Full text - Igitur - Universiteit Utrecht

Deze goede materiële omstandigheden verschaften Van Bochoven de tijd om te
schrijven. Naarmate vrouwen hoger geplaatst waren op de sociale ladder, werd steeds
minder van hen verwacht dat ze buitenshuis werkten en was het ook niet meer
noodzakelijk (Kloek en Mijnhardt 2001: 245). Ook het bestieren van haar huishouden
was blijkbaar niet zo tijdrovend dat Van Bochoven geen tijd vond om te schrijven. Voor
het rouwdicht na de dood van Willem IV is dat gemakkelijk te verklaren; ze was in 1751
immers nog niet getrouwd en woonde waarschijnlijk bij familie. In 1766, het jaar waarin
haar overige drie werken gepubliceerd werden, was ze weliswaar al enige jaren
getrouwd, maar door haar kinderloosheid zal ze over relatief veel vrije tijd beschikt
hebben.
Wellicht de belangrijkste indicatie voor haar welvaart is het beroep van haar man, die
kanunnik in de Dom was. Kanunniken beheerden de kerkelijke goederen die behoorden
tot het kapittel. De inkomsten uit de rente die uit de kapittelgoederen gewonnen werd,
maakten tot 1650 riante inkomens voor de kanunniken mogelijk. De gereformeerde
kerkenraad was echter van mening dat de prebenden gebruikt dienden te worden ten
behoeve van de armenzorg en predikantentraktementen. Het immense bezit van de
kerken bleef door erfopvolging wel ter beschikking van de Utrechtse elite. Aangezien
kanunniken veelal uit dezelfde families kwamen, afkomstig uit de Utrechtse elite, is het
waarschijnlijk dat Jacob van Schoonhove ook zonder inkomsten uit de prebenden geen
armoede leed (De Bruin e.a. 2003: 225).
Dat het echtpaar zich in de betere kringen ophield, blijkt ook uit een van Lucretia
Christina’s gedichten. In 1766 overleed de echtgenote van voormalig burgemeester
Hendrick van Asch van Wijck, Anna Maria van Breugel. Na haar dood verscheen een
bundel met rouwdichten, die Van Bochoven ontving: ‘Heb danck Godvrugtig
Borgerheer! / Voor ’t schenken van de Lijk-gezangen / Die Gij mij na mijn herts begeer, /
Deeze avond vriend’lijk doet ontfangen.’. Blijkbaar was er sprake van contact tussen Van
Asch van Wijck en Van Bochoven.
Welvaart, en daaraan gekoppeld vrije tijd, was een gunstige omstandigheid voor het
schrijverschap. Een andere omstandigheid die bevorderlijk moet zijn geweest voor de
ontplooiing van Lucretia Christina’s dichttalent, was het dichterschap van haar vader.
François van Bochoven was eveneens dichter. Hij schreef stichtelijke gedichten, die
waarschijnlijk veelvuldig gelezen werden: zijn bundels beleefden tal van herdrukken (Van
der Aa 1844: 409). In het ouderlijk huis van Van Bochoven was dus ruimte en aandacht
voor poëzie. In dit godsdienstig-literaire klimaat nam ook Lucretia Christina de pen ter
hand.
9