Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

van belang zijn dat de werknemer het wangedrag ontkent of juist
bekent (zie ook 3.2.2.2 en 3.2.2.3), of dat de veroordeling
onherroepelijk is geworden; 233
- aan de veroordeling is een langdurige en onvoorwaardelijke
gevangenisstraf verbonden ten gevolge waarvan de werknemer
gedurende lange tijd zijn werkzaamheden niet kan verrichten. 234
Opvallend is dat deze in de jurisprudentie ontwikkelde criteria grote
overeenkomst vertonen met de door het CWI gehanteerde criteria ingeval een
werkgever toestemming ex art. 6 BBA verzoekt tot opzegging van de
arbeidsovereenkomst met een strafrechtelijk veroordeelde werknemer. 235
Bijna alle geraadpleegde jurisprudentie betrof verzoeken (voor zover
vereist) van werkgevers tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst.
Aangevoerd werd: verdere collegiale samenwerking is niet meer mogelijk en
daarom moet tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst worden overgegaan,
en: naar aanleiding van de beschuldigingen is de positie van de werknemer
dermate onhoudbaar geworden dat van de werkgever niet kan worden gevergd
het dienstverband langer voort te zetten. In de meeste gevallen leidden de
verdenking en de overige omstandigheden volgens de werkgevers tot een
zodanig verlies aan vertrouwen in de werknemer, dat sprake was van
veranderingen in de omstandigheden op grond waarvan de arbeidsovereenkomst
moest worden ontbonden.
Het spreekt voor zich dat bovenstaande, aan de jurisprudentie ontleende,
lijst van voorbeelden van omstandigheden niet uitputtend is. Bovendien zijn
geen van bovengenoemde omstandigheden op zichzelf doorslaggevend bij de
beantwoording van de vraag of de sanctie noodzakelijk is ter beëindiging van
een ongewenste situatie. Ter illustratie kan worden verwezen naar een uitspraak
van de Kantonrechter Rotterdam op een verzoek tot ontbinding, primair wegens
justitiële autoriteiten toch een noodzaak kan bestaan tot het toepassen van een ordemaatregel, zoals
ontbinding wegens veranderingen in de omstandigheden blijkt uit Ktr. Haarlem 23 december 1983,
Prg. 1984, 2097.
233 Het Hof ’s-Hertogenbscoh beoordeelde een ontslag op staande voet gebaseerd op een nog niet
onherroepelijke veroordeling van de politierechter, prematuur. De werknemer werd na het ontslag op
staande voet in hoger beroep door het Hof vrijgesproken. Het Hof in de arbeidsrechtelijke zaak
oordeelde dat het baseren van het ontslag op een nog niet in kracht van gewijsde gegaan vonnis van
de politierechter voor rekening van de werkgever diende te komen en het ontslag niet kon
rechtvaardigen. De werkgever had bedacht moeten zijn op een mogelijke vrijspraak in hoger beroep,
terwijl het gedrag van de werknemer mede gelet op de overige omstandigheden van het geval, zaols
de duur van de arbeidsovereenkomst waarin de werknemer goed had gefunctioneerd, omvoldoende
was om een ontslag op staande voet te kunnen rechtvaardigen (Hof ’s-Hertogenbosch 28 februari
2006, JAR 2006, 117). Zie voorts Ktr. Rotterdam 12 april 2005, JAR 2005, 128; Ktr. Bergen op
Zoom 27 februari 2003, JAR 2003, 76; Ktr. Amsterdam 20 juni 1991, Prg. 1991, 3538; Ktr. Tiel 19
juli 1989, Prg. 1989, 3132; Ktr. Haarlem 29 maart 1988, Prg. 1988, 2896.
234 Ktr. Tiel 20 juli 1977 en Rb. Arnhem 9 juli 1978, Prg. 1980, 1424.
235 Van Drongelen & Rijs 2003, p. 156-157. Aldus ook Loonstra 2003, p. 2.
158