Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

Naast deze vereisten dient het ontslag aan de algemene vereisten voor een
buitengewoon ontslag te voldoen. 299 De werkgever heeft de bewijslast van de
aanwezigheid van een verdenking die het ontslag kan rechtvaardigen. Indien de
werknemer achteraf onschuldig blijkt te zijn, kan hij met succes een beroep doen
op wederindienstneming (zie ook 5.4.2.2 en 5.4.2.3). 300 Bovendien is de
rechtbank verplicht voor de werknemer ontlastend bewijs gedurende de
ontslagprocedure te onderzoeken. Dit geldt ook bij een reeds uitgesproken
strafrechtelijke veroordeling. De resultaten uit de strafrechtelijke procedure
kunnen volgens de algemene bewijsregels worden gebruikt. Niettemin zijn de
civiele rechter, en derhalve ook de arbeidsrechter, niet aan de uitspraak van de
strafrechter gebonden. 301
Veel critici zien in de ‘Verdachtskündigung’ een inbreuk op het
onschuldvermoeden. Het verlies van de werkplek als gevolg van een
‘Verdachtskündigung’ is volgens deze critici een ingrijpende strafsanctie, welke
onder de beschermingssfeer van het onschuldvermoeden valt: het onschuldvermoeden
beschermt de burger tegen bestraffing voordat dat de schuld
vaststaat. 302 Het onschuldvermoeden is opgenomen in art. 6 lid 2 EVRM (zie
ook 2.4.2.3 van hoofdstuk 2); Hoefs wijst er op, dat sommigen menen dat deze
bepaling via het leerstuk van de indirecte doorwerking van grondrechten ook in
het privaatrecht gelding zou moeten hebben. De strekking en het doel van de
onschuldpresumptie gebieden volgens deze schrijvers een bredere toepassing
dan alleen in het strafprocesrecht. Volgens Hoefs blijkt echter uit de letterlijke
tekst en de context van deze bepaling dat de onschuldpresumptie alleen in het
strafrecht geldt: de civiele rechter is niet aan art. 6 lid 2 EVRM gebonden.
Niettemin vloeit het onschuldvermoeden volgens Hoefs ook uit het
rechtsstaatbeginsel (art. 20 GG) en de menselijke waardigheid voort en kan het
algemene ‘Persönlichkeitsrecht’ van een verdachte zijn geschonden (art. 1 GG
en art. 2 GG). Bijgevolg kan het onschuldvermoeden, als uitvloeisel van het
rechtsstaatbeginsel en de grondrechten, als objectieve waarde betekenis tussen
private personen hebben. Critici van de ‘Verdachtskündigung’ wijzen op de
inhoudelijke samenhang tussen het onschuldvermoeden en de
ondernemingsraad, tot een ontslag op grond van die gedraging overgaan (Schaub, Koch & Linck
2005, p. 1325 en p. 1398, met verwijzing naar BAG 12 december 1984. Zie ook BAG 3 april 1986, 2
AZR 324/85). Zie ook Kuip: De fatale opzegtermijn van twee weken begint bij een
‘Verdachtskündigung’ te lopen zodra de werkgever met zekerheid kennis heeft gekregen van een
zodanig gedeelte van de feiten, dat hij zich een oordeel kan vormen over de verdenking en haar
draagwijdte en in staat is te beslissen of de voortzetting van de dienstbetrekking van hem kan worden
gevergd (Kuip 1993, p. 338).
299 Zo dient ook voor iedere ‘Verdachtskündigung’ op grond van §102 BetrVG de ondernemingsraad te
worden gehoord (zie 5.2.2.3). Schaub, Koch & Linck 2005, p. 1397-1398; Hoefs 2001, p. 53-54, p.
209-219; Egli 2000, p. 67-72.
300 Dit geldt daarentegen niet bij een stopzetting van de strafrechtelijke vervolging. (zie ook 5.4. BAG
20 augustus 1997, 2 AZR 620/96; BAG 4 juni 1964, 2 AZR 310/63.
301 BAG 26 maart 1992, 2 AZR 519/61. Zie ook Schaub, Koch & Linck 2005, p. 1348, met verwijzing
naar BAG 4 juni 1964 en BAG 26 maart 1992.
302 Hoefs 2001, p. 89, met verwijzingen in de voetnoten naar verschillende schrijvers.
314