijnsprofessional. Hij suggereert om evidence based practice en practice-based
evidence op elkaar te betrekken en zo praktijkkennis te confronteren met wetenschappelijke kennis en
vice versa.
“Dat vraagt echter zowel van wetenschappers als van professionals dat ze geen monopolie op kennis kunnen
claimen.”
(Spierts, 2005, p.244)
Ondertussen lijkt het werkveld verscheurd: de roep om ‗harde‘ bewijzen van de effectiviteit van
methodieken met alle voor en tegenargumenten klinkt luid door in de dagelijkse praktijk van de
professionals en hun instellingen. Waar beide partijen het wel over eens zijn, is dat de rol van de
Een Terugblik op twee jaar Procivi CESR T | 27