Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

‘Verdachtskündigung’: de ‘Verdachtskündigung’ is een strafsanctie, welke
discriminerend en stigmatiserend werkt en kan nog ingrijpender zijn dan een
strafrechtelijke (gevangenis)straf. Bovendien zou de rechtsorde zich geen
dubbele moraal kunnen veroorloven: op staatsrechtelijk gebied geldt het
onschuldvermoeden, maar een extreme maatregel als ontslag zou bij een
verdenking reeds mogelijk zijn. Hoefs komt daarentegen tot de conclusie dat het
onschuldvermoeden niet aan de ‘Verdachtskündigung’ in de weg staat. Volgens
Hoefs pleit het grote onderscheid tussen een overheidsstraf en een
‘Verdachtskündigung’, in structuur en doel, tegen het toekennen van een
strafkarakter aan de ‘Verdachtskündigung’. De ‘Verdachtskündigung’ omvat, in
tegenstelling tot de straf van overheidswege, geen waardeoordeel.
Dientengevolge bestaat volgens hem geen inhoudelijk aanknopingspunt tussen
onschuldvermoeden en ‘Verdachtskündigung’. 303 Ook het BAG heeft
geoordeeld dat het onschuldvermoeden ex art. 6 lid 2 EVRM niet aan de
geldigheid van een ‘Verdachtskündigung’ in de weg staat en voerde ter
verklaring het volgende aan:
‘Würde man mit der Anwendung des Art. 6 Abs. 2 MRK 304 im Privatrecht
ernst machen, so bliebe zudem bis zu einer strafrechtlichen Verurteilung
überhaupt keine Kündigungsmöglichkeit, und der Arbeitgeber könnte auf den
begründeten Verdacht einer strafbaren Handlung nur mit einer sicherlich
zulässigen Suspendierung des Arbeitnehmers reagieren, was dem
Arbeitnehmer im Ergebnis eine bezahlte Freistellung bis zum Abschluß des
Strafverfahrens verschaffen würde.’ 305
Tot slot is door de rechtspraak en de meerderheid van de schrijvers ook de
mogelijkheid van een gewone ‘Verdachtskündigung’ onderschreven. 306 Het
303 Hoefs 2001, p. 90-93. Egli meent dat art. 6 lid 2 EVRM wel degelijk invloed heeft op de
rechtmatigheid van een ‘Verdachtskündigung’. In Duitsland is immers de indirecte doorwerking van
grondrechten in privaatrechtelijke rechtsverhoudingen erkend. Voorts kan het beginsel van het
onschuldvermoeden uit het aan de grondwet ten grondslag liggende rechtsstaatprincipe worden
afgeleid. Het beginsel van de onschuldpresumptie dient volgens Egli hoe dan ook als constitutioneel
waardeoordeel bij de toepassing en uitleg van vage rechtsbegrippen in het privaatrecht, waaronder de
invulling van het begrip ‘dringende reden’, in acht te worden genomen. De rechter dient hier
rekening te houden met het onschuldvermoeden, door een onverwijld ontslag alleen dan toelaatbaar
te verklaren, indien de voor het ontslag relevante omstandigheden volledig zijn bewezen (Egli 2000,
p. 92-93). Verder wijst Egli op de rechtsonzekerheid voor de werknemer, als gevolg van de vrijheid
van de werkgever te kiezen voor een ‘Verdachts-’ dan wel ‘Tatkündigung’. Bovendien meent Egli
dat in de praktijk helemaal geen behoefte bestaat aan de mogelijkheid van een ‘Verdachtskündigung’.
Dit blijkt volgens hem ui het geringe aantal uitspraken van het BAG over de ‘Verdachtskündigung’.
Bovendien worden ‘Verdachtskündigungen’ maar zelden geldig geoordeeld. Dientengevolge besluit
Egli met de conclusie dat in Duitsland noch een voldoende rechtsgrond, noch een dwingende
praktische behoefte aan het rechtsinstituut van de onverwijlde ‘Verdachtskündigung’ bestaat, dat wil
zeggen aan de verdenking als zelfstandige, dringende reden voor ontslag (Egli 2000, p. 93-94).
304 EVRM (MMK).
305 BAG 14 september 1994, 2 AZR 164/94.
306 Met een ‘gewone’ Verdachtskündigung wordt een gewoon ontslag op grond van een verdenking
bedoeld: de werkgever dient de opzegtermijn en de bepalingen van de Kündigungsschutzgesetz in
acht te nemen: het ontslag mag niet sociaal ongerechtvaardigd zijn (zie 5.2.2.1).
315