Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

ondernemingsregeling, in strijd zijn met het incidentele karakter van disciplinaire
sancties. Een zeer gedetailleerde regeling van het arbeidstuchtrecht zou
juist afbreuk kunnen doen aan de snelheid en de doeltreffendheid van de door de
werkgever te treffen sancties. Het raadsdeel beoogde met haar standpunt geen
afstand te doen van de eisen van zorgvuldigheid waaraan het opleggen van een
strafmaatregel moet voldoen. Het raadsdeel was echter van mening dat de
geldende wettelijke bepalingen voldoende aan bedoelde zorgvuldigheidseisen
tegemoet kwam. Het raadsdeel besloot dan ook met de stelling dat het in de wet
beschikbare instrumentarium, hoewel beperkt, in beginsel voldoende was voor
een evenwichtige en zorgvuldige correctie van werknemersgedrag dat niet door
de beugel kan. Dit deel van de raad had dan ook geen behoefte aan een
uitbreiding van het arbeidstuchtrecht zoals door het andere raadsdeel werd
bepleit. 250
Vervolgens ging de SER in op de voorgestelde gewijzigde bepaling
over de boete. Het systeem ter vastlegging van het wettelijk maximum van de
boete (een geldbedrag of een loongerelateerd maximum), de mogelijkheid van
cumulatie van een boete met een schadevergoeding ter zake van hetzelfde feit en
de mogelijkheid tot afwijking van de wettelijke bepaling over de bestemming en
hoogte van de boete (bij schriftelijke overeenkomst of reglement enerzijds of bij
cao of regeling door of namens een bevoegd bestuursorgaan anderzijds)
leverden in de raad verdeeldheid op. 251
Tot slot werd ingegaan op de voorgestelde bepaling over disciplinaire
schorsing met dan wel zonder behoud van loon. Opmerkelijk is dat de raad ten
aanzien van de wenselijkheid van een wettelijke regeling een onderscheid
maakte tussen schorsing met behoud van loon en schorsing zonder behoud van
loon. Schorsing met behoud van loon, of non-actiefstelling, merkte de raad aan
als een sanctie waarbij het disciplinaire, c.q. bestraffende element duidelijk in
mindere mate aanwezig is. De raad meende dat het een sanctie is die in de eerste
plaats is bedoeld als orde- c.q. afkoelingsmaatregel. Deze sanctie houdt immers
geen straf in voor de betrokken werknemer in de vorm van inkomensverlies.
Voor zover de raad bekend was werd deze sanctie dan ook weinig als straf
toegepast. Uit hoofde van de mogelijke diffamerende werking was slechts
wenselijk dat per onderneming of bij cao een regeling werd getroffen ter zake
van non-actiefstelling. Een wettelijke regeling was daarentegen niet vereist. Ten
aanzien van de disciplinaire straf van schorsing zonder behoud van loon achtte
de raad de in het kabinetsvoorstel aangevoerde overweging, dat het juister is een
‘ingrijpende en diffamerende’ maatregel als de schorsing in de wet uitdrukkelijk
te noemen en daarbij de grenzen aan te geven, ten principale juist. De raad
meende dat sprake is van een ernstige sanctie. De schorsing treft de werknemer
in tweeërlei opzicht, namelijk door het verlies aan loon en door het diffamerende
250 SER 93/11, p. 10.
251 SER 93/11, p. 16-21.
249