Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

straffen een incidenteel karakter heeft. Bovendien zou in de praktijk niet zijn
gebleken van misstanden. Er bestond dan ook geen aanleiding om over te gaan
tot een fundamentele heroverweging of en een meer uitgebreide wettelijke
regeling van het arbeidstuchtrecht. 255
Naar aanleiding van laatstgenoemde overwegingen, en de overweging
dat voor de bevoegdheid van disciplinaire straffen geen wettelijke grondslag is
vereist, kwam in het verslag van de Tweede Kamervragen meerdere malen de
vraag naar voren waarom er dan tóch een expliciete wettelijke regeling moest
komen. Waarom kon er niet meer op zelfregulering per onderneming worden
vertrouwd, of op de werking van art. 7a:1638z BW (goed werkgeverschap)? 256
In de nota naar aanleiding van het verslag werd geantwoord, dat voor
tuchtrechtelijk optreden weliswaar niet vereist is dat de wet deze bevoegdheid
uitdrukkelijk verleent, maar dat een regeling die aan die bevoegdheid grenzen
stelt wel gewenst was. De wettelijke bepaling waarin de bevoegdheid uitdrukkelijk
werd verleend, kon worden gezien als een ‘prelude’ op de nadere
regeling: het werd duidelijker geacht de regeling die beperkingen stelt aan de
uitoefening van een bevoegdheid, te laten beginnen met een bepaling waarin het
bestaan van die bevoegdheid wordt vastgesteld. 257 Voorts werd geantwoord dat
het arbeidstuchtrecht de bescherming van de werknemer als doel heeft. Hieruit
vloeide voort, dat met betrekking tot de twee belangrijkste en meest ingrijpende
sancties zelfregulering minder voor de hand lag. Het was de bedoeling een
specifieke regeling te geven voor slechts deze twee sancties van bijzondere
betekenis. Een wettelijke regeling zou bovendien ook de werkgever meer
duidelijkheid bieden over zijn disciplinaire bevoegdheden. Het goed
werkgeverschap zou een belangrijke rol blijven spelen ten aanzien van nietwettelijk
geregelde sancties. 258
Op de vraag of de ondernemingsraad een rol zou kunnen vervullen bij
het formuleren van de voorschriften, werd verwezen naar het voornemen tot
herziening van de Wet op de ondernemingsraden. 259 Daarin werd immers het
standpunt ingenomen dat de ondernemingsraad instemmingsrecht dient te
hebben met betrekking tot regelingen inzake disciplinaire maatregelen in de
onderneming. 260
Tot slot werd de mogelijkheid besproken van een interne beroepsinstantie
in de vorm van een commissie, bestaande uit werkgever(s) en
werknemers. Deze zou zich over voorgenomen schorsingen kunnen buigen.
Dientengevolge zou de werknemer bij uitlegproblemen over de voorschriften
nog een andere weg openstaan dan een beroep op de rechter. De regering was
van mening dat een bedrijf een dergelijke commissie zeker in kon stellen, maar
255 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 3, p. 2.
256 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 4, p. 1-2 (Verslag).
257 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 5, p. 1-2 (Nota naar aanleiding van het verslag).
258 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 5, p. 4.
259 Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 4, p. 1 en Kamerstukken II 1994/95, 23 974, nr. 5, p. 2.
260 Wetsvoorstel tot wijziging van de Wet op de Ondernemingsraden en titel 7.10 (arbeidsovereenkomst)
van het nieuw Burgerlijk Wetboek, Kamerstukken II 1995/96 – 1997/98, 24 615, nr. 1-81c.
251