Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

dat het te ver voerde om dit wettelijk voor te schrijven. Het lag meer voor de
hand om partijen hierover zelf afspraken te laten maken. 261
4.7.2.2 Mondelinge behandeling en intrekking
De mondelinge behandeling begon met Dittrich (D66) die zich in eerste instantie
de vraag stelde of de voorgestelde artikelen in een tijd van deregulering wel in
de wet dienden te worden opgenomen. Hij ging vervolgens evenwel verder met
de overweging dat de fractie van D66 van mening was, dat de boete en de
disciplinaire schorsing verregaande maatregelen zijn die in de wet thuishoren.
Zij zagen dat als een bescherming van zowel de werknemer als de werkgever.
Deze mogen verlangen dat het wetboek hen zo veel mogelijk duidelijkheid
biedt. Voorts waren de fractieleden van D66 het in beginsel eens met de
voorgestelde artikelen: op grond van deze bepalingen kon een werkgever alleen
tot een boete of schorsing overgaan, indien in de arbeidsovereenkomst, of het
arbeidsreglement de voorschriften op overtreding waarvan boete of schorsing
werd gesteld, stonden vermeld.
‘Een werknemer mag niet zomaar worden “overvallen” door een tuchtbeluste
werkgever. Je zou dan ook een parallel kunnen trekken met artikel 1 van het
Wetboek van Strafrecht waarin staat dat niemand strafbaar is zonder
voorafgaande strafbepaling.’ 262
Dan komt Dittrich op een probleem: misdragingen komen in de praktijk in vele
gradaties voor. Dientengevolge zal een werkgever noodgedwongen algemene
formuleringen gebruiken. In de Memorie van Toelichting staat echter dat de
omschrijvingen van de overtredingen duidelijk moeten zijn. 263
Vos bracht naar voren dat de VVD-fractie de noodzaak tot invoering
van het wetsvoorstel sterk in twijfel trok: in de praktijk waren volgens de
Memorie van Toelichting van geen misstanden gebleken. Bovendien werd het
handelen van de werkgever al begrensd door de norm van het goed
werkgeverschap en de regel dat de bevoegdheid niet mag worden misbruikt.
Naast het feit dat CAO’s op dit gebied veel meer maatwerk zouden kunnen
leveren, zou het belang van de werknemer door het voorstel juist geweld aan
worden gedaan. Doordat de werkgever zich door de regels over de boete en de
schorsing geknecht of ingesnoerd kan voelen, zou het risico groter zijn dat
sneller een beroep wordt gedaan op niet in de wet geregelde sancties. Voorts
werd opgemerkt dat het wetsvoorstel een ernstige tekortkoming had: de
261 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 4, p. 2 en Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 5, p. 2.
262 Handelingen II 1995/96, nr. 2, p. 204.
263 Handelingen II 1995/96, nr. 2, p. 204-206. Voorts stelt hij een aantal vragen over het
cumulatieverbod van de boete en de schadevergoeding, de hoogte van de boete, de lengte van de
schorsing zonder behoud van loon, de termijn van 30 dagen waarbinnen de werkgever moet overgaan
tot de boete of schorsing. Hij dient amendementen in waarin onder meer staat dat een werkgever
alleen tot schorsing zonder behoud van loon mag overgaan bij ernstige tekortkomingen van de
werknemer (Kamerstukken II 1995/96, 23 974, nr. 10) en waarin het recht op hoor en wederhoor
wordt geregeld (Kamerstukken II 1995/96, 23 974, nr. 11).
252