Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

werknemer op het werk kan terugkeren. Onzekerheid over de inzetbaarheid van
de werknemer is voor de werkgever extra belastend in verband met de inzet van
uitzendkrachten. Voorts spelen volgens rechtspraak en literatuur de aard en
omvang van de gevolgen voor het bedrijf een belangrijke rol. Indien een
werkgever de uitkomst van een strafrechtelijk onderzoek afwacht, verspeelt hij
daarmee niet zijn recht op het geven van ontslag. 329
Hoefs wijst er op dat de gelijkstelling van ontslag wegens verzuim als
gevolg van voorlopige hechtenis en ontslag wegens verzuim als gevolg van een
gevangenisstraf, problematisch is: terwijl aan een gevangenisstraf – afgezien van
de uitzonderlijke situatie van een onterechte strafrechtelijke veroordeling –
schuld aan een strafbare gedraging ten grondslag ligt, kan ook een onschuldige
in voorlopige hechtenis verblijven. Uit lagere jurisprudentie blijkt niettemin dat
voor de geldigheid van een ontslag niet van belang is of de werknemer schuld
heeft aan de voorlopige hechtenis. Zelfs voor een buitengewoon ontslag is de
schuld van de werknemer geen dwingend vereiste. Voorts zou §112 Strafprozeßordnung
het gevaar minimaliseren dat een onschuldig iemand in voorlopige
hechtenis wordt genomen. Indien overigens na een rechtmatig ontslag wegens
langdurende voorlopige hechtenis blijkt dat de werknemer onschuldig is, en dat
hij onterecht in voorlopige hechtenis heeft gezeten, dan behoort een verzoek tot
wederindienstneming te worden gehonoreerd. 330
5.5 Het klachtrecht van de werknemer
In §84 BetrVG tot en met §86 BetrVG staat het individuele klachtrecht van de
werknemer geregeld. Op grond van §84 Abs. 1 BetrVG heeft iedere werknemer,
329 BAG 22 september 1994, 2 AZR 719/93; BAG 15 november 1984, 2 AZR 613/83. Zie ook Schaub,
Koch & Linck 2005, p. 1346 en Hoefs 2001, p. 59.
330 Dit geldt niet bij alleen de stopzetting van de strafrechtelijke vervolging. BAG 20 augustus 1997, 2
AZR 620/96. Zie ook Hoefs 2001, p. 61, met verwijzing naar lagere jurisprudentie. Hoefs wijst
tevens op het recht op schadevergoeding ten laste van de Staat wegens onschuldig ondergane
voorlopige hechtenis (§ 2 Abs. 1 Gesetz über die Entschädigung für Strafverfolgungsmaßnahmen).
Volgens § 7 Abs. 1 StrEG vergoedt de Staat alleen vermogensschade, die direct als gevolg van de
voorlopige hechtenis is ontstaan. Schade die ook zonder de strafprocesrechtelijke maatregel was
ingetreden, komt volgens § 7 Abs. 4 StrEG niet voor vergoeding in aanmerking. De
vermogensschade als gevolg van een ontslag, komt op grond van § 7 Abs. 1 SrtEG dan ook alleen
voor vergoeding in aanmerking, indien de werkgever op grond van de voorlopige hechtenis tot
ontslag overgaat. De vereiste samenhang is alleen aanwezig, indien de werkgever het ontslag baseert
op de verminderde inzetbaarheid van de werknemer als gevolg van de voorlopige hechtenis.
Dientengevolge is schadevergoeding voor het verlies van een arbeidsovereenkomst als gevolg van
een onschuldig ondergane voorlopige hechtenis, op grond van § 2 Abs. 1 StrEG alleen aan de orde
indien de werkgever het ontslag heeft gegrond op het werkverzuim en de nadelige gevolgen van de
voorlopige hechtenis voor de bedrijfsvoering. Gaat het daarentegen om een ‘Verdachtskündigung’
(omdat de werkgever als gevolg van de aanhouding en voorlopige hechtenis een ernstige verdenking
van een strafbaar feit jegens de werknemer heeft gekregen), dan heeft de, onschuldig in voorlopige
hechtenis gezeten, werknemer geen recht op schadevergoeding op grond van §§ 2 Abs. 1, 7 Abs. 1
StrEG. In dat geval is de verdenking de doorslaggevende ontslaggrond, en de onterecht ondergane
voorlopige hechtenis hoogstens de prikkel (Hoefs 2001, p. 61-62).
321