Full text - Igitur - Universiteit Utrecht

mannelijke canon maar om een politieke onverschilligheid ten opzichte van de mannelijke
normen omtrent wat mooi, interessant en belangrijk is.’ (Buikema 1993: 22). De
algemeen geldende mannelijke normen werden dus ter discussie gesteld door er een
vrouwelijk subject tegenover te zetten.
Het verschijnen van Met en zonder lauwerkrans (1997), een overzicht van schrijvende
vrouwen uit de vroegmoderne tijd, bracht de vraag met zich mee of deze vrouwen dan
zulke briljante schrijfsters waren. Bij het stellen van deze vraag wordt uitgegaan van het
idee dat er zoiets bestaat als een min of meer definitieve canon met daarin literaire
werken van onbetwiste en universele kwaliteit, en dat slechts werken die daar tussen
passen de aandacht verdienen. Echter, ‘de velden zijn wit om te oogsten als het gaat om
vrouwelijke auteurs. Het gaat er dan niet om, dat er onvermoede schatten van
schoonheid te vinden zouden zijn. […] Maar zoals er in het moderne
literatuurwetenschappelijke onderzoek plaats is voor studies over tal van auteurs die
tegenwoordig door niemand meer spontaan gelezen worden, maar hun belang hebben in
het totale beeld van het literaire leven van vroeger, zo hoort er ook onderzoek gedaan te
worden naar de aard en de functie van literatuur van vrouwen. En als bonus krijgt men
dan zeker ook teksten onder ogen die de moeite van het lezen alleszins waard zijn, al
was het maar omdat ze de gelegenheid geven tot een ontmoeting met hoogst
interessante vrouwen uit het verleden.’ (Schenkeveld-van der Dussen 1994: 26-27).
36