IRRIGATIE UIT EEN MOERAS Een hydrologische studie van de ...

2.2.2 Periode 2: vanaf circa 1926 tot 1940
De jaren 1925 en 1926 waren bijzonder droog; de hoeveelheid regenval bedroeg in
twee jaar 2200 in plaats van 3900 mm. Toen na deze droogte de zwamp niet voldoende
water bood voor de natte rijstbouw, maar de Nannikreek nog wel afvoer had, werd besloten
de watervoorziening te verbeteren door een kanaal naar de kreek aan te leggen. Het was
voor de rijstpolders het eerste infrastructurele werk voor de watervoorziening van enige
omvang. Ook dit werk werd door de direct belanghebbenden uitgevoerd onder leiding van
enkele voorlieden uit de polders en met steun van Districtscommissaris Boonacker, naar
wie dit kanaal is genoemd.
In een iets later stadium werd de zogenaamde Boonackerdam opgeworpen in de Nanni-
kreek; deze is echter al vrij spoedig in verval geraakt en in 1940 waren nog slechts
enkele resten over (Geyskes, 1941). In deze periode werd ook de ontwatering van de
Corantijnpolder en de Van Drimmeidenpoider verbeterd. Dit werd door de overheid uitge-
voerd met uit Nederland geïmporteerde bakstenen; sluis 'Rotterdam' ontstond.
In de oostelijke polders was het watertekort aanvankelijk minder nijpend en door de
grote afstand tot de Nannikreek het graven van een kanaal kostbaarder. Wel ontstond door
de uitbreiding van de rijstpolders in dit gedeelte de situatie dat de oudste polders van
de zwamp werden afgesneden. Daarom werd een strook opengehouden, die de verbinding met
de zwamp in stand hield. Zo ontstond het Samidji-ke-koenakanaal (fig. 1).
Aanvankelijk geschiedde het overplanten van de jonge rijstplanten, die op een zaaibed
gekweekt waren, in de 'pegasse'-laag (planteresten van de voormalige zwampbegroeiing).
Enkele jaren na het in cultuur brengen van de grond verdwijnt deze laag door oxydatie.
Voor het overplanten moet dan een modderbed worden klaargemaakt. Voor het 'modderen' was
een extra watergift nodig, zodat de waterbehoefte uit de zwamp op cira 1000 mm per jaar
kwam te liggen (Hewitt, 1930).
De kennis van het Nannigebied werd in deze periode weinig uitgebreid. Gedurende een
gedeelte van de jaren 1936, 1939, 1942 en 1953 werden de zwampstanden genoteerd (fig.
4). De areaaluitbreiding, die aanvankelijk vrij snel verliep, werd door de economische
wereldcrisis vertraagd. Aan het areaal werd in deze periode slechts circa 1000 ha toe-
gevoegd (fig. 2). Pas na de crisis werden er meer nieuwe plannen gemaakt. In dit verband
moet het rapport 'De Vos' genoemd worden en de plannen van Van Wouw die na 1940 tot uit-
voering kwamen (De Vos, 1940).
2.2.3 Periode 3: vanaf circa 1940 tot 1965
De watervoorziening liet ook na de aanleg van het Boonackerkanaal en Samidji-ke-koena-
kanaal te wensen over. De bestaande voorzieningen werden onvoldoende geacht om over te
gaan tot uitbreiding van het areaal. In het rapport van De Vos (1940) wordt de oogst-
derving over de periode 1925 - T935 als gevolg van de slechte watervoorziening op 60°s
geschat.
Het uiteindelijke plan van Van Wouw voorzag in:
- Een verbetering van de watervoorziening door de irrigatie te baseren op het debiet van
12