Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

schuld van de werknemer aan het wangedrag vast, of is de kantonrechter van
oordeel dat de situatie voor zijn risico komt, dan is een vergoeding niet op zijn
plaats. 270 De C-factor dient dan op nul te worden gesteld.
In een zaak die in 2001 voor de Kantonrechter Den Haag diende, was
sprake van een situatie die een ontbinding wegens gewijzigde omstandigheden
noodzakelijk maakte. Het betrof een verpleegster die door de werkgeefster werd
verdacht van betrokkenheid bij het onverklaarbaar overlijden van één of meer
patiëntjes. Door de politie was ze ter zake wel al als getuige gehoord, maar van
een verdenking was nog geen sprake. Naar aanleiding van schriftelijke
verklaringen van collega’s, waarin werd aangegeven dat ze niet meer met de
werkneemster wilden samenwerken en ze het vertrouwen in haar totaal waren
verloren, bestond volgens de kantonrechter in redelijkheid onvoldoende hoop op
herstel van de relatie tussen partijen, hernieuwde acceptatie en alsdan
rehabilitatie van de verpleegster, door respectievelijk bij de werkgeefster. De
arbeidsovereenkomst moest dan ook als reddeloos worden beschouwd en het
verzoek tot ontbinding wegens veranderingen in de omstandigheden werd
toegewezen. Maar daarmee stond de schuld van de werknemer aan de ontstane
situatie volgens de kantonrechter nog niet vast. Dienaangaande moest de
uitkomst van het justitieel onderzoek en de afloop van een eventuele strafrechtelijke
vervolging worden afgewacht. Het kwaad was daarentegen al geschied;
de reputatie van de werkneemster was al onherstelbaar geschaad en het
leek hoogst kwestieus of de werkneemster nog elders in haar vakgebied aan de
slag zou kunnen. De kantonrechter kende daarom een vergoeding toe van
ƒ 100.000,-. Hij verbond hier wel de voorwaarde aan dat jegens de
werkneemster geen strafrechtelijke vervolging werd ingesteld respectievelijk
werkneemster bij in kracht van gewijsde gegaan vonnis werd vrijgesproken ter
zake van de verdenking die de aanleiding vormde tot het ontstaan van de
aangevoerde ontbindingsgrond. 271
aan de werknemer was derhalve op zijn plaats geweest. (Deze had eventueel voorwaardelijk kunnen
worden toegekend, zie de bespreking van Ktr. ’s-Gravenhage 8 november 2001, JAR 2002, 50
hierboven).
270 Dit was bijvoorbeeld het geval in een zaak die diende voor de Kantonrechter Nijmegen. Een
werknemer was veroordeeld voor ontucht met minderjarigen en de kantonrechter oordeelde dat het
niet reëel was om van de werkgever te verwachten dat zij het voortbestaan van haar organisatie in de
waagschaal zou stellen ter wille van een van haar werknemers. De situatie lag volgens de
kantonrechter volledig in de risicosfeer van de werknemer. Hierdoor was niet alleen de ontbinding
gerechtvaardigd, maar ook het niet toekennen van een vergoeding (Ktr. Nijmegen 18 december 1998,
Prg. 1999, 5133). Vgl. Ktr. Groenlo 5 juni 1997, JAR 1997, 219, waarin de kantonrechter, ondanks
het feit dat de werknemer nog niet onherroepelijk was veroordeeld, oordeelde dat de veroordeling en
alle publiciteit daaromheen, welke de positie van de werknemer onhoudbaar hadden gemaakt, in de
risicosfeer van de werknemer lagen. Toch achtte de kantonrechter een vergoeding van de helft van de
kantonrechtersformule billijk (C= 0,5), nu de werknemer vele jaren goed had gefunctioneerd, er geen
relatie bestaat tussen de arbeidsverhouding en de gedragingen en het ontslag voor hem ingrijpende
gevolgen zou hebben, gelet op zijn leeftijd alsmede de reden van de beëindiging, terwijl van een
onherroepelijke strafrechtelijke veroordeling nog geen sprake was.
271 Ktr. ’s-Gravenhage 8 november 2001, JAR 2002, 50. Zie voor andere voorbeelden Ktr.
’s-Gravenhage 3 oktober 1994, Prg. 1995, 4266 en Ktr. Alkmaar 16 juni 1989, Prg. 1989, 3172.
170