Wangedrag van werknemers - RePub - Erasmus Universiteit ...

omdat werknemers hiervoor behoren te worden gewaarschuwd. Het
recherchebureau had daarentegen zonder medeweten van de werknemers
camera’s geplaatst. L beriep zich er dan ook op dat met de geheime opnamen
een ongerechtvaardigde inbreuk op haar privacy was gemaakt en dat het
bewijsmateriaal als gevolg daarvan onrechtmatig was verkregen. De Hoge Raad
behandelde eerst de vraag of sprake was van een ongeoorloofde inbreuk op het
recht op privacy. Hij overwoog dat dienaangaande van belang was dat een
concreet vermoeden bestond dat een van de werknemers zich schuldig maakte
aan strafbare feiten en dit vermoeden anders dan met gebruikmaking van een
verborgen camera niet zou kunnen worden gestaafd. Nu enerzijds Wennekes
aldus een gerechtvaardigd belang had door middel van een geheime
videocamera opnamen te maken, terwijl anderzijds de opnamen slechts de
gedragingen bij de kassa betroffen, moest worden aangenomen dat ook indien
Wennekes bij het onderzoek inbreuk op het privé-leven van L zou hebben
gemaakt, dit nog niet betekende dat dit bewijsmateriaal niet in de procedure
mocht worden gebruikt. 341
2.6.2 De beoordeling van de rechtmatigheid en het belang van sancties
Uit de jurisprudentie blijkt dat niet alle rechters expliciet stelling nemen ten
aanzien van de rechtmatigheid, maar direct overgaan tot de vraag naar de
toelaatbaarheid van het bewijs (bijvoorbeeld de Hoge Raad in de zaak
L/Wennekes Lederwaren). Naar mijn mening dient een rechter die wordt
geconfronteerd met door de werkgever verzameld bewijsmateriaal, altijd als
eerste de rechtmatigheid van de bewijsvergaring en het gebruik te beoordelen:
hij mag niet zijn ogen sluiten voor eventuele misstanden bij het verzamelen van
het bewijs. 342 Dit vloeit mede voort uit het in art. 6 lid 1 EVRM neergelegde
oude artikel was het heimelijk gebruik van camera’s ter waarneming van werknemers in een winkel
reeds strafbaar (Handelingen I 2002/03, nr. 23, p. 737 en Kamerstukken II 2001/02, 27 732, nr. 7, p.
10). Overigens liep de A-G vooruit op het wetsvoorstel, maar zag daarin geen argument om het
mogelijk op strafbare wijze vergaarde materiaal van het bewijs uit te sluiten (r.o. 3.50).
341 HR 27 april 2001, JAR 2001, 95. Zie voor een gelijksoortige zaak over heimelijk cameratoezicht Ktr.
Zwolle 11 november 2005, JIN 2005, 458: de werkgever had het heimelijk cameratoezicht
voorgelegd aan de ondernemingsraad en daarmee, volgens de kantonrechter, aan het
kenbaarheidsvereiste ex art. 139f Sr voldaan. Gelet op het feit dat de werkgever al met andere
maatregelen had geprobeerd de diefstal op te helderen, hetgeen niet was gelukt, oordeelde de
kantonrechter bovendien dat de werkgever een redelijk belang had bij de inzet van heimelijk
cameratoezicht: van onrechtmatig verkregen bewijs was geen sprake. De kantonrechter overwoog
bovendien, met verwijzing naar L/Wennekes lederwaren, dat het verkrijgen van videobeelden in strijd
met art. 139f Sr niet zonder meer betekende dat de opnamen niet een civiele procedure als
bewijsmiddel zouden mogen worden gebruikt.
342 De vergaring en het gebruik dienen samen te worden beoordeeld. Snijders wees er op dat de rechter
anders zou vervallen in een ‘Pilatusrol’ (H.J. Snijders, Op de grens van burgerlijk recht en burgerlijk
procesrecht (oratie Rotterdam), Arnhem: Gouda Quint, Deventer: Kluwer, Zwolle: W.E.J. Tjeenk
Willink 1992, p. 59). Waarschijnlijk refereerde hij hiermee aan de uitdrukking ‘dat heeft Pilatus zo
geschreven’, waarmee volgens de Dikke van Dale wordt bedoeld ‘aldus is beslist en daaraan is niets
meer te veranderen’. Met andere woorden, de rechter dient zijn oordeel toereikend te motiveren. Dit
geldt naar mijn mening des te meer indien de werkgever bij de opsporing inbreuk heeft gemaakt op
een wettelijke strafbepaling als art. 139f Sr. De wetgever heeft met deze wettelijke bepaling expliciet
90