IRRIGATIE UIT EEN MOERAS Een hydrologische studie van de ...

Tabel 2. Globale hoogteligging van de verschillende landschappen.
Zanderij gebied
Oude kustvlakte
Marafase
Wanicafase
Molesonfase
NSP 1 NP 2
(m) (m)
7 -
4 -
é 2
25
7
2 - 4
1 - 2
14, 50 - 32,50
1 1, 50 - 14,50
< 9 ,50
9, 50 - 11,50
8, 50 -
9,50
1. NSP: Nieuw Surinaams Peil, gemiddelde zeestand te Paramaribo.
2. NP: Nickerie Peil, waarvan het nulpunt op NSP - 7,56 m ligt.
Table 2. General altitute of the landscapes in Surinam.
de gefotografeerde vegetatie (Dillewijn, 1957), gekoppeld aan een aantal representatief ge-
achte hoogten en bodemprofielen. Het aantal hoogtemetingen is hierbij meestal beperkt,
doordat ze in deze vrijwel ontoegankelijke gebieden moeilijk te verzamelen zijn.
Het is gebleken dat de vegetatie zich aanpast aan het waterpeil en de fluctuatie
daarvan. De vegetatietypen in de kustvlakte zijn dan ook nauw verbonden met het regiem van
het oppervlaktewater of grondwater. Als hoofdtypen worden onderscheiden: mangrove vegetatie
in het getijdegebied: gras-, struik- en boszwampen in gebieden met zoet water, die slechts
een korte periode per jaar of helemaal niet droog vallen; drasbossen in gebieden met
hoge grondwaterstand, die tijdelijk onder water kunnen komen: drooglandbossen met diepe
grondwaterspiegels (Lindeman, 1953).
Het belang van deze wisselwerking tussen waterpeil en vegetatie bleek zeer duidelijk
na het sluiten van de Oostelijke Lekbeteugelingsdam (OLD) in 1972 (fig. 9). Het
maximum peil van de Nannizwamp steeg ongeveer 40 cm (tot NSP + 3,00 m) en de fluctuatie
werd minder. De bosvegetatie reageerde scherp hierop. De gedeelten met een standplaats
lager dan NSP + 2,20 m (circa NP + 9,70 m) stierven af en gedeelten met een standplaats
boven dat peil schenen geen invloed te ondervinden. In dit verband moeten de onderzoeks-
resultaten van Schulz (1960), Lindeman (1953), De Graaf (1974) en Teunissen (1975) vermeld
worden. Hieruit blijkt, dat een typische houtsoort in zwampen, de Baboen (Vitola
surinamensis) , op droge standplaatsen verdrongen wordt door andere soorten. Anderzijds
verdraagt de soort geen langdurige inundatie; in tankproeven van De Graaf (1974) stierven
zaailingen na 12 maanden inundatie.
Deze experimentele resultaten komen overeen met waarnemingen van Teunissen (1975) . In
de door Teunissen onderzochte proefvakken aan de Oostelijke Lekbeteugelingsdam bleek, dat
na 1,5 jaar in het opgestuwde gedeelte van de Nannizwamp verjonging van typische zwamp-
houtsoorten alleen nog op vegetatieve wijze plaats vond door opnieuw uitlopen van omge-
vallen bomen, terwijl kiemplanten ontbraken. Bovendien stierf het bos af, waarbij zich
tussen de kale stammen een vegetatie vormde van drijvende waterplanten, grassen en kruiden.
25