IRRIGATIE UIT EEN MOERAS Een hydrologische studie van de ...

vlakte op NSP + 6 - 7 m (NP + 13,5 - 14,5 m) en in het oosten door het Zanderij gebied
met een hoogte van NSP + 12 m (NP + 19,5 m). Hier en daar steekt in de kom een restant
van de geërodeerde oude kustvlakte omhoog; deze resten worden schollen genoemd. Aan de
westkant liggen rivierafzettingen met wisselende hoogte. Ter hoogte van de Koekwikreek
(appendix B) ligt een depressie in het oeverwallengebied, waarin een groot zwamp gelegen
is met een bodem op NSP + 2 m (NP + 9,5 m) (zie profiel ABC in fig. 7a). De oeverwallen
van de Corantijn hebben een hoogte van NSP + 3,50 - 4,00 m (NP + 11,00 - 11,50 m).
De oostelijke kom heeft de vorm van een brede depressie, eveneens met verspreide
schollen. Midden door de kom loopt de thans vrijwel dichtgegroeide Camisakreek.
Deze laagte wordt aan de oost-, zuid- en westzijde door de hoger gelegen oude
kustvlakte begrensd. Aan de noordzijde mondt de depressie uit in een zwampgebied van de
Marafase met een hoogteligging van NSP + 1,5 - 2,0 m (profiel FG in appendix A en
fig. 7b). Ook in dit deel komt veen voor, hoewel minder dik dan in de westelijke kom.
De vegetatie op het veen in de kommen is eenzijdig een bestaat slechts uit enkele
grassoorten en struikjes. Tussen het gras bevindt zich veenmos en hier en daar zonnedauw.
Deze armoede en de slechte ontwikkeling moet gezien worden als een gevolg van voedsel-
tekort en een lage pH. Daar waar oppervlaktewater van de schollen afstroomt vormt zich
in de richting van de waterverplaatsing een spoor van meer en beter ontwikkelde soorten
(zie par. 3.4.3 en foto 1). De droge gedeelten van de oude kustvlakte hebben een
begroeiing van drasbos. Langs de grenzen met het veengebied komt een brede strook met
Mauritiepalmen (Mauvitia flexuosa) voor. Door de vrij steile overgang tussen nat en droog
komt het zwampbostype weinig voor. In de depressie in de Corantijnafzettingen (raai AC
in fig. 7a) komen wel uitgestrekte zwampbossen voor. Hetzelfde vindt men aan de oostkant,
waar in veel gevallen Mara-afzettingen de depressies tussen de schollen hebben opgevuld.
4.2.2.5 Hydrologie van de westelijke kom
De kreekjes uit het Zanderijgebied convergeren naar het Nannimeer. Vanaf het moment
dat zij het veengebied binnenstromen, raken zij overgroeid en zijn zij moeilijk te
herkennen. Het laatste gedeelte naar het meer stromen zij als het ware door een tunnel
in het veen.
Het gehele Nannimeer is omzoomd met een rand moko-moko, ook op die plaatsen waar
kreekjes uitmonden en waar de Nannikreek het meer verlaat. Het Nannimeer heeft een
diepte van 4 - 5 m. (Door Ivanov (1972) is een classificatie van veenmeren gemaakt). De
Nannikreek heeft even na het meer een diepte van 3 m. Naar het noorden toe wordt de
kreekloop smaller. Op een afstand van ongeveer 10 km van het meer, langs de kreek gemeten,
verbreedt de kreek zich. Een zijkreek die hier van het westen bij de Nanni komt voert
geen water aan, integendeel, via deze zijkreek stroom het water naar het zwampgebied
langs de Corantijn. De Nannikreek zelf is vanaf dit punt dichtgegroeid. Uit boringen
ter plaatse blijkt de klei op ongeveer 4 - 5 m diepte voor te komen (fig. 11).
In mei en november 1974 zijn hier afvoermetingen gedaan. Het debiet dat uit het zuiden
wordt aangevoerd komt overeen met het debiet dat in westelijke richting verdwijnt. Water-
verplaatsing richting Nannikreek is niet meetbaar; slechts uit de verplaatsing van opge-
35